Hallo allemaal,
En dan hebben we eindelijk internet en kunnen we jullie laten weten veilig en wel aan de andere kant van de oceaan te zijn aangekomen. Alles is goed gegaan. Na een emotineel afscheid van de papa's en mama's en Frank en Miranda (heel erg lief dat jullie er waren) gingen we bepakt en bezakt richting gate. Daar waren ze gelukkig al aan het inchecken en een grondstewardes was zo vriendelijk ons meteen te helpen. Zo hoefden we niet nog eens in de rij te staan. Werkelijk alles moest door de scan (ook de twee autostoeltjes) en Jill haar wagen werd van voor naar achter gecontroleerd. Na goedkeuring (het lijkt wel de veemarkt) door, waar we na circa 10 minuten gingen boarden. De wagen kon worden ingeleverd in de knik van de slurf en nadat we de stoeltjes hadden geïnstaleerd waren we "ready for take off". Helaas werd ons op dat moment verteld dat we de stoeltjes in verband met nieuwe regelgeving bij start en landing niet konden gebruiken. Jill moest op schoot met een speciale babygordel en Scott mocht gewoon op zijn eigen plekje blijven zitten. Het team aan boord was erg vriendelijk, alhoewel de gezagvoerder wat autoritair was. Bij binnenkomst werd er meteen een opmerking gemaakt dat de kinderen wel erg rijke ouders had in verband met de business class (waar bemoeid hij zich mee?!) en nadat ik alleen even de broek van Jill gecheckt had kreeg ik de opmerking dat ik me wel bewust moest zijn van het feit dat ik in de business class zat. Maar goed deze mijnheer hebben we rest van de vlucht bijna niet meer gezien en nogmaals de stewardessen waar zeer vriendelijk. Om 10.40 gingen we dan echt de lucht in vanaf de polderbaan.
De vlucht zelf hebben we toch wel als zeer heftig ervaren. Met twee kleine kinderen ben je gewoon continu bezig. Alhoewel we wel moeten zeggen dat Scott vreselijk lief is geweest. We hebben hem bijna niet gehoord, alleen als de stoelriem om moest vanwege turbulentie. Dat vond Scott geen goed idee. Hij had de mazzel dat de film Cars werd uitgezonden en deze heeft hij dan ook 2,5 keer gezien. In totaal heeft Scott een kwartiertje geslapen, maar dat deed aan zijn gemoedstoestand geen afbreuk. We waren echt trots op hem. Natuurlijk ook op ons kleine meisje, maar die had het gewoon wat moeilijker. Zolang de dame werd geentertaind was er niets aan de hand. Ze heeft in totaal een half uurtje geslapen en dat is op een vliegreis van ruim 9,5 uur natuurlijk niet veel. Beide hadden ook erg veel last van de oortjes bij landing. Tegen Scott kun je dan nog wat zeggen, maar Jill snapt er natuurlijk niets van. Bij aankomst in Atlanta ging alles van en leien dakje. Het was bij de immigratie niet erg druk en we waren er zo doorheen.
In Atlanta moet je daarna eerst je koffers ophalen en gelukkig konden we iemand aanhouden die ons even hielp om alle koffers door de douane te loodsen op een karretje. Tenslotte de security check en we waren de VS binnen. Bovenaan de trap stond een heer met een bordje met onze naam en hij bracht ons naar ons nieuwe huis. Bij binnenkomst bleek dat David, Bas' collega, boodschappen had gedaan en wat leuke tijdschriften en speelgoed had neergelegd. Zelfs pizza in de vriezer en cola in de koelkast! Al met al genoeg om de eerste dag door te komen. Fantastisch! Het appartement ziet er heel mooi uit met veelal nieuwe spullen.
De afgelopen 2 dagen zijn we druk bezig geweest de boel in te richten. Wel zijn we vroeg wakker. Vooral Jill heeft moeite zich aan het nieuwe tijdschema aan te passen, dus lagen we maandagmorgen om 04:00 uur met 2 kinderen op bed die helemal wakker waren. Vannacht ging het al een stuk beter, dus we hopen dat ze zich snel aan passen.
