Tuesday, April 24, 2007

Missie geslaagd?!

Nu we aan het einde komen van ons avontuur vragen een aantal mensen of alles gelukt is en of de missie geslaagd is. Voordat ik hier op terugkom, wil ik eerst even de week doornemen.

In het vorige stuk vertelden we al over de verjaardag bij Joost. Daar had Sabina afgesproken om dinsdag koffie te gaan drinken bij Charlotte. Charlotte woont in Dacula, in de buurt van David. Hun huis was nagel nieuw en zelfs Tom wist niet waar het precies was. Maar goed, Sabina in de auto met de kids en op naar Dacula. Na een uur en een kwartier gereden te hebben was ze dan op de plaats van bestemming en het was gezellig. Max, hun zoon, had een levensgrote Thomas trein en daar was Scott helemaal weg van. En ook Jill vermaakte zich prima met het vele speelgoed wat Max en Tessa hadden.

Op woensdag niet zo veel gedaan. Behalve dan naar de Starbucks gelopen voor een lekkere cappuchino. Altijd weer een mooi loopje, het weer is nu een stuk beter, en lekkere koffie (leert ze het dan toch nog :-). Donderdag lekker geluncht met Bas bij de Applebee's. Bas had een $ 50,- gift card gehad van een project manager bij Solvay. Dit omdat hij een aantal dingen had gedaan wat erg op prijs werd gesteld en niet bij zijn standaard takenpakket hoort. In Nederland wordt dit vaak gezien als onderdeel van je takkenpakket genaamd Verder Voorkomende Werkzaamheden. Hier krijg je dan een extra beloning in de vorm van een Team Award. Maar goed, lekker geluncht. Scott vind het helemaal geweldig als hij papa op kan halen van "Het hele hoge huis". Tijdens de lunch realiseerden we ons dat het de laatste keer was, dus we hebben maar snel nog een lunch gepland voor volgende week. Nu kan het nog ;-).
De vrijdag staat altijd in het teken van de school. 's Avonds is Sabina nog bij de voetbal van Lisanne wezen kijken. Dit was de afscheidsavond van de seniors. Lisanne is nog wel geen senior maar speelt wel al met de seniors mee. Om 17:00 uur moest ze bij Kiki zijn en ze dacht rond 19:30 wel weer thuis te zijn. 19:30 werd 23:30, maar wel een hele leuke avond gehad. We hebben het hier over het schoolvoetbal. Het afscheid nemen was tussen de wedstrijd van de dames en heren in. Heel apart allemaal, maar wel ontzettend leuk dat ze er op deze manier wat aan doen. Helaas kon Sabina voor onze dames bij KSV niemand scouten, maar de jongens kunnen makkelijk mee bij KSV!

Zaterdag was het feest van De Molenwiek. De hollandse school in Atlanta bestaat alweer 5 jaar en dat moest gevierd worden. Vanuit Nederland was het circus van Hannes en Co ingevlogen. Zij hebben met de oudere kinderen een geweldige act gepresenteerd. Daarna was er een receptie, die erg gezellig was met lekker eten en drinken. Ook hier was Lisanne en Scott en Jill hadden haar al snel gevonden. Namens Solvay mochten wij nog een kado aanbieden aan de jarige school en ook wij zelf hadden wat meegenomen. Alles werd erg op prijs gesteld.

Aan het einde van de receptie hebben we afscheid genomen van de eerste mensen hier. Ja, dan komt het afscheid toch wel dichtbij en realiseer je, je dat het echt over is over 2 weken. Bij thuiskomst hadden we een SMS en daarin stond dat Rene en Ilona Dudink een dochter hebben! Geweldig nieuws natuurlijk!
Zondag als eerste gebeld naar de kersverse ouders van Gwen. Gelukkig is alles goed gegaan en we komen snel kijken hoor! Daarna zijn we naar de outlets gegaan om nog wat inkopen te doen. De dollar werkt in ons voordeel op het moment, dus we nemen het er nog maar even van.

OK, dan nu terug naar de vraag in de titel, het week overzicht kost toch altijd meer woorden dan je denkt.

