Wednesday, December 23, 2015

Geen donkere dagen voor Kerst,

maar zonnige, heldere dagen. Het is hier gemiddeld 25 graden en dat is ongekend voor de tijd van het jaar. Zo nu en dan hebben we een grauwe dag met motregen of een goede plensbui. En heel soms dropt de temperatuur naar 5 graden 's nachts en 15 overdag. Dat is dan 1 of twee dagen zo en dan klimt de temperatuur al weer op. Het is dan ook een vreemde gewaarwording; de kerstboom optuigen en Christmas shopping op je flipflops en in korte broek. Maar eerlijk is eerlijk, we vinden het toch ook wel erruuggg lekker.

Wat hebben we de laatste maanden allemaal uitgespookt. Er is flink door de kids gesport. Veel getraind en ook veel wedstrijden gespeeld. Jill haar softbal seizoen is klaar. Dit gaat hier per half jaar en in de lente beginnen ze weer. De teams worden dan opnieuw geformeerd, dus maar weer afwachten waar ze dan terecht komt. Ze heeft het ontzettend naar haar zin gehad en we hebben een hele leuke gezamenlijke afsluiting gehad, waarbij elke speelster een persoonlijke woordje, een oorkonde en een bokaal meekreeg. Tussentijds gaat Jill op flagfootball. We hadden er ook nog nooit van gehoord, maar het is erg populair hier. Ze gaat het proberen, we zijn benieuwd. Scott heeft winterbreak en begint weer met trainen in de tweede week van januari. In de break is er nog een kleine competitie opgezet van 5 tegen 5, waar Scott ook aan meedoet. Dus eigenlijk is het voetballen niet echt gestopt.

Scott en Jill hebben inmiddels het tweede kwartaal op school afgesloten en het wachten is op hun resultaten. Maar ze doen het nog steeds prima. Scott heeft de laatste weken zijn midterm reviews gehad. Een soort proefwerkweek, met als groot verschil dat alle exams tussen de lessen door zijn en niet zoals in Nederland dat je naar huis mag. Jill heeft onverwachte DE's (discovery education) gehad, een soort Cito-toetsen om te kijken waar je staat. Ook zijn ze allebei al bij iemand te spelen geweest. Niet vanuit school, maar vanuit de sport. Het spelen bij iemand thuis blijkt hier toch lastiger te zijn dan in Holland. Voornamelijk omdat de kinderen het "druk" hebben, maar ook omdat ouders elkaar niet kennen. En het blijkt lastig om met elkaar in contact te komen, op school zie je niemand. Maar hier in de straat begint het gezamenlijk buiten spelen te komen en zo nu en dan met vrienden van de sport is ook prima. En daarnaast skypen ze natuurlijk ook met hun vrienden in Nederland en met hun oude klassen. Dat is echt ontzettend leuk.

Inmiddels werk ik vrijwillig twee vaste dagen in de week en op oproep als "lunchlady" op school. Dit houdt in dat ik in de cafeteria/keuken werk. Het is ontzettend leuk en een erg gezellig team. Het is goed voor mijn taal en geeft me ritme in de week. Want 24/7 thuis zijn en het gemis aan collega's, merkte ik toch best. Ze willen me erg graag inhuren, dus ik ben bezig met een werkvisum. Maar dat blijkt een heel (papieren) proces hier. We wachten gewoon af en ondertussen vermaak ik me prima. De balans is prima zo. Want thuis heb ik natuurlijk ook genoeg projecten (of ik verzin ze wel :-)).

Afgelopen maand zijn we ook voor het eerst hier naar de tandarts geweest. Weer een belevenis op zich. We hadden om 17.00 uur een afspraak en liepen om 19.15 het gebouw uit. Ieder van ons werd apart geholpen door een dental hygienist. Compleet examen van ons tandvlees, (grote) schoonmaak en er werden foto's gemaakt (niet zo geavanceerd als bij ons). Daarna komt de tandarts dan nog 5 minuten bij je kijken en geeft zijn advies. Op het foto's nemen na (dit gebeurd niet elke keer) is dit de routine. Gelukkig geen bijzonderheden en met het meegegeven advies gaan we aan de slag. Voor de kids nemen we het advies ter harte, maar voor ons zelf gaan we even kijken. Ze zijn hier namelijk erg van preventief onderhoud; kronen, vullingen, etc. en voor ons dus een behoorlijke kostenpost. Dit alles om te voorkomen dat ze voor nalatigheid voor de rechter komen te staan. Gelukkig hebben we goed contact met onze tandarts in Nederland, dus daar leggen we ons oor eerst maar even te luister.

Voor Thanksgiving waren we uitgenodigd bij de ouders van een teamgenoot van Jill. Zij zorgde voor de appetizers en kalkoen en wij brachten "Nederlandse" desserts mee.  Nou, dat was nog een uitdaging op zich. Want ja, als je hangop wilt maken dan moet je wel volle yoghurt hebben en dat kennen ze nu weer net niet hier. Ook kwark is hier amper te vinden. Maat uiteindelijk is het allemaal gelukt en hebben we genoten van een heerlijk diner en een leuke middag/avond. Wel wat anders dan de Hollandse gezelligheid, maar daarom zeker niet minder.

En zo vlogen we december in. De kinderen hadden we de keus gelaten of ze Sinterklaas of Kerstmis wilde vieren. Er werd unaniem voor Kerst gekozen, dus op 5 december lekker uiteten geweest, bootparade gekeken en bij thuiskomst toch nog een pakketje (uit Nederland) op tafel. En afgelopen weken kwamen daar nog meer pakketjes bij. Ontzettend leuk!!! Ook ik dacht pakketjes te versturen, maar het is ongelooflijk wat ze daar hier voor vragen. Voor nog geen kilo moest is al $ 46,= betalen, jullie snappen de pakketjes zijn mee teruggegaan, flink gehalveerd en op hoop van zegen met een stuk of wat postzegels verzonden. "Fingers crossed" of ze ook aankomen.