Vandaag is het Halloween, dus dat betekend dat Scott vanavond op pad mag voor een "trick or treat". Lijkt erg op St. Maarten, maar dan zonder liedjes en verkleed. We zijn even lang Walmart geweest voor een kostuum en meneer gaat vanavond als Pooh op stap. De foto's zullen volgen!
Dit was het weer voor vandaag en tot snel.
Sabina en Bas
Tuesday, October 31, 2006
Wednesday, October 25, 2006
De laatste vanuit Holland
Er zijn alweer een aantal weken verstreken, dus de hoogste tijd voor een up-date. Als eerste wil ik mijn collega's van het hoogheemraadschap bedanken. Zowel mijn (oud) collega's van het voormalig bedrijfsbureau als mijn huidige collega's. Wat ben ik verwend. Afgelopen vrijdag hebben de collega's van het voormalig bedrijfsbureau mij ontvoerd en lekker mee te lunchen genomen in Hoorn. Wat een verrassing en erg gezellig. Een mooie bos bloemen kreeg ik ook nog mee, alsmede wat kaartjes met lieve teksten. Super! Gisteren had ik mijn (voorlopig) laatste werkdag. Ook door de sectorstaf ben ik niet vergeten. Geweldig vind ik de terugtelkalender. Deze gaat zeker mee. Ook hier weer een prachtig boeket bloemen plus een kaart, het lijkt wel niet op te kunnen. Nogmaals bedankt, ontzettend lief allemaal. Het is fijn te weten dat jullie aan ons denken, maar wij niet minder aan jullie hóór!
Ondertussen zijn we op het Amerikaanse consulaat geweest en dat was een ervaring op zich. 's Morgens om 8.00 uur de trein genomen en om 8.45 uur waren we op het centraal station. Lijn 2 naar het Leidseplein, want we waren zo vroeg dat we vandaar wel konden lopen naar het Museumplein. Om 9.15 uur stapte we uit de tram en gingen eerst maar eens een koppie doen bij het American hotel. Een prachtig historisch Art Nouveau hotel met een Grand Café waar je heerlijk kunt vertoeven. Het begon op een feestje te lijken. Om 10.00 uur de voetenwagen genomen en keurig op tijd stonden wij om 10.15 uur aan de poort van het Amerikaanse consulaat. Na een dubbele controle; poort open, poort dicht, controle, oproep om naar binnen te komen één voor één, controle, kwamen we binnen in een overvolle wachtruimte. Maar we mochten gelijk door naar loket 1. Daar was reeds iemand bezig, dus we mochten naar loket 2. Deze mevrouw moest diverse formulieren hebben en natuurlijk zaten die overal en nergens tussen de drie pakketten die wij hadden ontvangen vanuit Amerika. Goed, een stief kwartiertje later en na betaling van vier maal 85 dollar konden we naar een andere ruimte. Hier moesten we ons bij loket 6 melden. Tot onze grote verrassing moesten we hier 500 dollar betalen. Dit was zogenaamde 'fraude prevention fee'. Een fraude belasting dus. Ondanks dat wij hier niets van wisten, betaalden we het gevraagde bedrag want ja je wilt toch graag heen. Terug naar loket 2 waar de mevrouw ons betalingsbewijs in ontvangst nam. Op dat moment keek ik op mijn horloge; 10.55 uur. Als we nu klaar zouden zijn dan hebben we mazzel. Maar nog geen seconde later zei de dame vanachter loket 2 dat wij nu in de wachtruimte mochten plaatsnemen. Ik zal niet herhalen wat wij op dat moment dachten, maar het was niet veel goeds. Enfin, vol goede moed ga je dan zitten, maar na uur begin je het toch aardig zat te worden. Aan de ene kant van mij zat een heer die om 8.30 uur zijn afspraak had en het was 11.30 uur dat ik hem sprak. Daar werd ik dus niet echt vrolijk van. Maar deze heer vertelde dat ze je altijd laten wachten, alhoewel het nu wel extreem was. Links van mij zat een wat oudere heer. Hij begon met de mooie woorden: "ik ben reeds met pensioen, dus ik erger mij niet". Waarop ik antwoorde: "ik niet". De heer kon zien dat ik mij zat op te winden, maar we kwamen samen tot de conclusie dat we er toch niets aan konden doen. Geweldig vond ik zijn levensverhaal dat hij vervolgens vertelde. In het kort; na 57 jaar had hij zijn eerste liefde (die hem toendertijd niet zag staan) teruggevonden in Amerika en volgend jaar gaan ze trouwen (72 en 73 jaar oud). Fantastisch toch! Ondertussen was de heer rechts van mij opgeschoven en kon Bas ook plaatsnemen. Achtereenvolgens werd iedereen voor een "interview" opgroepen bij loket 4. De wachtruimte werd leger en leger en ja hoor als allerlaatste om 12.45 werden we opgeroepen. Na het beantwoorden van een aantal simpele vragen (daar hoeft echt niemand zich druk om te maken in de toekomst) liepen we om 12.55 uur het consulaat uit. We hadden de benodigde stempels gekregen en binnen drie dagen zouden de visums in huis liggen. Echter kwam de postbode de volgende dag al met onze vier eigen handgeschreven, aangetekende enveloppen met daarin de visums. Er was nu niets meer wat het avontuur kon tegenhouden.
