Saturday, April 15, 2017

Contractverlenging......



De besprekingen over een eventuele verlening of niet van ons contract kwamen eerder als verwacht. De tijd gaat hier ook snel, dus voordat je het weet is het zover en wij zijn tenslotte al over de helft. Het bedrijf is happy en de vraag die bij ons werd neergelegd was dan ook: Wat willen jullie?

Goh, ja wat willen we nu eigenlijk? Net als de vorige keer hebben we de voors en tegens tegen elkaar afgewogen, de kinderen erbij betrokken en het een en ander op een rijtje gezet. En omdat we zelf ook wel wilden weten of we straks ons laatste jaar ingaan of dat we nog even blijven, zijn we de besprekingen gestart. Met als eindresultaat dat wij afgelopen weekend een nieuw contract hebben getekend voor nog twee jaar!

Dit houdt in dat wij zeker tot juni 2020 in Amerika wonen. Ondanks het gemis van familie en vrienden (wat gewoon blijft en ook niet minder wordt) en wat Nederlandse gewoonten, hebben we het hier super naar onze zin. Alle vier hebben we het gevoel dat we er net zijn en dat het avontuur nog niet klaar is. We voegen dus nog een paar bladzijden toe aan ons boek.

Fijne Paasdagen allemaal!!!

Sunday, March 19, 2017

En dan ben je opeens illegaal....

Ja, dat was wel even schrikken. Wat een simpele rijbewijs verlenging had moeten zijn op 28 februari, liep heel anders. Sabina's Floridiaans rijbewijs was verlopen en moest verlengd worden. Dit komt doordat de vervaldatum op het rijbewijs gekoppeld is aan je I-94, dat weer gekoppeld is aan je Nederlandse paspoort. Nu hadden we die wel in oktober vernieuwd, maar nooit gezien dat het dezelfde datum is die op je rijbewijs staat en dus vernieuwd moest worden. Enfin, geen man overboord en hup naar de instantie die dat regelt en alle papieren mee. Een van de papieren is een I-94 en hierop staat tot wanneer je geldig in het land mag zijn, maar............ ook deze datum is gekoppeld aan de datum op het Nederlandse paspoort en dus verlopen. Okay dan!!! Niemand die ons door ook maar even over geïnformeerd heeft, zelfs de instantie niet die ons helpt met het hele visumgebeuren. En ook al hadden we mijn paspoort vernieuwd, dit was blijkbaar verder nooit verwerkt in dat I-94 formulier en nogmaals wij wisten überhaupt niet dat het een probleem was. We hebben tenslotte een visum tot 2020, dat zelfs verder gaat dan het contract dat we hebben tot midden 2018. Er werd mij verteld dat dit echter een groot probleem was. Dat ik basically "illegaal" in het land was en dat ze me vooral geen nieuw rijbewijs kon geven. Dat komt wel ff binnen hoor, kan ik je vertellen. Had al visioenen van "border security" in mijn hoofd met van die mensen die afgevoerd werden.  

De afgelopen weken stonden dus volledig in het teken van een nieuw I-94 formulier. Snel contact opgenomen met de immigratie advocaat die het bedrijf bij staat en het was allemaal simpel op te lossen. "Jullie moeten EVEN het land uit en weer terug en dan moet alles weer goed komen als jullie door de douane gaan." Dan wordt automatisch het I-94 bijgewerkt met de juiste de datum van je paspoort. Op de vraag wat als dat niet goed gaat kwam het antwoord: "Dat is dan wel een probleem. Sabina is langer in het land dan ze mag en als het mis gaat moet ze naar Nederland om opnieuw een nieuw visum aan te vragen. Oja, en in het ergste geval mag ze 3 jaar het land niet in."

Goed, dat komt heerlijk uit. Volgende week komen pap en mam en wij moeten het land uit. Snel zoeken en er waren eigenlijk 3 opties: 1. Vliegen naar Canada, 2. Vliegen naar Mexico of 3. Met de ferry naar de Bahama's. Omdat we vonden dat we bij de immigratie een "weekendje weg" beter konden uitleggen dan naar Canada vliegen en dezelfde dag weer terug (en Sabina niet zo erg van het vliegen is) gekozen voor optie 3. En pap en mam gelijk een weekendje meegenomen. Laten we dan van de nood een deugd maken.