We zijn in ieder geval klaar voor de kerst. Ons huis is zowel binnen als buiten gezellig en onder de echte kerstboom liggen de cadeautjes. We hebben een kerstborrel gegeven voor Bas zijn medewerkers wat ook erg geslaagd was. Kerstavond zijn we uitgenodigd bij David & Charla; onze vrienden uit Atlanta die inmiddels hier ook een huis hebben. 1e Kerstdag dan met z'n vieren en gaan we heel traditioneel  ontbijten, cadeautjes uitpakken en 's avond lekker eten. 2e Kerstdag kennen ze hier niet. Niet erg, gewoon business as usual. Bas heeft ook lekker "vrij", dus familytime ten top.

Wij wensen iedereen, voor zover we dat nog niet hebben gedaan, ontzettend fijne feestdagen en een fantastisch 2016!!! Tot blogs!!!



Tuesday, December 08, 2015

De start van de "holidays" op kantoor...

December is begonnen, de Sint het land uit en de kerst staat voor de deur. Deze blog gaat niet over de kerst, want daar komt een hele special over. :-)

Ik wil het in deze blog eens hebben over wat je ziet qua werk als je hier de hele tijd bent en hoe het laatste kwartaal zelfs in het teken staat van de "holidays". Amerikanen hebben dan wel hun mond vol van de Europeanen die 3 weken vakantie nemen in de zomer, maar probeer hier iets gedaan te krijgen tussen Thanksgiving en Nieuwjaar, good luck!

Het begint zo medio oktober al. Veel bedrijven starten dan met hun United Way campagne.  Dit is een campagne om geld in te zamelen om lokale initiatieven te steunen die armoede bestrijden.


Er word gestart met een opening met leuke activiteiten, natuurlijk met (veel) eten en gedurende de week kun je aan activiteiten deelnemen om geld in te zamelen. Ieder bedrijf is vrij om in te vullen, zo lang er maar geld binnen komt. De campagne eindigt met een slotfeest op of rond Halloween. Fundraising kunnen ze hier echt fantastisch en op ene hele leuke manier.



Dan is er Halloween en rollen we November in. Iedereen is dan druk, druk, druk met Thanksgiving, worden er afdelingslunches georganiseerd en geven de meeste bedrijven hun mensen woensdag rond de middag al vrij. Donderdag is het dan "Turkey dag" en vrijdag is een vrije dag om te shoppen.

En ja, dan is het jaar toch echt over, we schrijven dan eind November. Er worden geen nieuwe projecten meer gestart, want ja, de holidays staan voor de deur. Veel mensen nemen dan hun vrije dagen op (de meeste mensen hebben toch echt 15 dagen of meer) en wat ze niet opnemen raken ze kwijt. Het is dus lastig om meetings te plannen en de mensen die er wel zijn, zijn druk met zaken af te ronden. En ja, tijdens de kerst en oud en nieuw zijn er dan wel weer mensen, want dan is het lekker rustig op kantoor. Slimme gasten. ;-)

Ik vroeg me af of dit iets is dat alleen bij ons plaats vind, hoewel ik het bij Solvay/Abbott ook al zag, maar navraag bij kennissen die we ondertussen opgedaan hebben, bleek dat het eigenlijk overal zo gaat.

Dus mocht je Amerikaanse collega's hebben die klagen over de Europese vakanties in de zomer maanden, vraag dan of je een workshop kunnen plannen de 1e week van December. ;-)



Sunday, November 01, 2015

Halloween

Vanavond was het dan Halloween. Voor diegene die geïnteresseerd zijn in de historie; https://nl.wikipedia.org/wiki/Halloween. Wij hebben geprobeerd in ieder geval zo goed mogelijk mee te doen, de foto's spreken voor zich......







Thursday, October 15, 2015

De tijd vliegt

Jeetje, alweer ruim twee weken voorbij na de laatste blog. De hoogste tijd voor een artikel(tje), maar de tijd vliegt echt de laatste weken. Met als hoogtepunt deze keer natuurlijk de komst van vaders en moeders. De kinderen wisten echt helemaal van niets en de verrassing was dus enorm. De snoetjes, onbetaalbaar en de mooiste opmerking kwam van Jill; "Jullie zijn toch wel echt???".

We hebben genoten de afgelopen weken, lekker bijgekletst en veel samen gedaan. Want ja, hier gaat het leven natuurlijk ook gewoon door. Scott traint drie keer in de week en Jill, afhankelijk of er een wedstrijd is doordeweeks, twee keer. Dan allebei wedstrijden in het weekend. Dus ja, dat verschilt allemaal niet zoveel van Nederland. Wat wel een groot verschil is, is dat ze niet even op de fiets naar de trainingen en wedstrijden kunnen. Scott traint op 3 verschillende locaties, waarvan de verste 30/40 minuten hier vandaan ligt. Gelukkig hebben we met de ouders van een teamgenoot de afspraak kunnen maken dat wij brengen en zij halen. Dat scheelt, ook dat we daar niet 1½ uur hoeven te blijven. Opa en oma zijn de afgelopen dagen veel mee geweest naar de sportvelden, zowel voor de trainingen als voor wedstrijden.

En dan was daar Jill haar verjaardag. Onze kleine meid heeft dubbele cijfers als leeftijd, een tweede tiener in huis. Ze heeft een ontzettend leuke verjaardag gehad en is absoluut niet vergeten. Zondag maar ontbijt op bed, want maandag valt niet mee, met cadeautjes van papa en mama en Scott. Maandag was de kamer versierd, waren er kaarten, pakketjes uit Nederland met daarin cadeautjes, visite (opa en oma), kaarten met centjes, cadeautjes, mailtjes en een Amerikaanse taart. Ook nog uitdelen op school tijdens de lunch en uitdelen na de wedstrijd (op de dag zelf) bij softbal. Kortom, ze heeft echt genoten ook al was het toch allemaal ff anders.