De volgende dag met Jill naar het ziekenhuis waar we te horen kregen dat zij overdag uit de spreidbroek mag. Alleen 's nachts en met de slaapjes overdag moet ze in de visser spreider (de flexibele). Binnen 1 dag had ze het kontschuiven ontdekt en nu is het net een kikkertje, ze komt overal. Verder hebben we nog was bezoekjes afgelegd, jaarvergadering KSV gehad, heb ik het secretariaat van de voetbal overgedragen aan Elma Does en zijn we allemaal flink verkouden geweest. En zo zijn we de laatste week op Nederlands grondgebied ingegleden en hebben we nu nog maar drie dagen te gaan. Vandaag de eerste koffer ingepakt, een mijlpaal op zich. Ook komen er dagelijks kaartjes binnen van ooms en tantes, vrienden en bekenden. Langs deze weg heel erg bedankt daarvoor. We vinden het ontzettend lief dat jullie aan ons denken.
Goed dit was het voor deze keer. De volgende blog zal waarschijnlijk vanuit Amerika zijn. Houd jullie goed allemaal en hopelijk tot gauw.
Veel liefs, Bas en Sabina
Ondertussen zijn we op het Amerikaanse consulaat geweest en dat was een ervaring op zich. 's Morgens om 8.00 uur de trein genomen en om 8.45 uur waren we op het centraal station. Lijn 2 naar het Leidseplein, want we waren zo vroeg dat we vandaar wel konden lopen naar het Museumplein. Om 9.15 uur stapte we uit de tram en gingen eerst maar eens een koppie doen bij het American hotel. Een prachtig historisch Art Nouveau hotel met een Grand Café waar je heerlijk kunt vertoeven. Het begon op een feestje te lijken. Om 10.00 uur de voetenwagen genomen en keurig op tijd stonden wij om 10.15 uur aan de poort van het Amerikaanse consulaat. Na een dubbele controle; poort open, poort dicht, controle, oproep om naar binnen te komen één voor één, controle, kwamen we binnen in een overvolle wachtruimte. Maar we mochten gelijk door naar loket 1. Daar was reeds iemand bezig, dus we mochten naar loket 2. Deze mevrouw moest diverse formulieren hebben en natuurlijk zaten die overal en nergens tussen de drie pakketten die wij hadden ontvangen vanuit Amerika. Goed, een stief kwartiertje later en na betaling van vier maal 85 dollar konden we naar een andere ruimte. Hier moesten we ons bij loket 6 melden. Tot onze grote verrassing moesten we hier 500 dollar betalen. Dit was zogenaamde 'fraude prevention fee'. Een fraude belasting dus. Ondanks dat wij hier niets van wisten, betaalden we het gevraagde bedrag want ja je wilt toch graag heen. Terug naar loket 2 waar de mevrouw ons betalingsbewijs in ontvangst nam. Op dat moment keek ik op mijn horloge; 10.55 uur. Als we nu klaar zouden zijn dan hebben we mazzel. Maar nog geen seconde later zei de dame vanachter loket 2 dat wij nu in de wachtruimte mochten plaatsnemen. Ik zal niet herhalen wat wij op dat moment dachten, maar het was niet veel goeds. Enfin, vol goede moed ga je dan zitten, maar na uur begin je het toch aardig zat te worden. Aan de ene kant van mij zat een heer die om 8.30 uur zijn afspraak had en het was 11.30 uur dat ik hem sprak. Daar werd ik dus niet