Dus zo gezegd zo gedaan. Snel een ferry naar de Bahama's geboekt die vertrok vanuit Fort Lauderdale en met 3,5 uur konden wij op de Bahama's zijn. Volgende dag terug, door de douane en alles zou geregeld zijn...

















Vrijdag naar Fort Lauderdale gereden, daar de namiddag en avond gespendeerd en zaterdag 12 maart vertrok om 8:00 uur (6.00 aanwezig zijn) de boot. We zouden om 11:30 aankomen en op die manier de rest van de dag bij het zwembad kunnen liggen en genieten van het eiland.  Half 10: "Ladies and gentlemen, we have an emergency and we will return to Fort Lauderdale". Wat bleek, er had iemand een hartaanval gekregen op het schip en we moesten terug. Het was nog onduidelijk of we opnieuw de haven zouden verlaten, er kwam later meer info. De heer of mevrouw had het niet gered, wat natuurlijk vreselijk was. Maar daardoor moest er onderzoek worden gedaan en zaten we voorlopig vast op de ferry in onzekerheid of ons plan ging lukken dit weekend.





Gelukkig gingen we uiteindelijk om 14:30 de haven uit, alsnog naar de Bahama's. Na 10 uur op de boot gezeten te hebben konden we 's avonds rond 20:00 uur inchecken. Hier namen ze ook de tijd voor, daarna snel gegeten en doodop naar ons bed. De volgende dag op tijd naar het zwembad en dan om 16:00 uur terug naar de haven. De terugtocht ging gelukkig allemaal prima en zondagavond waren we om 22:00 uur in de haven. Nu door de douane en dan was alles klaar, toch? De immigratie ambtenaren bekeken onze paspoorten en alles was goed en we mochten door. Hmmmm, ze hebben onze paspoorten niet eens gescand dus hoe kunnen ze nu het systeem bijwerken? Toch maar even vragen of ze een stempel in het paspoort willen zetten zodat we in ieder geval bewijs dat we het land verlaten hebben en weer zijn binnen gekomen. Niet wetende dat deze stempel heel erg belangrijk zou worden.



















Alles leek goed gegaan en na 24 uur zouden we op een website een nieuw I-94 formulier kunnen opvragen. Missie dus bijna geslaagd. Maar maandag werd dinsdag en dinsdag werd woensdag maar nog steeds geen nieuw formulier. Dus maar weer bellen met immigratie advocaat. "Bas, ik heb voor vrijdag een afspraak met de immigratiedienst bij de haven in Jacksonville voor je gemaakt. Passen ze het even aan in het systeem en zijn we klaar. Goed dat jullie dat stempel hebben, want dat bewijst dat je het bent uitgegaan en binnen bent gekomen." Ondertussen begonnen we ons wel steeds meer ongerust te maken, omdat hoe meer mensen en naar moesten kijken het risico dat er een streep doorging groter werd. Langer blijven dan je mag is echt wel een dingetje.

Vrijdag 17 maart vroeg op pad om op tijd bij de havenautoriteiten te zijn. Half 9 waren we er en na twee uur wachten nog steeds geen formulier. "De supervisor zit in een meeting en die moet er naar kijken omdat "you have a red flag". Wij bellen u als het geregeld is of als de supervisor "No" zegt. Wat ?!? Het nachtmerriescenario kwam nu dus toch opeens wel dichtbij. Super gefrustreerd naar huis. We zijn verdorie al bijna 3 weken bezig om een 1 dataveld in een bestand aangepast en op 1 A4tje uitgedraaid te krijgen.

Gelukkig kwam om half drie het verlossende telefoontje. Alles was goedgekeurd en het systeem was bijgewerkt. Pfffffff, wat een opluchting. Alles weer in orde en nog steeds niet begrijpende hoe het kan dat je illegaal bent terwijl je een visum in je paspoort hebt tot 2020.