Dinsdag ben ik met moeders naar Michael's gereden (grote hobbywinkel) en hebben we vaders afgezet bij de Home Depot (grote gamma). Woensdag is Bas met z'n vader naar het Kennedy Space Center geweest en moeders en ik hebben heerlijk geshopt in de Avenue's. Niets gekocht, maar wel lekker gekeken, gekletst en gegeten. Tussen alle bedrijven door deden we ook het huishouden met elkaar en had vaders wel wat klussies. Vrijdag zijn we met z'n allen naar Orlando vertrokken. Scott had daar een toernooi. We zaten in een heerlijk appartement op een klein parkje met zwembad. Ook weer heel gezellig en leuk om met elkaar mee te maken.



Zondagmiddag weer thuis en maandag start dan de (werk)week weer. En dan komt daar dinsdag het afscheid. Wat zijn dat enorm lastige momenten. Tuurlijk weet je dat het eraan komt en dat het ook weer goed is, maar goed zullen we er nooit in worden. We waren even heel verdrietig met elkaar en ik denk ook dat het nooit went. Maar we hebben samen mooie herinneringen gemaakt en die kan niemand ons meer afpakken.

Vandaag ons ritme weer opgepakt. Ben voor het eerst te sporten geweest en dat ging best redelijk. De incisies doen met buikspieroefeningen nog best zeer, maar verder ging het goed. Ben ook al op controle geweest en de arts was tevreden; hoef niet meer terug te komen. Vanmiddag geholpen op school en vanaf morgen ga ik wat structureler vrijwilligerswerk doen op school. Bas heeft het ook nog steeds erg druk op het werk en de kinderen hebben natuurlijk school (huiswerk) en sport. Tussendoor doen we leuke dingen met elkaar. Kortom, we vervelen ons (nog :-)) niet.






Friday, September 25, 2015

En weer een ervaring......

.....rijker. Hoewel ik deze liever kwijt, dan rijk was. Afgelopen vrijdag (18 september) ben ik namelijk geopereerd en is mijn galblaas verwijderd. Na zoveel 'eerste keren' in dit land voor Bas, had ik dan eindelijk ook een primeur ;-) :-): ik ging een ziekenhuis van binnen bekijken. Het was me een weekje wel. Want ook al kon het laparoscopisch (kijkoperatie) en waren ze binnen een uurtje klaar, ik moet toch ff flink herstellen. Maar laten we bij het begin bij beginnen.

Vrijdag 11 september naar het ziekenhuis voor een "Pace-" afspraak, zoals ze dat hier noemen. Je krijgt dan een gesprek met een verpleegkundige over de ins en outs van je ingreep. Wat mag wel, wat mag niet, wat moet je vooraf doen, je wordt gewogen, gemeten en er wordt wederom bloed afgenomen. Met een uurtje klaar en een heel pakket papieren naar huis.

Donderdagavond; prepare-night. Op tijd douchen, want twee uur daarna moest ik me insmeren met een soort vochtige doekjes. Deze brengen een filmlaag op je huid aan, wat infecties probeert te voorkomen. Daarna mocht ik eigenlijk niet meer wassen, geen deo, geen tandenpoetsen en ook geen kauwgum of iets dergelijks. Uiteraard mocht ik na middernacht ook niets meer eten.

Vrijdagmorgen moest ik me om 6.00 uur in het ziekenhuis melden. De operatie stond gepland voor 7.30 uur. Bas heeft me daar gebracht, maar moest daarna natuurlijk naar huis voor de kids. Ik werd 5 minuten later opgehaald door een verpleegkundige en naar een 'eigen' kamertje gebracht. Daar moest het ritueel met de desinfecterende doekjes nog een keer gedaan worden. Er kwamen alleen drie zaken bij; het desinfecteren van de neus, de mond en je moet urine inleveren. Je neus moet je swappen met een soort wattenstaafjes welke je doopt in betadine. Je mond moet je eerst poetsen met een spulletje en daarna ook nog een keer swappen met een sponsje. Daarna zo'n prachtig ziekenhuis hemdje aan plus rode "not slip" sokken. Het infuus werd aangebracht en ik kreeg twee pilletjes tegen de misselijkheid van de anesthesie. De urine bleek toen voor een zwangerschapstest te zijn (??!!??); procedure, procedure!!!

Ik moest nog even wachten, om vervolgens de chirurg, de anesthesist en de operatiezuster aan bed te krijgen. De chirurg gaat nog een keer over wat je te wachten staat en wat te doen na de operatie, de anesthesist komt nog even je gegevens checken, stopt een pleister achter je oor, wederom tegen misselijkheid en zegt dat hij goed op je gaat letten (toch fijn :-)) en de operatiezuster komt eigenlijk ook alleen maar kennismaken. Zij stopte wat in het infuus waar ik lekker relaxed van raakte, zei ze. Nou, dat werd ik wel zeker, want daarna weet ik helemaal niets. Ik weet niet dat ik het kamertje ben uitgereden, heb geen OK van binnen gezien en werd denk ik zo'n beetje voor het eerst weer wakker op de uitslaapkamer tussen 9.00 en 10.00 uur. Even spieken en toen weer weg, maar dat was voldoende om me te verhuizen. Ondertussen is Bas om 8.40 uur door de chirurg gebeld dat alles goed was gegaan. Geen complicaties, wel liet de galblaas al lichte ontstekingen zien, dus goed dat ie verwijderd was.