echt vrolijk van. Maar deze heer vertelde dat ze je altijd laten wachten, alhoewel het nu wel extreem was. Links van mij zat een wat oudere heer. Hij begon met de mooie woorden: "ik ben reeds met pensioen, dus ik erger mij niet". Waarop ik antwoorde: "ik niet". De heer kon zien dat ik mij zat op te winden, maar we kwamen samen tot de conclusie dat we er toch niets aan konden doen. Geweldig vond ik zijn levensverhaal dat hij vervolgens vertelde. In het kort; na 57 jaar had hij zijn eerste liefde (die hem toendertijd niet zag staan) teruggevonden in Amerika en volgend jaar gaan ze trouwen (72 en 73 jaar oud). Fantastisch toch! Ondertussen was de heer rechts van mij opgeschoven en kon Bas ook plaatsnemen. Achtereenvolgens werd iedereen voor een "interview" opgroepen bij loket 4. De wachtruimte werd leger en leger en ja hoor als allerlaatste om 12.45 werden we opgeroepen. Na het beantwoorden van een aantal simpele vragen (daar hoeft echt niemand zich druk om te maken in de toekomst) liepen we om 12.55 uur het consulaat uit. We hadden de benodigde stempels gekregen en binnen drie dagen zouden de visums in huis liggen. Echter kwam de postbode de volgende dag al met onze vier eigen handgeschreven, aangetekende enveloppen met daarin de visums. Er was nu niets meer wat het avontuur kon tegenhouden.
De volgende dag met Jill naar het ziekenhuis waar we te horen kregen dat zij overdag uit de spreidbroek mag. Alleen 's nachts en met de slaapjes overdag moet ze in de visser spreider (de flexibele). Binnen 1 dag had ze het kontschuiven ontdekt en nu is het net een kikkertje, ze komt overal. Verder hebben we nog was bezoekjes afgelegd, jaarvergadering KSV gehad, heb ik het secretariaat van de voetbal overgedragen aan Elma Does en zijn we allemaal flink verkouden geweest. En zo zijn we de laatste week op Nederlands grondgebied ingegleden en hebben we nu nog maar drie dagen te gaan. Vandaag de eerste koffer ingepakt, een mijlpaal op zich. Ook komen er dagelijks kaartjes binnen van ooms en tantes, vrienden en bekenden. Langs deze weg heel erg bedankt daarvoor. We vinden het ontzettend lief dat jullie aan ons denken.
Goed dit was het voor deze keer. De volgende blog zal waarschijnlijk vanuit Amerika zijn. Houd jullie goed allemaal en hopelijk tot gauw.
Veel liefs, Bas en Sabina
Monday, October 09, 2006
Bedankt
Lieve allemaal,
Wat hebben wij een super dag gehad afgelopen zaterdag. Het was echt heel erg gezellig en wij hopen dat iedereen een beetje genoten heeft. Op het hoogtepunt liepen er 24 kids rond en in totaal (de oma's konden het niet laten om even te tellen) zijn er 103 mensen langsgeweest (inclusief kinderen dan hé). Wat een belangstelling! We moeten dan ook zeggen dat het ons wel wat gedaan heeft.
Jill is echt onwijs verwend. Vandaag heeft alles een plekje gekregen en hebben we een hoop cadeautjes uitgepakt. Dit vond Scott natuurlijk fantastisch, want met veel dingen kan hij ook nog lekker spelen. Maar Scott zelf is ook niet vergeten ondanks dat hij niet jarig was, erg leuk.