Dit zijn van die dingen waar je heeeeeeel goed zonder kan en een hoop stress opleveren. We hebben het super naar onze zin hier, maar dit zijn wel momenten dat je denkt: "Wat doen we hier"??? We houden het er maar op dat het weer een nieuw boeiend hoofdstuk is in ons boek genaamd: "Ons avontuur in Amerika". Wordt wel een interessant boek :-) :-).

De volgende keer hopen we jullie weer te berichten over minder spannende zaken.

Liefs van hier en de komende weken gaan we nog lekker genieten van ons bezoek.

Saturday, December 31, 2016

Ursempies in Florida Jaaroverzicht 2016


Het is weer december, jaar weer bijna voorbij, appelflappen en oliebollen bakken en mee brullen met de Top 2000. De hoogste tijd om de blog weer eens bij te werken. En om het eens in de stijl van de tijd van het jaar te doen, dachten we we doen een jaaroverzicht. Terugkijkend hebben we zoveel gedaan, gezien, beleefd, bezocht en bezoek gehad dat het onmogelijk is om alles te benoemen.

Het eerste kwartaal van het nieuwe jaar begon spannend na de overname van Arizona Chemical door
Kraton Polymers. Het was al snel duidelijk dat Bas een rol zou krijgen bij de integratie, maar eind januari kwam opeens het verzoek om IT te gaan leiden voor de beide bedrijven. Euhhhh, kan ik dat wel? Een prachtige kans om 2 bedrijven te integreren, afdelingen en systemen samen te voegen en o ja, we verwachten wel van je dat je zo'n 20% gaat besparen in 2 jaar tijd. Terugkijkend is het goed gegaan, niet altijd makkelijk, maar IT staat goed op de kaart. Mooi werk van het team en we gaan het nieuwe jaar met veel vertrouwen tegemoet. Verder werd Sabina's harde werken in de cafetaria op school als vrijwilliger beloond met een aanbieding om te komen werken als betaalde kracht van St. Johns County School District. Na het regelen van het werkvisum, on-line trainingen en zelfs drugstesten, ging het licht op groen. Maarruh 2 dagen (evt. een derde in geval van nood) en alleen op de school van de kids, zei ze. Dat was even wennen voor de Amerikaanse baas, maar er werd toegestemd. Ook na de zomer mocht ze weer terug komen en het bevalt nog steeds prima. Andere opties lonken ook en het blijft trekken om iets met loopbaanbegeleiding te doen, dus wie weet welke kansen er in 2017 komen.

Dan rol je zo maar het 2e kwartaal in en was het eerste schooljaar eind mei alweer voorbij. De kids hebben het geweldig gedaan en hun eerste jaar op een Amerikaanse school afgesloten met prachtige cijfers. En toen bleek ook dat we moesten verhuizen! Neeeee!!!! We hadden het zo naar de zin, maar de eigenaar moest het huis verkopen. Gelukkig konden we via via aan een andere huurwoning komen, niet makkelijk hier in Durbin. Genoeg te koop, maar weinig te huur. Al met al hadden we 6 weken om iets anders te vinden, alles in te pakken, over te brengen en het huis netjes op te leveren. En o ja, in die tijd gingen we ook nog ruim twee weken op vakantie. De vakantie was onvergetelijk, prachtige herinneringen gemaakt en gelukkig is het met het huis ook helemaal goed gekomen. We wonen nu zelfs prettiger dan in het oude huis en de buurt is ook veel fijner. Zo zie je maar weer dat hoe vervelend iets in eerste instantie ook lijkt, je er later toch weer heel anders op terug kijkt. #komtwelgoedschatje