Om 10.15 deed ik mijn ogen open in het 'eigen' kamertje. Ik was nog erg afwezig. Er was een nieuwe verpleegkundige en ik kreeg wat extra's toegediend tegen de misselijkheid. Na circa anderhalf kon ik redelijk rechtop zitten en mocht Bas aanstalten maken om me te komen halen. Aangekleed en in de rolstoel naar beneden. Bas had ondertussen ook de voorgeschreven medicijnen gehaald. Ik was om 12.45 uur thuis en ben gelijk mijn bed ingedoken. De hele middag geslapen, maar eenmaal wakker voelde ik me best redelijk. De kids gesproken (die het natuurlijk ook allemaal best spannend vonden) en aan tafel gegeten. De volgende dag ging ook best goed. Kon alleen niet scherp stellen met mijn ogen. Kon dus niets lezen of kijken, zag alles wazig. Dit bleek eventueel een neveneffect van de ibuprofen 800 te zijn, dus daar heel snel mee gestopt. En omdat het zo goed ging en de andere medicijnen ook wat bij-effecten gaven die ook afgebouwd. En of het daar nu aan lag, of wij geen goede verwachtingsmanagement hadden of dat de medicijnen in het ziekenhuis nu echt waren uitwerkt; zondagavond ging het eigenlijk bergafwaarts. De plek waar de galblaas had gezeten deed ontzettend zeer, ik had er bijna 24 uur per dag een ice-pack op. Medicijnen weer opgevoerd, misselijk, moe en erg afwezig. Had ook continu van die klamme zweetaanvallen waarbij het water gewoon tussen je tenen vandaan komt (of is dat te intiem ;-). Enfin, na een paar dagen zo doorgemodderd te hebben en dinsdag en woensdag contact met ziekenhuis te hebben gehad zijn we woensdag gestopt met de medicijnen en overgegaan op eigen paracetamol. Dat bleek al een schot in de roos. Ook ging ik wat regelmatiger eten (om de twee uur) en langzaamaan gaat het nu wat beter.

Ik heb gisteravond weer eens aan tafel gezeten (kwartiertje) en ben er nu ook even uit. Slaap nog wel heel slecht en heb echt de ice-pack nog nodig voor mijn buik, maar het gaat wel de goede kant op. Spijsvertering lijkt nu ook eindelijk op gang te komen (dubbel intiem??). De incisies op mijn buik zien er super goed uit. Ik hoop toch na het weekend weer een heel eind op de been te zijn, maar goed dat hoopte ik vorig weekend ook. Maar nu ik geen 'gal meer kan spuwen' , zal ik dat ook niet doen hier. De week werd in ieder geval opgevrolijkt door twee geboortekaartjes die tegelijkertijd kwamen, een brief van Marieke (echt geweldig), een kaart van Frank en Miranda en pap en mam, foto's van Lisa, facetimen met de moeders en veel berichtjes van familie, vrienden en collega's (ja, die heb ik nog steeds, de schatten!!!) en last but not least door de top verzorging van mijn hubby en twee super schatten. Zonder hen had ik het niet gered deze week.




Friday, September 18, 2015

Sunny State????

Voor diegene die denken dat wij genieten van warme dagen en zwoele zomeravonden......, we zullen jullie even uit die droom helpen. Het regent hier namelijk al dagen; bijna 24 uur per dag. Groot verschil met Nederland is dat het niet koud is en er ook weinig wind staat. Maar verder zwaar bewolkt en heeeeeel veeeeeel regen. Soms spoelt het, dan spettert het, dan is het een half uurtje droog om daarna een wolkenbreuk te krijgen waarin het echt giet, heavy rain zoals ze het hier noemen. Moet zeggen dat er gelukkig geen onweer meer in de buien zit, dat hadden we heel veel afgelopen weken. Er zijn continu updates over flood-watching, straten die overspoelen omdat het afwateringssysteem het niet aankan. Overigens is dat eigenlijk alleen bij wegen die in onderhoud zijn. Voor de rest zijn hier hele grote waterbergingen en zijn al straten voorzien van enorme kolken, dat gaat dus wel goed. Blijf toch een beetje een waterschapper hè?

Vanmorgen konden we er dan ook echt niet onderuit en moesten we met de auto naar school. De eerste keer; een ervaring op zich. Om 8.05 uur stonden we buiten het terrein (buiten campus) in de file. Op de kruisingen om en nabij school staat speciale verkeerspolitie het verkeer te regelen. Om half 9 was ik dan eindelijk bij de drop-off zone ('s middags de pick-up zone). Hier staan kinderen (safety patrols) die de deur open doen en de kinderen, indien nodig, helpen uitstappen. Om 8.40 was ik weer thuis. Een half uurtje dus, voor een afstand van 1,5 kilometer. Maar de kids zaten met droge kleren op school, dat vinden we toch wel heel fijn. Terug naar huis, maakt het ons nooit zoveel uit, maar de hele dag in nate kleren op school...., daar zijn we geen fan van.







's Middags moesten Scott en Jill natuurlijk ook weer gehaald worden. Omdat ik verwachtte dat veel mensen vanmorgen voor de auto hadden gekozen reed ik hier om half drie weg (ze zijn om 10 voor drie uit). Wederom aansluiten in de file buiten campus. Ook nu weer is de verkeerspolitie aanwezig. Dan door het parcours heen, waar ik om 10 over drie bij de pick-up stond. Je hebt in de auto dan een bordje hangen met de namen van de kinderen erop. Die namen en klassen worden door een medewerker buiten, ietsjes voor de pick-up zone, door middel van een walkie-talkie doorgegeven aan diverse medewerkers binnen. Deze staan bij de verschillende klassen, die zich al hebben gegroepeerd in de gangen beneden. Dan komen de kids naar buiten en ook nu doen de safety patrols de deur voor de kinderen openen. Ze sluiten de deur en vanmiddag kreeg ik zelf nog een fijne dag toegewenst. Om 10 voor half 4 waren we weer thuis. Scott en Jill vertelde 's middags dat de directrice in haar dagelijkse bericht via de intercom had laten weten dat er vanmorgen 200 nieuwe auto's (drop-offs) waren. Enfin, we zijn weer een ervaring rijker, maar hopelijk komen de zonnestraaltjes snel terug.