Veel liefs, Bas en Sabina
Wat hebben wij een super dag gehad afgelopen zaterdag. Het was echt heel erg gezellig en wij hopen dat iedereen een beetje genoten heeft. Op het hoogtepunt liepen er 24 kids rond en in totaal (de oma's konden het niet laten om even te tellen) zijn er 103 mensen langsgeweest (inclusief kinderen dan hé). Wat een belangstelling! We moeten dan ook zeggen dat het ons wel wat gedaan heeft.
Jill is echt onwijs verwend. Vandaag heeft alles een plekje gekregen en hebben we een hoop cadeautjes uitgepakt. Dit vond Scott natuurlijk fantastisch, want met veel dingen kan hij ook nog lekker spelen. Maar Scott zelf is ook niet vergeten ondanks dat hij niet jarig was, erg leuk.
Veel liefs, Bas en Sabina
Wednesday, October 04, 2006
Sabina's eerste blog
Hallo allemaal,
Voor het eerst zelf aan het spelen op en met de weblog. Het valt nog niet mee en wat ben ik toch blij met zo'n man die bijna alles weet op het gebied van computers. Maar aldoende leert men en over 7 maanden ben ik volleerd blogger (als het goed is).
Veel is er niet te melden. Ik ben nog lekker veilig bezig met het organiseren van het feestje op 7 oktober aanstaande en hoef nog niet verder te denken. Daarna zal ik er dan toch echt aan moeten geloven, maar geloof het of niet ik ben niet echt zenuwachtig. Tuurlijk is er wel een stuk spanning, maar dat is, zoals we dat noemen, gezonde spanning.
Bas daarintegen is druk bezig met van alles en nog wat; visums, cars, house, work, furniture, etc. Af en toe noem ik wat op of herinner hem aan iets en dan krijg ik dat wel weer op één of andere manier teruggekoppeld. Ik maak me dus nog niet echt druk, alhoewel....? Mijn grootste zorg is hoe we alles mee krijgen. We mogen in totaal 8 koffers meenemen en dat lijkt (lees: is) best veel. Maar met kleren van ons vieren en speelgoed van de kids is het zo gevuld. Ik heb 1 koffer geprobeerd en daar ging nog geen vierde van het speelgoed van de kinderen in, dus dat belooft wat. Enfin, we moeten gewoon keuzes maken en Scott neemt tot nu toe alleen zijn Bob de Bouwer boek mee, dus wat dat betreft kunnen we wel drie koffers thuislaten.
Bijgaand tot slot nog een foto van ons appartement (begane grond) en hopelijk tot blogs.
Veel liefs, Sabina
Voor het eerst zelf aan het spelen op en met de weblog. Het valt nog niet mee en wat ben ik toch blij met zo'n man die bijna alles weet op het gebied van computers. Maar aldoende leert men en over 7 maanden ben ik volleerd blogger (als het goed is).
Veel is er niet te melden. Ik ben nog lekker veilig bezig met het organiseren van het feestje op 7 oktober aanstaande en hoef nog niet verder te denken. Daarna zal ik er dan toch echt aan moeten geloven, maar geloof het of niet ik ben niet echt zenuwachtig. Tuurlijk is er wel een stuk spanning, maar dat is, zoals we dat noemen, gezonde spanning.
Bas daarintegen is druk bezig met van alles en nog wat; visums, cars, house, work, furniture, etc. Af en toe noem ik wat op of herinner hem aan iets en dan krijg ik dat wel weer op één of andere manier teruggekoppeld. Ik maak me dus nog niet echt druk, alhoewel....? Mijn grootste zorg is hoe we alles mee krijgen. We mogen in totaal 8 koffers meenemen en dat lijkt (lees: is) best veel. Maar met kleren van ons vieren en speelgoed van de kids is het zo gevuld. Ik heb 1 koffer geprobeerd en daar ging nog geen vierde van het speelgoed van de kinderen in, dus dat belooft wat. Enfin, we moeten gewoon keuzes maken en Scott neemt tot nu toe alleen zijn Bob de Bouwer boek mee, dus wat dat betreft kunnen we wel drie koffers thuislaten.
Bijgaand tot slot nog een foto van ons appartement (begane grond) en hopelijk tot blogs.
Veel liefs, Sabina
Subscribe to:
Posts (Atom)