Het derde kwartaal stond in het teken van weerzien met vele vrienden en dat was SUPER. Heerlijk om weer te "connecten" en bij te praten. Gezellig met Monique, Milorad & kids hier in JAX en in Orlando, Bart, Sandra en kids op bezoek tijdens hun rondreis en Sandra en Hans-Peter op bezoek tijdens een werk-vakantie combo. En dan gaat ook de zomer voorbij en gaan we op naar de herfst. Nadat eerst hurricane Hermine ons bezig hield, maar op het laatste moment voor het grootste gedeelte langs ons heen ging, kwam daarna Matthew. Dat was toch wel spannend. We hebben even overwogen om naar Atlanta te gaan, want het werd toch wel erg spannend en we hadden het niet eerder meegemaakt. Uiteindelijk onze "safe room" ingericht met water en eten zodat we het daar een tijdje uit konden houden en aldus besloten om te blijven. Gelukkig bleef de schade beperkt voor ons, maar andere gebieden niet eens zo ver bij ons vandaag werden zwaar geraakt (220.000 gezinnen dagen zonder stroom, duizenden bomen omgewaaid en veel schade aan duinen en huizen aan de kust 20 min hier vandaan).



En dan waren daar de verkiezingen in het vierde kwartaal. Amerika koos een nieuwe president. Werd het voor het eerst in de historie een vrouw of werd het een zakenman met geen enkele politieke ervaring. Het is een apotheose van een proces dat 1,5 jaar duurt en waar iedereen wel klaar mee was. Nadat alle stemmen geteld waren bleek dat Donald Trump de nieuwe president gaat worden en dat hij Amerika de verandering gaat brengen in Washington waar een meer dan ooit verdeelde natie op hoopt. De toekomst zal het uitwijzen, het was in ieder geval een boeiend proces om vanaf de zijlijn te bekijken. Verder was het druk in de "bed and breakfast", met een US Open Flielandsch Knikkeren met de buurtjes, het bezoek van Rick en Nora en tot slot van Rene en Martine. SUPER gezellig en we zijn ieder bezoek dankbaar voor het feit dat jullie ons op kwamen zoeken en de Amerikaanse economie stimuleerden. Tot slot stond dit kwartaal ook in het teken van een aantal scans. De mammografie was niet naar tevredenheid van de doktoren en ze wilden verder onderzoek. Spannend natuurlijk want je weet het maar nooit. Na een MRI, Ultrasound en een biopsie, bleek dat het een fibroadenoom is en die verder niet schadelijk is. Het ding is geclipt en over een half jaar terugkomen, goed nieuws dus!

Zo is 2016 voorbij gevlogen, wat gaat de tijd toch hard en wat hebben we veel gedaan, gezien en beleefd. Wij hebben het nog steeds heel erg naar ons zin hier. Tuurlijk zijn er moeilijke momenten en zou je graag willen dat je "even" terug kon naar Nederland om familie bij te staan of om vrienden en buren te zien, maar wij hebben nog geen moment spijt gehad van ons besluit om naar Florida te gaan.

Inmiddels zitten we op de helft van ons avontuur, volgens iedereen die dit jaar op bezoek is geweest komen we helemaal niet meer terug, kijken we uit wat 2017 ons gaat brengen en rest ons iedereen een fijne jaarwisseling te wensen en alle goeds voor 2017!



Liefs van Bas, Sabina, Scott en Jill



Saturday, August 27, 2016

De zomer voorbij......

First day of school
En dan zijn de 10 weken vakantie 'zomaar' weer om en zitten Scott en Jill alweer 2,5 week op school. Tien weken leken in het begin erg veel, maar ook deze zijn (net als ons eerste jaar hier) omgevlogen. We hebben dan ook nogal wat beleeft. De eerste twee weken zijn we thuis gebleven; Bas moest natuurlijk gewoon werken, Jill heeft een Marine-Science zomerkamp gedaan. Een kamp waarin leren gecombineerd werd met coole activiteiten (o.a. paddle boarden en snorkelen) en dit alles met betrekking tot de flora en fauna van de zee. Scott en mijn persoontje rommelden lekker in huis waar de tijd vooral besteed werd aan inpakken. Ook had Scott nog try-outs voor het volgende voetbalseizoen en zijn Jill en ik nog een middag op pad geweest met een aantal Nederlanders hier in Jacksonville.