Zoals jullie ongetwijfeld weten was ik officieel op een Mission voor Solvay. Deze missie had als doel om meer te weten te komen hoe er bij CRIS gewerkt wordt. CRIS is een knowledge center binnen Global IT van Solvay Pharmaceuticals. OK, nu even in het Nederlands. CRIS is een afdeling binnen IT dat wereldwijd projecten uitvoert en IT systemen beheert voor diverse andere afdelingen. Poeh, best lastig om dat goed neer te zetten in het Nederlands als je met zoveel engelse termen werkt. Het doel van de missie was dus het opdoen van kennis van deze afdeling. Door projecten te leiden vanuit IT moest ik hun methoden gebruiken en moest ik een werkrelatie opbouwen met de anderen in dat team. Ik moet zeggen dat dit erg goed gelukt is. Helaas is een ander project dat ik zou doen uitgesteld, maar ik heb m'n handen vol aan het huidige project. Het is erg interessant en ik heb met hele andere mensen te maken dan waar ik tot nog toe mee te maken had.

Is de Missie geslaagd? Ja! Dat kan ik volmondig beaamen. Ik weet nu goed hoe zij projecten aanpakken en heb een goede relatie opgebouwd met de mensen hier. Vooral dit laatste is erg belangrijk in een team dat verspreid over de wereld zit. Misschien realiseren jullie je dat niet zo snel, maar het is lastig om met mensen te werken die je maar eens in de 6 tot 8 weken ziet. Natuurlijk hebben we de telefoon, email en chatprogramma's, maar dat kan het echte contact niet vervangen. Voeg daaraan toe dat engels niet de moedertaal is van collegae uit Frankrijk, Duitsland en Nederland en dat we dus geen amerikanen zijn en je snapt dat een eenvoudig iets als communcatie heel erg lastig kan zijn.

Natuurlijk was mijn werk bij Solvay de driver om naar de VS te gaan, maar ook als gezin was het een uitdaging. We hebben het afgelopen half jaar heel veel tijd samen doorgebracht en het als heel bijzonder ervaren en wij zijn elkaar nog steeds niet zat :-). Zo maar een half jaar weg van huis, je familie en je vrienden. Het geeft je absoluut een andere kijk op je leventje en dat neemt niemand ons meer af. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, ik denk dat het voor mij zelfs nog het makkelijkste was. Maar Sabina was altijd thuis, zonder werk en met de kids, die ook wel eens een off-day hebben. We hadden nooit verwacht dat we bepaalde zaken helemaal niet zouden missen en andere dingen juist weer wel. Verder hebben we hier met sommigen onder jullie meer contact gehad dan dat we thuis in Nederland hebben. Dat zijn toch dingen die je niet van tevoren kunt bedenken.

Inderdaad nog iets meer dan een weekje en dan gaan we terug naar Nederland. Komende zaterdag heeft Susan, mijn manager hier, een poolparty voor de medewerkers en hun families georganiseerd. Dit is een officieel afscheidsfeest, al zal ik ook na de missie hier nog veel komen.

Naturlijk zullen we jullie in de volgende blog hier wel weer verslag van doen. Dan weten we ook wie er kampioen van Nederland geworden is. Tsjonge, wat een ontknoping van de competitie. Wie had dat gedacht! Wij zorgen in ieder geval dat we het volgen via het Internet.

Monday, April 16, 2007

Storm en regen... en jullie 25 graden.

Goedendag allemaal,

Weer een week voorbij. Aan de ene kant gaat het nu heel hard. Aan de andere kant zijn we er klaar voor en duren de weken heel lang. Het voelt allemaal een beetje dubbel. Het is net als op vakantie. Als je weet dat het tijd wordt om naar huis te gaan dan wil je ook erg graag naar huis. We hebben, wat mogelijk was, gezien en gedaan. En verlangen naar ons eigen huis, onze spullen, vrienden, familie, kennissen en het normale leven. Maar van andere dingen zullen we nooit genoeg krijgen en bevalt het leven ons dus nog prima hier. Enfin, nog drie weken te gaan en dan staan we weer op Nederlandse bodem.

De week is rustig verlopen. Maandagochtend samen met Pauline en de kindjes een bakkie gedaan bij de Starbucks. Dinsdag bij huis gebleven. Woensdag naar de Hobby Lobby geweest voor splitpennentjes (ga dat maar eens uitleggen in het Engels!) en een cadeau voor vriendje Joost. Ook deze keer zag ik natuurlijk weer van alles,maar kon me goed inhouden. Want ja, er moet al meer dan genoeg mee terug. Maar het is allemaal o zo leuk! Ook donderdag bij huis gebleven en vrijdag was het weer schooltijd voor Scott. Jill en mama zijn met de andere mama’s, hoe kan het ook anders, koffie wezen drinken en shoppen. Ja, wat dat betreft werkt dit land echt een shopverslaving in de hand. De middagen van afgelopen week zijn opgegaan aan huishoudelijke klussen, scrapbooken, bellen, mailen en Scott bezig houden. Want ja, de kleine man wil niet zo erg graag meer slapen. En krijgt daar natuurlijk ook de leeftijd voor. Maar dan zijn de middagen wel vol hóór. Ik weet niet hoe jullie dat allemaal beleven of hebben beleeft, maar de hele middag is het ‘mama, wat gaan we nu doen’, ‘mama, helpen’, ‘mama, kom eens kijken’, ‘mama, ik moet naar het toilet’. Goh, dan zijn die paar uurtjes “voor jezelf” toch wel heel erg lekker. Maar het is ook heel gezellig hóór. Samen lekker knutselen, koken of gewoon boekje lezen. Dat is toch ook heel fijn met onze kleine grote vriend.