Tuesday, September 08, 2015

Eerst Danny, toen Erika en Fred en nu Grace

De afgelopen weken was Florida en ook een (klein) deel van Nederland in de ban van Erika. Echter, voordat Erika bekend werd, hadden we eerst Danny en na Erika kwam Fred en nu is Grace aan de beurt. Ja, we hebben het dus over de tropische stormen. :-)



Dit is een terugkerend iets tussen juli en september. Deze depressies ontstaan aan de westkust van Afrika en steken dan de oceaan over om ellende te veroorzaken in het Caribisch gebied. Daarna kunnen ze aan land komen in de VS. Voorbeelden zijn oa. Katrina in New Orleans en Sandy in New Jersey. Florida en zeker Jacksonville blijft meestal buiten schot. De laatste orkaan is zo'n 40 jaar geleden over JAX getrokken.

Wat je vaak ziet, is dat het wel gepaard gaat met warme, vochtige lucht die onweer en regen brengt na een dag van 33-36 graden. En het is altijd een beetje afwachten hoe hij zich ontwikkeld en dat is maar goed ook. Hij/zij kan zich in de Golf van Mexico versterken of afzwakken en de koers is altijd een beetje ongewis. Waarom is dat goed? Nou, de TV stations en de winkeliers varen er wel bij.

Ieder uur is er een update en probeert men te voorspellen wat er gaat gebeuren en laten de TV stations beelden zien van de supermarkten en bouwmarkten waar mensen zich suf kopen aan eten, water en generatoren, want stel je voor. Zo zie je, Amerikanen hebben dit ook tot commercie verheven.


Maar ja, wat moet je dan als nuchtere Hollanders? Moeten we iets doen? Of "waait" het wel over? Wij besloten ons licht op te steken bij collega's die hier al jaren wonen en die gaven aan dat het wel mee zou vallen. In onze wijk liggen de stroomkabels, in tegenstelling tot veel andere gebieden rondom JAX onder de grond, dus dat helpt zeker.

Hoe zit het dan met die noodtoestand? Die wordt door de gouverneur uitgeroepen om extra fondsen te krijgen uit Washington en om de Nationale Reserve paraat te laten staan en verloven in te kunnen trekken. Mocht er dan iets gebeuren, dan kunnen ze snel schakelen. Daarnaast is het tussen het puntje van Florida en waar wij wonen nog steeds zo'n 700 km rijden. Als er een orkaan dreigt in Parijs of midden Duitsland, maken we ons in Nederland toch ook niet druk? Kun je je beter druk maken over zwarte piet! Die komt tenminste zeker langs. :-)

Verder is het heel normaal dat deze tropische stormen mannen- en vrouwennamen krijgen. De vrouwen orkanen zijn meestal heftiger dan de mannelijke variant. Ik heb mijn vermoedens waarom, maar heb het bewijs nog niet gevonden. :-) Mocht je meer willen weten over de "hurricanes", klik dan hier.

Verder geen noemenswaardig nieuws. Tot de volgende keer!!!

Veel liefs van ons...


Monday, August 24, 2015

Het wordt al een heel klein beetje gewoon....

En zo is week drie van het 'normale' leven alweer van start gegaan en zijn de voorgaande weken echt omgevlogen. De kinderen gaan naar school, Bas naar zijn werk en ik probeer ook een ritme op te bouwen. We worden vooral opgeslokt door school (lees huiswerk), werk, sport en het huishouden (ja..... ook hier moet gewoon schoongemaakt en gestreken worden).

De kinderen gaan rond 8.00 op de fiets naar school. De school opent haar deuren om 08.00 uur en vanaf dat moment mogen ze ook de klas in. Ze moeten om 08.25 in de klas klaar zitten en om 08.30 uur begint de les. Ze zijn om 14.50 uur uit en om circa 15.00/15.15 weer thuis. Even wat drinken en wat lekkers en dan aan het huiswerk. Das behoorlijk veel en door de taalbarrière ook nog behoorlijk pittig. Zoals jullie weten doet Scott nog een keer groep 8 (6th grade), maar we hebben toch echt wel het gevoel dat ze hier al verder zijn en we al bezig zijn met middelbare school zaken. Ook Jill heeft behoorlijk wat testen en projecten die op haar afkomen. We zitten dan tot ca. 5/6 uur (afhankelijk of er gesport moet worden) aan het huiswerk en dan ook 's avonds nog vaak. Maar beiden slaan zich er onwijs goed doorheen. De eerste cijfers en waarderingen zijn binnen en die zijn meer dan goed.


Scott traint inmiddels drie keer in de week (dinsdag, woensdag en donderdag) en zoals alles is dat niet om de hoek (20 min rijden). Dus ook daar gaat tijd inzitten (wegbrengen, ophalen). Jill gaat eind deze maand beginnen met softballen. Afgelopen weekend haar tenue aangeschaft en ze is er helemaal happy mee. Jill gaat op recreatieniveau softballen en zal na de tryouts horen in welk team ze wordt geplaatst.








Bas heeft het ontzettend druk op zijn werk. En is blij dat hij hier nu is. Het niet meer reizen is toch wel heel lekker en dichtbij je team zijn, maakt de lijnen korter en makkelijker. Inmiddels ook nog weer wat meer mensen erbij gekregen door verschuivingen in de organisatie, dus al met al nog steeds uitdagingen.

En ik probeer regelmaat in de week te krijgen. Ben afgelopen week eindelijk maar weer eens begonnen met sporten en heb zelfs een tennis-clinic bijgewoond. Heb alweer geholpen op school en ben natuurlijk ook veel bezig met het huiswerk van de kids. Daarnaast heb ik de afgelopen tijd wat onderzoekjes gehad en helaas staat er een operatie in het vooruitzicht. Na onderzoek (bloed, echo, etc.) is duidelijk geworden dat ik galstenen heb. De grootste is 2.4 centimeter en das toch een behoorlijk steentje (als ze nu ook nog wat wegen, val ik misschien ook nog af :-) ;-). Hoe kom je eraan hoor ik jullie denken, belangrijker is hoe kom ik eraf, want de aanvallen zijn behoorlijk en ik ben er dan goed ziek van. Morgen heb ik dan ook een afspraak met de chirurg en dan hoor ik meer. Wordt vervolgd en het komt vast en zeker allemaal goed.