De twee weken daarop zijn we op vakantie gegaan, waar we jullie al in hebben meegenomen. Eenmaal thuisgekomen was het natuurlijk aanpezen. Op 30 juni stonden om 8.00 uur 's morgens de verhuizers voor de deur en om circa 16.00 stonden al onze spullen 500 meter verderop in het nieuwe huis. We hadden gelukkig al heel veel zelf ingepakt en verhuisd, dus het ging allemaal lekker snel. Ook het uitpakken, inrichten en settelen is best wel vlug gegaan. En tot nu toe hebben we het hier heel erg naar onze zin. Hoewel het geen liefde op het eerste gezicht was met het huis, vinden we het hier nu toch wel knusser en gezelliger als in het vorige huis. Ons uitzicht is wel minder in vergelijking met de vijver achter het oude huis, maar hier leeft het weer veel meer in de buurt. Ook het nu wel heel erg dichtbij gelegen zwembad en de gym is een fijne bijkomstigheid. Minder is dan weer dat we nu zelf de tuin moeten bijhouden; inmiddels hebben we daar dan ook maar een bedrijf voor ingehuurd en  hebben we hier wat meer last van insecten en vliegen; binnen en buiten. Dus ook het contract met Pestcontrol is al afgesloten. Maar al met al wonen we hier heerlijk.



De weken die volgende zijn onder andere opgegaan aan zwemmen, Scott had nog een voetbalkamp van een week, sleepovers met vriendjes en vriendinnetjes, activiteiten bij de pool, schoolspullen inslaan en doktersbezoekjes; Scott en Jill moeten hier beide ingeënt zijn voor Hepatitus B. Dit is een vaccinatie die ze niet standaard in Nederland hebben gekregen en waar je drie keer voor terug moet. Ook moest Scott voordat hij naar 7th grade mocht, verplicht een nieuwe T-Dap prik. Scott kreeg zijn eerste Hep-B en T-Dap tegelijkertijd, maar dit pakte niet zo goed uit. Mannetje werd hartstikke beroerd, wit en hield het ook niet binnen. Gelukkig trok het redelijk snel weer bij, maar hij krijgt z'n prikken voortaan 1 voor 1 :-).





En dan was er ook nog bezoek. Wat hebben we hiervan genoten!!! Eerst waren daar Monique, Milorad, Sladjana en Igor. Zij verbleven eerst een weekje in Orlando waar ze een huis hadden gehuurd waar wij ook een weekend mochten verblijven. Daarna zijn ze nog twee nachtjes en 1½ halve dag bij ons geweest om vervolgens een prachtige reis door Florida te maken.


Een week later haalden we Sandra, Bart, Femke en Meike van het vliegveld hier in Jacksonville op. Zij zijn het weekend bij ons gebleven om daarna hun camper op te halen en op die manier door Florida te cruisen. Als verrassing kwamen ze afgelopen weekend nog ff een koppie doen en een nachtje bij ons slapen. Wat was het een feest.





En dan geldt natuurlijk voor allebei dat daar dat onvermijdelijke afscheid komt. Wat kan ik dat toch slecht. De meeste van jullie weten dat mijn tranen altijd erg hoog zitten, dus er zijn er weer een paar vergoten. Maar het zijn ook vreugde tranen hoor, want we hebben het zo ontzettend leuk gehad met beide gezinnen. Dus wat blijft zijn weer prachtige herinneringen en daar teren we absoluut weer een tijd op.

Ondertussen is Scott alweer vanaf eind juli aan het trainen in de U13 Elite 2. Een samengevoegd team omdat ze ook hier alles hebben verschoven naar "onder X". Na ff aftasten spelen ze leuk met elkaar en onze jonge coach doet het ook goed. Ze trainen gezamenlijk met Elite 1 en dat is niet mis. De grote baas zelf traint namelijk deze groep en maar wat aan klooien, tegenspreken en 50% geven is not done. Ik ben dit jaar samen met een andere moeder teammanager. Wij regelen alles met betrekking tot het communiceren van de schema's van toernooien, bekerwedstrijden en de normale league. Ook zijn we verantwoordelijk voor de dagelijkse communicatie, officiële formulieren en het regelen van hotels, alle vergoedingen voor scheidsrechters en coach indien nodig, kledingissues en wat er verder allemaal nog bijkomt. Jill heeft morgen try-outs voor de softbal, want het herfstseizoen gaat ook hiervan weer van start. En aankomende dinsdag gaat ze beginnen met gym.