Zaterdag hadden we een echte mama-Scott dag. We zijn samen met vriendje Björn, mama Mandy, vriendje Joost, mama Saskia en de oma van Joost naar het poppentheather geweest. Ontzettend leuk. We hebben eerst in Midtown een koppie gehaald en daarna naar het Center for Puppertry Arts. We gingen naar de voorstelling van Galapagos George. Een klein schildpadje dat als enigste van zijn soort overleefd op een van de Galapogos eilanden. Er is een dame die het verhaal verteld en tegelijkertijd met de poppen speelt. Eigenlijk heel simpel allemaal, maar wel heel knap. Want ga daar maar eens staan. Een uur lang in je eentje een verhaal neer zetten. Na de voorstelling mochten de kinderen nog een schildpad knutselen. Om 12.30 uur namen we afscheid van elkaar en zijn Scott en mama terug gereden naar Midtown. Daar met z’n tweeën heerlijk geluncht, een marktje bezocht en toen op naar huis. Om half drie waren we weer thuis. Scott vertelde ’s avonds tegen papa dat hij een hele leuke dag had gehad. Nou, een mooier compliment kan je toch niet krijgen.

En nu is het dan zondag. Vanmorgen een lekker rustig ochtendje gehad. Vanmiddag zijn we bij Joost op verjaardag geweest. Joost woont samen met z’n papa en mama in Snellville. Dat is zo’n uurtje hier vandaan. We werden om twee uur verwacht voor zijn partijtje. Er waren heel wat Nederlanders. Dit aangevuld met vrienden en familie van Saskia en Walter. Het was dus een drukke bedoening, maar heel gezellig. Ze wonen ontzettend leuk in een wat “ouder” straatje. Daarmee bedoelen we dan niet in zo’n mega grote nieuwbouw community. Dus een wat kleiner (wat is in Amerika klein?!) huis met veel privacy en een echte veranda. Helemaal gaaf. Ze hadden het goed voor elkaar. Als iemand ooit nog zegt dat wij overdrijven met een verjaardag……… Hier staat er gewoon een heel koud en warm buffet klaar. De kinderen konden cakejes versieren en chipskettingen rijgen. De boefjes van ons waren dus niet naar bed geweest, maar hebben zich prima vermaakt. Scott heeft heel lief gespeeld en Jill hebben we neergezet en niet meer gehoord. Zet mevrouw maar tussen al die grote kinderen en je ziet er alleen nog voor een hapje of drankje. Al met al dus een zeer geslaagde middag.

Verder is het hier koud. Heeft iedereen ons verteld dat we onze winterkleding wel mee konden geven (en dat hebben we dan ook gedaan), nu is het gewoon vies rot weer. We hebben van de week zelfs -1 gehad ’s morgens. De rest van de week veel wind, regen en gewoon koud. Echt niet leuk. Zo wisselend als het land is, zo wisselend zijn hier dus ook de temperaturen.

Jill heeft verder niet meer gestapt. We durven dus nog steeds niet ons geld in te zetten op een lopende Jill bij thuiskomst. Maar ze probeert wel meer en meer zelf te staan. Erg grappig. Want ze gaat staan en applaudisseert dan zelf het hardst. Tevens wil de dame ook niet erg meer slapen ’s middags. Na een uurtje heeft ze het wel gezien. En dat is natuurlijk veel te kort voor onze kleine kontkrummel. De eerste paar middagen brulde ze om het hardst. Maar de volhouder wint. We horen nu wel dat ze wakker is, maar ze blijft rustig liggen. Het is wel niet ideaal, maar dan rust ze in ieder geval wel.

Zo, dit was weer de wekelijkse update. We hopen dat jullie nog steeds van onze verhaaltjes genieten. Voor iedereen een dikke knuffel en groetjes vanuit Smyrna.

Monday, April 09, 2007

Wow, Jill heeft haar eerste stapjes gezet!!!