Afgelopen weekend hadden we ook nog het project "fietshelmen". Helaas, de kinderen moet eraan geloven. Wij dachten: 'eerst eens kijken hoe heet de soep gegeten wordt", maar na een officiële waarschuwing van de sheriff en een belletje van school of we hulp nodig hadden, hebben we ze toch maar gekocht. Het is namelijk gewoonweg de wet dat kinderen onder de 16 naar en van school fietsten met helmen. Ik mocht de foto erbij plaatsen, alleen als ik wel zou melden dat ze zich allebei "dood schamen". Maar het is niet anders en ook dit zal weer wennen. Er zal nog wel veel meer komen om aan te wennen........


Wednesday, August 12, 2015

En de school is begonnen.....

Nu al, hoor ik zo hier en daar. Ja, de kids hadden dit jaar vijf weken vakantie in plaats van zes. Maar geen zorgen hoor, dat maken ze volgend jaar ruimschoots goed met 10 weken vakantie. De laatste schooldag is dan namelijk op 26 mei en beginnen ze weer ergens in augustus. Daarentegen hebben ze hier geen herfstvakantie, geen meivakantie en heel af en toe een een vrije dag. Wat dan wel.....: 2 dagen Thanksgiving break, 2 weken Winterbreak (kerstvakantie) en  Springbreak in maart (1 week). 't Is allemaal ff anders ingedeeld, maar dat went vanzelf weer.

De afgelopen week kon je goed merken dat het "Back to School" tijd werd; overal aanbiedingen voor "schoolsupplies". Wij konden via de site van school ook lijsten downloaden voor de benodigdheden van 5th en 6th grade.  Dit moesten we aanschaffen voor de kinderen. Nu weten we natuurlijk dat je dat op het voortgezet onderwijs ook moet, maar hier gaat het net weer een tikkie verder. Van schriften, pennen en potloden tot aan keukenrol, handzeep en tissues. De school is dan "free", maar al met al ben je aardig wat kwijt voordat ze naar school kunnen. Via een speciale website kon je alles on-line bestellen en daarmee steun je dan ook gelijk de school. Dat hebben we dan ook maar gedaan en zo kregen we twee dozen thuis gestuurd. Daarnaast staat ook op de site ook nog het wensenlijstje van de betreffende juf of meester, of je daar misschien ook maar iets van wil aanschaffen!?!?

6th Grade / Groep 8

5th Grade / Groep 7

En de hype werd nog mooier. De staat Florida heeft twee weken "tax free" winkelen ingesteld. Zo kun je alle kleding, schoolspullen, elektronica, meubilair, etc zonder BTW kopen (als het maar gerelateerd was aan "back to school"). Dus een mooie gelegenheid voor ons om te gaan shoppen :-). De kids zijn weer in het nieuw gestoken voor het nieuwe schooljaar. Ze hebben geen jassen en lange broeken nodig, maar polo's, korte broeken en shirts.

En toen kwam maandag dichter en dichterbij. Tijdens het weekend veel over gesproken en de spanning werd langzaam groter met mixed feelings over de taal, word ik niet uitgelachen, wat doe ik als ik het niet snap, wat als ik geen vriendinnen krijg...

Maar gisteren gingen ze dan voor het eerst naar school. Wat waren ze zenuwachtig. De een had een strak koppie en werd al stiller, de ander ratelde veel maar werd ook steeds stiller. Om iets over 8 uur gingen we op de fiets naar school en ruim voor de school stonden de auto's al in de file voor "drop off" en waren er overal klaarovers en zelfs politie om het verkeer te regelen. Safety first voor de kids! Maar ze zaten netjes op tijd op school. Wij terug naar huis met een brok in de keel (wat doen we ze aan...), maar ook trots op onze spruiten en natuurlijk benieuwd hoe het ze zou vergaan.


Toen de school uit was, kwamen er twee enthousiaste kinderen uit school. Een klein verschil... Scott die thuis kwam in Nederland: "Hoe was het op school? Goed. Wat heb je allemaal gedaan? Zelfde als gister. Was het leuk? Hmmmm..." Dat was wat er ongeveer uit kwam. Nu vertelde hij ronduit over hoe z'n dag was geweest. Hij had een leuke dag gehad en er waren nog meer kids die niet uit de VS kwamen. Zijn lerares Math had zelfs de Google Translate app over de speakers gezet en op die manier werd er bij rekenen veel vertaald. Hoe leuk is dat?!?

Jill ratelde helemaal aan een stuk door. Ze had al contact gemaakt met een aantal meisjes en die wilde graag Nederlands leren. Dolenthousiast was ze en wilde heel graag morgen weer naar school. Ze was zelfs zo enthousiast dat ze 's avonds om 22:00 uur nog lag te stuiteren in haar bed.

Dag twee is inmiddels ook voorbij. En weer blij uit school. De aangeschafte schoolsupplies blijken lang niet genoeg te zijn. Veel leerkrachten (voornamelijk bij Scott) komen nog met A4tjes met benodigde supplies voor het betreffende vak. Groot verschil is ook dat er bij Jill nog veel geregeld wordt en dat van Scott verwacht wordt dat hij het grootste gedeelte toch wel zelf uitzoekt. Scott wisselt elk uur van vak en we hebben A en B dagen. Zo krijgen ze in twee weken tijd elk vak vijf keer. Het moet wennen; kluisje, wat moet ik mee, 1 unlock moment op de dag, eten in een immense kantine en niet te vergeten de taal. Zijn homeclassteacher geeft ICT en is dus ook echt een droge computerman, een groot verschil met waar we vandaan komen. Jill wisselt ook vier keer van klas, maar komt elke dag bij dezelfde juffen terecht. Ze wisselt op een relatief kleine oppervlakte (2x tegenover haar eigen klas en 1x naast haar eigen klas), Ze heeft een hele fijne homeclassteatcher, die de afgelopen vijf jaar Engels heeft gegeven, dus moet helemaal goed komen toch.