Schoolspullen

Beide zitten dit jaar op middle school, wat zeker voor Jill nogal overweldigend is. Maar dit jaar geen taalissues meer en gisteren kwamen de resultaten van de State-testen binnen van einde afgelopen jaar (dit zijn Florida Staat Testen) en die waren echt heel goed. Ook de testen die zijn genomen in het begin en einde van jaar in het kader van "English as a Second Language" waren zo goed, dat ze gezien de resultaten wel mochten stoppen met dit programma. Maar in samenspraak met school dit nog niet gedaan. Op deze manier mogen ze nog een jaar hun translator gebruiken op school en krijgen ze ook iets meer tijd met proefwerken, testen en Staat-testen.


Ook ik ben weer begonnen met werken en doe dat vanaf volgende week op woensdag en vrijdag. Dit zijn de drukste dagen in de cafeteria. Verder val ik weer in wanneer nodig. Ik ben begonnen met mijn fotoproject (zal Jill dan eindelijk een babyboek krijgen ;-), geef ik zo af en toe nog steeds Nederlands, facetimen we wat af met de moeders/oma's en probeer ik zo nu en dan tijd te maken om een kaartje te maken of te lezen, want ja de dagelijkse dingen moeten natuurlijk ook gewoon gedaan worden. Bas heeft nog steeds geen 'dull moment' op het werk en vliegt zo nu en dan naar Houston waar het moederbedrijf zit.
Het gaat dus nog steeds goed met de Ursemmetjes hier in Jacksonville. We missen onze vriendjes, vriendinnetjes en familie wel, maar we vinden het hier bovenal heerlijk en genieten van en met elkaar.

Veel liefs van ons




Wednesday, July 06, 2016

1 jaar.....

Vandaag is het alweer 1 jaar geleden dat wij aan ons avontuur begonnen. Natuurlijk wat eerder met alle voorbereidingen meegenomen, maar we zijn daadwerkelijk vandaag 1 jaar op Amerikaanse bodem. Dit eerste jaar is voor ons gevoel voorbij gevlogen. Naast het "gewone" leven wat hier ook "gewoon" doorgaat, hebben we ontzettend veel gezien, gedaan, ontdekt, uitgeprobeerd en beleeft. En hoewel daar het gemis is van familie en vrienden (en dat blijft), hebben we een topjaar gehad. Het is niet in een woord te vatten en een samenvatting van het afgelopen jaar is niet te doen. We denken dat deze blog en onze posts op Facebook genoeg laten zien en/of vertellen. We zijn ongelooflijk trots op onze kids, die wij hebben meegenomen in dit avontuur. Uiteraard is het een gezamenlijk avontuur, maar voor volwassen is het een en ander toch net iets makkelijker te relativeren dan voor kinderen. Scott en Jill hebben zich relatief makkelijk aangepast en wat betreft de taal is het gewoonweg niet meer voor te stellen dat ze 1 jaar geleden geen woord Engels spraken. Als we denken aan afgelopen jaar dan komen deze herinneringen of woorden boven.....




Kortom, we hebben nog geen seconde spijt gehad. Ons tweede jaar is begonnen met een nieuw (t)huis. De verhuizing is goed verlopen en op een paar dozen na, zijn we al weer flink gesetteld. Dat is wat we wel ontdekt hebben dit jaar. Hoe maf ook, als je eigen spullen er staan, voelt het alweer snel als je eigen thuis.


We gaan dit jaar dan ook vol vertrouwen tegemoet. Met nieuwe uitdagingen, avonturen, soms wat mindere momenten, maar ook met een heleboel pret en nieuwe herinneringen in de maak.

Veel liefs van ons