Hallo allemaal,

Laat ik met het aller hotste nieuws beginnen.... Jill heeft vanavond haar eerste stapjes los gezet!!!!! Ze liep al een weekje aan 1 handje en ook zelf opstaan ging goed en steeds langer, maar vanavond ging mevrouw stappen nadat ze eerste zelf was gaan staan. Tsja, en wie kan dat zeggen:"Ik heb m'n eerste stapjes in Amerika gezet." Natuurlijk zijn wij als ouders super trots, maar dat begrijpen jullie.

Zoals de meeste van jullie wel weten zijn maandag onze gasten weer huiswaarts gekeerd. Maandag om 17:10 zou het vliegtuig de lucht in gaan. Natuurlijk nooit een leuk dagje. 's Morgens nog wel even lekker koffie gedronken bij de Starbucks en daarna een broodje gegeten. Scott mocht mee opa en oma weg brengen. Dat was natuurlijk bere interessant. Bij de KLM balie vroeg ik of ik een pas kon krijgen om mee te gaan tot aan de gate en dat kon zowaar. Normaal mag dat alleen om kinderen weg te brengen, maar blijkbaar wordt daar niet zo zwaar aan getild op het moment. Dus wij konden mee door de security en met de metro naar de E-Terminal. We werden ook nog toegelaten in de Crown Lounge. Voor de niet-vliegers onder ons, dat is een aparte ruimte waar je als Frequent Flyer naar toe kunt gaan als je gaat vliegen met gratis eten en drinken en rust om te werken. Scott kreeg appelsap in een echt glas met een rietje en chippies, dus meneer had het helemaal voor elkaar. Daarna zijn we met z'n allen naar de gate gegaan en hebben we afscheid van elkaar genomen.

Verder was het deze week een Hollands weekje zullen we maar zeggen, vol met voorbereidingen. We hebben de plaatsing voor Scott definitief kunnen maken, dus de man mag op 14 mei voor het eerst naar de Peuterdeel en wel op maandagmiddag en donderdagochtend.

Deze week zijn ook de tickets voor 5 mei binnen gekomen met stoelreserveringen. Het einde begint nu dus wel heel erg te naderen. Aan de ene kant willen we wel weer naar huis, maar aan de andere kant hebben we hier nog steeds een prima leven. Op 5 mei gaat de KL621 ons in ieder geval weer naar Nederland brengen.

Laatste opmerkelijke feit is dat we een auto gekocht hebben. Toen we weg gingen hebben we de Citroën verkocht. Ja, en als je dan terug gaat, moet er wel weer wat op het pad staan. Nou, dat is gelukt. Ik had al een tijdje het Internet af lopen struinen en nu wat gevonden. Het is een Volkswagen Touran van nog geen jaar oud. Nadat we "special agent" vader Joop op pad hadden gestuurd en hij de auto had bekeken en er een rondje mee had gereden, konden we het rond maken. "Seal the deal" zoals ze dat hier zeggen.

Verder, nou ja verder, was het weer een week als alle andere. Poezen eten geven van juf Kiki die op vakantie was en natuurlijk ons optrekje even doorwerken. Want als je gasten weg gaan.... Nee hoor, dat viel wel mee. Maar op dit moment hebben we hier flink last van geel stof/stuifmeel. Dat ligt echt overal. Ik heb een foto van de weg gemaakt, dat normaal heel erg zwart asfalt is. In het midden wordt er nog gereden, dus dat is nog een beetje zwart, maar voor de rest was het een gele deken, dat natuurlijk ook binnen lag. O ja, op de achtergrond staat mijn huidige auto, een Toyota Camry uit 1988 met 230.000 kilometer, maar wel met elektrische ramen, deuren, gordels, met airco en cruise control. Prima karretje, handel? De kleur is bordeaux rood, maar nu was het meer geel.

Vandaag zijn we ook nog naar Canton geweest. Björn, van Marco en Mandy, vierde zijn verjaardag en dat werd gevierd met paaseieren zoeken. Het was in het begin buiten nog een beetje fris, maar later hebben we heerlijk in de tuin gestaan en gelunched. De paashaas had leuke cadeautjes voor iedereen en de kinderen hadden het prima naar de zin.

OK dat was het weer. Ik ga zo maar eens naar bed, want 2e paasdag kennen ze hier niet. Dus het wekkertje gaat weer vroeg. Van hieruit willen we iedereen een prettige 2e paasdag wensen en succes bij Ikea, de meubel boulevard, de auto dealers of andere sociale verplichtingen! :-)

Monday, April 02, 2007

Alweer bijna voorbij...