Al met al positieve eerste ervaringen. Benieuwd wat de toekomst brengt.........




Saturday, August 01, 2015

Het begint op een thuis te lijken

Het was even stil op de blog, maar we hadden het dan ook ff heeeeeeel druk. Want eindelijk was de container dan daar.  Maar, voor de juiste chronologisch volgorde beginnen we bij het einde van de vorige blog.

Maandag de 20ste nog niets gehoord, alleen dat ze wat gezien hadden en verder onderzoek nodig was.  Dinsdag 21 juli zijn we verhuisd naar een ander hotel. Het hotel waar we zaten was vol geboekt en we moesten eruit. Verre van ideaal, maar 'it is, what it is'. Woensdag 22 juli kregen we aan het einde van de dag te horen dat de container gereleased was. Yeahhhh, er was licht aan het einde van de tunnel. Er werd gewerkt aan het transport. Wat ze nu uiteindelijk gezien hebben of dachten te hebben gezien, blijft voor ons een groot raadsel. Donderdagmiddag werden we gemaild dat de container zaterdag gebracht zou worden. En vrijdag wisten we dat het tussen 8.00 en 10.00 uur zou zijn.

Zaterdag de 25ste om 8.10 uur hoorden we de vrachtwagen aankomen. Jeetje, kan me niet herinneren dat we ooit zo blij zijn geweest om onze eigen spullen weer te zien. Het leek erop dat container uiteindelijk niet open was geweest, maar bij aankomst zagen we dat de zegel verbroken was. Het hoe of het wat blijft onduidelijk. De heren waren met z'n vieren en buffelden aardig door. Geen koffie en koek zoals in Nederland, maar af en toe een water of frisdrank, sigaretje en weer door. Met als gevolg dat we om half 2 aan onze eigen tafel, op onze eigen stoelen aan de lunch zaten. Zalig!!!!

Doel voor die dag was om 's avonds in ons eigen bed te slapen. Voornamelijk ook omdat de hotels vaak in het weekend worden gebruikt voor trouwerijen/familiebijeenkomsten en jullie snappen hoe dat dan gaat; laat, luid en party. Dus wij wilde eigenlijk wel weg en....dat is gelukt. De heren hebben nog geholpen met de bedden van de kinderen, maar met ons bed kwamen we er niet uit. Dat gingen we dan wel zelf doen. Nou, dat hebben we geweten. De bouten bleken te lang (we hebben hier dikkere vloerbedekking in de slaapkamers). Helaas konden we geen bedrijf vinden die de 6 bouten even konden afslijpen, dus Bas is 1,5 uur bezig geweest met een ijzerzaag. Toen moesten de lattenbodems erin, wat ook nog even een gepuzzel was. Vervolgens stonden de elektrische lattenbodems omhoog en tja, waar zijn de bedieningen ervan??? Ja, gevonden, maar doen het natuurlijk niet hier op het elektriciteitsnet. Echter inmiddels ook de omvormer gevonden en ja hoor, daar gingen de bedden naar beneden. Snel de bedden opgemaakt en na 6 weken heerlijk in ons eigen bed geslapen.

De afgelopen dagen hebben zich dus gevuld met schoonmaken, uitpakken en inruimen. Het valt ons 100% mee hoe alles er onderuit is gekomen. Tuurlijk hebben we hier en daar schade, maar nog niet onoverkomelijk. Grootste gemis is eigenlijk twee sleutels van de kast in onze slaapkamer (echt niet handig) en de stroomstrijkijzer lekt water, dus is waarschijnlijk overleden. Van de 237 dozen staan er nog zo'n 14 vol. Dit zijn voornamelijk garagespullen, buitenspeelgoed en de glazenkast is nog niet ingeruimd. Maar ons huis begint al aardig op thuis te lijken en dat is het voornaamste.















Scott is verder naar de introductiedag van de middlescholers geweest, zijn de schoolspullen binnen (daarover later meer), hebben we evengoed nog tijd gevonden om te zwemmen, is de 1e soccer training een feit, zijn de dames naar de nagelsalon geweest en tja, heeft Bas gewoon weer gewerkt deze week.




Tuesday, July 21, 2015

Weer een week verder…..


...en nog steeds geen container. Zoals in de vorige blog vermeld is de container gelost in Port Savannah op maandag 6 juli. Daarna was het stil. Afgelopen maandag werden we verrast met de mededeling dat onze container was uitgekozen voor een VACIS examen. Dit wordt willekeurig gedaan en houdt in dat er een extra X-ray van wordt gemaakt. De container hoeft dan niet geopend te worden. Woensdag kregen we van ons contactpersoon te horen dat de container “first in line” was. Hierna was het weer angstvallig stil rondom het container verhaal. 

Vanmorgen daarom maar weer eens het contactpersoon gebeld. Helaas, ze kon ons geen goed nieuws geven. De United States Customs Border Protection  heeft iets (?????) gezien en wil nader onderzoek. Wat het is en wat het onderzoek inhoudt, kan niemand ons vertellen. En hoe lang het een en ander gaat duren, horen we natuurlijk helemaal al niet. Heel erg vervelend allemaal, want vanaf morgen kunnen we ook niet meer in het hotel blijven, deze is volgeboekt. Dus morgen verhuizen we naar een ander hotel en mocht het nog langer duren dan gaan we op zoek naar een gemeubileerd appartement.

Is huurspullen dan geen optie, horen wij jullie denken. In ons eigen huis huurspullen zetten is niet de beste optie. Omdat we niet weten wanneer de container komt, kunnen we ook geen harde afspraken maken. Daarnaast moet huren minimaal 1 maand en moeten we, in tegenstelling tot Nederland, hier echt vanaf alles huren.

Tja, hoe vulde de dagen zich dan tot nu toe? Ach, het huis blinkt bijna tegen je op, zo schoon (was echt geen overbodige luxe hoor). Verder hebben we de kinderen inschreven op school, is de klusjesman  geweest om het een en ander te repareren, zijn de mensen van het alarmsysteem geweest voor een update en uitleg, zijn mijn nieuwe vriendjes gebracht J



hebben we de huurauto ingeleverd en maar weer een nieuwe uitgezocht (eigen auto’s zijn nog niet gearriveerd), gezwommen in het zwembad van de wijk, heb ik een social security card aangevraagd (1.5 uur op het department van social affairs),  grote boodschappen gedaan (2,5 uur onderweg in de Publix) en hebben we gisteren een heerlijke dag gehad in Aquatica met familie. Laurens (neef), Jenneke, Jordy, Dani (vriendje Scott uit klas) en Romy (vriendinnetje Jill uit klas) maken een rondreis door Florida en we hebben elkaar getroffen in het Wet & Wild Park van Seaworld. Super gezellige en leuke dag gehad.



Kortom, de dagen vullen zich evengoed wel, maar het zit ff niet mee. Bas is vanmorgen weer begonnen met werken en dan kom je natuurlijk toch het liefst vanuit huis, in plaats vanuit een hotel. Daarbij heeft Bas de auto nodig, wat ons ‘gekluisterd’ aan het hotel houdt. Morgen kunnen we gelukkig onze 1e eigen auto ophalen, de Audi A3 voor Bas. Mijn auto komt eind Augustus, maar als ie in een container komt, dan wordt het wellicht Oktober. J


Liefs van ons

Monday, July 13, 2015

Een week later.....

Inmiddels zijn we een week op Amerikaanse bodem. De kop is eraf. We hebben het naar ons zin en mixen vakantie met "moet" zaken. Vakantie is dan lekker bij het zwembad liggen, uiteten en zo nu dan shoppen voor fun stuff in die heeeele grote winkels hier. De "moet" zaken zijn alle dingen die geregeld of aangeschaft moeten worden. Zo hebben we afgelopen woensdag drie uur bij de Best Buy doorgebracht. Hadden we eindelijk een wasmachine en droger.....niet leverbaar. Volgende wasmachine en droger......pas leverbaar op 9 augustus (duhh). Volgende wasmachine en droger...veel te duur. Enfin, drie uur later zonder wasmachine en droger de deur uit. Wel met "i want to break free" stofzuiger, stoommachine voor vloer, koffiezetapparaat en föhn.

Waterkoker bij de Target gehaald en toen op naar de Home Depot waar we binnen 5 minuten de wasmachine en droger vonden die we wilde. Binnen 10 minuten was deze besteld en binnen 15 minuten betaald. Zouden maandag geleverd worden. Groot was dan ook de verbazing dat we gisteren gebeld werden dat er niet was betaald. Euhh, we hadden toch echt het bonnetje al in de portemonnee en ons bankafschrift liet ook wat anders zien. Terug naar Home Depot waar uiteindelijk bleek dat er een fout was gemaakt. Excuses voor het ongemak en geld voor een wasbeurt bij de wasserette mee. Das dan toch wel weer netjes. Als het goed is komt het een en ander nu woensdag aan.

Ook waren we een ochtend kwijt aan de medische keuring van de kids. Dit is nodig voor het inschrijven op school. Stelt niet heel veel voor, maar ach er wordt geld verdient :-). Inentingen worden namelijk gewoon overgeschreven vanuit de kaarten die we mee hadden uit Nederland. Daarna meten en wegen en vervolgens naar een arts. Deze luistert naar hart, longen, kijkt ogen, oren en neus na evenals reflexen. Twee formulieren rijker de deur weer uit.

Bas is geslaagd voor zijn theorie en rijexamen. Topper!!! Had van de 50 vragen, 3 foutjes en heeft 10 minuten moeten rijden. Mooi is dat je, je rijbewijs gelijk meekrijgt.



Vrijdag kwam de luchtvracht aan. Vervoer hiervan is allemaal prima gegaan. In de luchtvracht zat emmer met dweilen, dus ik kon helemaal los. Want het huis is voor het oog wel schoon, maar als je goed kijkt..... We zijn nu dus al een aantal dagen aan het schoonmaken en dat is echt geen overbodige luxe. Scott kan prima overweg met de stoommachine en heeft inmiddels de hele vloer gedaan en een gedeelte van de badkamer. Jill zorgt ondertussen voor eten en drinken en helpt ook waar ze kan. De kids zijn echt super. Ze moeten veel wachten en helpen, maar allemaal bijna zonder gemopper.

Het weer is heerlijk, maar 's middag wel heeeeel errrruuuggg warm. En elke dag een fikse onweersbui met een bak regen. Daar moeten we echt even aan wennen. Maar zoals collega's van Bas hebben gezegd; als je deze drie maanden overleeft, dan kun je hier prima wonen.

Het wachten is nu op de container. Ja, helaas nog steeds niet gearriveerd. We weten dat container afgelopen maandag gelost is in port Savannah, maar daarna is het een groot zwart gat. Heel apart voelt dat. We worden gebeld als de douane de container vrij geeft, maar dat duurt doorgaans wel 5 tot 8 werkdagen. We gaan nu maar van aankomende vrijdag uit, alles eerder kan alleen maar meevallen. Want hoe leuk het ook lijkt, we zijn het hotel eigenlijk wel een beetje zat.

We keep you posted.