Tsja, en dan is het alweer bijna voorbij. Voor ons op 5 mei, maar dat bedoel ik natuurlijk niet. Morgen gaan onze loge's alweer weg. De tijd is veel te snel gegaan en we hebben erg genoten. Desperate Housewives op de TV, dus tijd om eens even te bloggen en alle foto's op de gallerij te zetten. Er staan een hoop nieuwe foto's op van deze week.

Vanavond hebben we lekker gegeten bij de Applebee's. Ja, we hebben ze nog een kans gegeven. Na de vorige keer, waar het echt helemaal mis ging, mochten we nu niet klagen. 6 personen met een booster zitje en een kinderstoel lijkt nog steeds erg moeilijk te zijn, maar goed we hadden een tafel. Lekker gegeten en een heerlijk toetje was symbolisch het einde van het bezoek. Eerder op de dag hebben we een wandeling gemaakt door Virginia Highlands. Dit is een wijk in Midtown met mooie oude huizen en allerlei shoppies en restaurantjes. Helaas kwamen er wel wat regendruppels door en werd het tijd om naar de auto te gaan.

Gister hebben we paaseieren gezocht op het complex hier. Om 13:00 uur moesten alle kinderen tot 5 jaar zich verzamelen bij de speeltuin. Het management van het complex had overal plastic eieren verstopt. Hierin zaten weer allerlei snoepjes. Er lagen er meer dan genoeg voor iedereen. In het begin waren we bang dat Scott vanaf de zijlijn toe zou kijken, maar hij had het al heel snel door. Hij had z'n emmertje heel snel vol en oma moest zelfs helpen dragen. Het was erg leuk. Zelfs Jill vond het geweldig, hoewel ze na een aantal eieren het wel genoeg vond en ze alvast open ging maken.

Vrijdag is Scott lekker naar school geweest en voor de rest niet zoveel gedaan. Overigens was het wel de dag dat Jill echt goed los kan staan. Het gaat nu echt steeds beter. Bij toeval staat het nog op de video ook. Iedere keer als ze gaat staan krijgt ze applaus en dat vindt ze erg leuk. Zo leuk zelfs dat als ze gaat staan, ze zelf alvast gaat klappen waardoor ze weer op haar kontje valt. Geweldig om te zien!

Donderdag zijn we 's morgens eerst naar het Aquarium geweest om naar de vissies te kijken zoals Scott dat zegt. Het was in het begin lekker rustig. Later werd het wel drukker door een aantal schoolgroepen, maar toch een stuk rustiger dan de vorige keer. Helaas konden we hierna niet naar het Centennial park, omdat dit omgebouwd werd voor een groot event dit weekend hier in Atlanta. 's Middags zijn de dames naar de Hobby Lobby geweest en bleven wij thuis om op de kids te passen.

's Avonds zijn wij mannen naar ijshockey geweest. Voor het eerst in de geschiedenis van de Atlanta Trashers kunnen ze zich plaatsen voor de play offs en het was dan ook een geweldige wedstrijd die in de verlenging werd beslist in het voordeel van de Trashers. Bij iedere goal van de Trashers spuugt hun mastcotte vuur. De foto is wel aardig gelukt. Moest alleen even later starten met juichen. :-)

Woensdag moest Bas nog werken en is de rest naar de Starbucks geweest voor een lekker bakkie koffie met wat lekkers. Jill begint steeds beter te lopen. Ze loopt nog niet los,maar aan de hand van opa, haar favoriete loop-partner, stapt onze kanjer de kamer rond. Zelfs al een keertje van de tafel naar de bank, maar dat was slechts eenmalig. Jullie kunnen allemaal nog weddenschappen afsluiten of Jill lopend terug komt, maar ik durf er m'n geld niet op te zetten. 's Avonds zijn we lekker uiteten geweest bij Sonny's BBQ.

Het werd wel eens tijd om te gaan shoppen, dus dinsdagmiddag zijn de dames lekker naar de Cumberland mall geweest. Lekker geshopt en leuke kleren gekocht. 's Avonds hebben we buiten gezeten en tot 23:00 lekker zitten teuten.

Zo, het het bezoek aan Cobb Park hebben jullie in het vorige artikel al kunnen lezen, dus ik ga weer afsluiten. Nogmaals, helaas moeten we morge n alweer afscheid nemen van elkaar al zal het niet zo lang meer duren. Over 5 weken gaan we terug naar Holland en zien we iedereen weer.
Een lieve groet van ons allemaal en tot blogs!