En weer een ervaring......

.....rijker. Hoewel ik deze liever kwijt, dan rijk was. Afgelopen vrijdag (18 september) ben ik namelijk geopereerd en is mijn galblaas verwijderd. Na zoveel 'eerste keren' in dit land voor Bas, had ik dan eindelijk ook een primeur ;-) :-): ik ging een ziekenhuis van binnen bekijken. Het was me een weekje wel. Want ook al kon het laparoscopisch (kijkoperatie) en waren ze binnen een uurtje klaar, ik moet toch ff flink herstellen. Maar laten we bij het begin bij beginnen.

Vrijdag 11 september naar het ziekenhuis voor een "Pace-" afspraak, zoals ze dat hier noemen. Je krijgt dan een gesprek met een verpleegkundige over de ins en outs van je ingreep. Wat mag wel, wat mag niet, wat moet je vooraf doen, je wordt gewogen, gemeten en er wordt wederom bloed afgenomen. Met een uurtje klaar en een heel pakket papieren naar huis.

Donderdagavond; prepare-night. Op tijd douchen, want twee uur daarna moest ik me insmeren met een soort vochtige doekjes. Deze brengen een filmlaag op je huid aan, wat infecties probeert te voorkomen. Daarna mocht ik eigenlijk niet meer wassen, geen deo, geen tandenpoetsen en ook geen kauwgum of iets dergelijks. Uiteraard mocht ik na middernacht ook niets meer eten.

Vrijdagmorgen moest ik me om 6.00 uur in het ziekenhuis melden. De operatie stond gepland voor 7.30 uur. Bas heeft me daar gebracht, maar moest daarna natuurlijk naar huis voor de kids. Ik werd 5 minuten later opgehaald door een verpleegkundige en naar een 'eigen' kamertje gebracht. Daar moest het ritueel met de desinfecterende doekjes nog een keer gedaan worden. Er kwamen alleen drie zaken bij; het desinfecteren van de neus, de mond en je moet urine inleveren. Je neus moet je swappen met een soort wattenstaafjes welke je doopt in betadine. Je mond moet je eerst poetsen met een spulletje en daarna ook nog een keer swappen met een sponsje. Daarna zo'n prachtig ziekenhuis hemdje aan plus rode "not slip" sokken. Het infuus werd aangebracht en ik kreeg twee pilletjes tegen de misselijkheid van de anesthesie. De urine bleek toen voor een zwangerschapstest te zijn (??!!??); procedure, procedure!!!

Ik moest nog even wachten, om vervolgens de chirurg, de anesthesist en de operatiezuster aan bed te krijgen. De chirurg gaat nog een keer over wat je te wachten staat en wat te doen na de operatie, de anesthesist komt nog even je gegevens checken, stopt een pleister achter je oor, wederom tegen misselijkheid en zegt dat hij goed op je gaat letten (toch fijn :-)) en de operatiezuster komt eigenlijk ook alleen maar kennismaken. Zij stopte wat in het infuus waar ik lekker relaxed van raakte, zei ze. Nou, dat werd ik wel zeker, want daarna weet ik helemaal niets. Ik weet niet dat ik het kamertje ben uitgereden, heb geen OK van binnen gezien en werd denk ik zo'n beetje voor het eerst weer wakker op de uitslaapkamer tussen 9.00 en 10.00 uur. Even spieken en toen weer weg, maar dat was voldoende om me te verhuizen. Ondertussen is Bas om 8.40 uur door de chirurg gebeld dat alles goed was gegaan. Geen complicaties, wel liet de galblaas al lichte ontstekingen zien, dus goed dat ie verwijderd was.

Om 10.15 deed ik mijn ogen open in het 'eigen' kamertje. Ik was nog erg afwezig. Er was een nieuwe verpleegkundige en ik kreeg wat extra's toegediend tegen de misselijkheid. Na circa anderhalf kon ik redelijk rechtop zitten en mocht Bas aanstalten maken om me te komen halen. Aangekleed en in de rolstoel naar beneden. Bas had ondertussen ook de voorgeschreven medicijnen gehaald. Ik was om 12.45 uur thuis en ben gelijk mijn bed ingedoken. De hele middag geslapen, maar eenmaal wakker voelde ik me best redelijk. De kids gesproken (die het natuurlijk ook allemaal best spannend vonden) en aan tafel gegeten. De volgende dag ging ook best goed. Kon alleen niet scherp stellen met mijn ogen. Kon dus niets lezen of kijken, zag alles wazig. Dit bleek eventueel een neveneffect van de ibuprofen 800 te zijn, dus daar heel snel mee gestopt. En omdat het zo goed ging en de andere medicijnen ook wat bij-effecten gaven die ook afgebouwd. En of het daar nu aan lag, of wij geen goede verwachtingsmanagement hadden of dat de medicijnen in het ziekenhuis nu echt waren uitwerkt; zondagavond ging het eigenlijk bergafwaarts. De plek waar de galblaas had gezeten deed ontzettend zeer, ik had er bijna 24 uur per dag een ice-pack op. Medicijnen weer opgevoerd, misselijk, moe en erg afwezig. Had ook continu van die klamme zweetaanvallen waarbij het water gewoon tussen je tenen vandaan komt (of is dat te intiem ;-). Enfin, na een paar dagen zo doorgemodderd te hebben en dinsdag en woensdag contact met ziekenhuis te hebben gehad zijn we woensdag gestopt met de medicijnen en overgegaan op eigen paracetamol. Dat bleek al een schot in de roos. Ook ging ik wat regelmatiger eten (om de twee uur) en langzaamaan gaat het nu wat beter.

Ik heb gisteravond weer eens aan tafel gezeten (kwartiertje) en ben er nu ook even uit. Slaap nog wel heel slecht en heb echt de ice-pack nog nodig voor mijn buik, maar het gaat wel de goede kant op. Spijsvertering lijkt nu ook eindelijk op gang te komen (dubbel intiem??). De incisies op mijn buik zien er super goed uit. Ik hoop toch na het weekend weer een heel eind op de been te zijn, maar goed dat hoopte ik vorig weekend ook. Maar nu ik geen 'gal meer kan spuwen' , zal ik dat ook niet doen hier. De week werd in ieder geval opgevrolijkt door twee geboortekaartjes die tegelijkertijd kwamen, een brief van Marieke (echt geweldig), een kaart van Frank en Miranda en pap en mam, foto's van Lisa, facetimen met de moeders en veel berichtjes van familie, vrienden en collega's (ja, die heb ik nog steeds, de schatten!!!) en last but not least door de top verzorging van mijn hubby en twee super schatten. Zonder hen had ik het niet gered deze week.

Sunny State????

Voor diegene die denken dat wij genieten van warme dagen en zwoele zomeravonden......, we zullen jullie even uit die droom helpen. Het regent hier namelijk al dagen; bijna 24 uur per dag. Groot verschil met Nederland is dat het niet koud is en er ook weinig wind staat. Maar verder zwaar bewolkt en heeeeeel veeeeeel regen. Soms spoelt het, dan spettert het, dan is het een half uurtje droog om daarna een wolkenbreuk te krijgen waarin het echt giet, heavy rain zoals ze het hier noemen. Moet zeggen dat er gelukkig geen onweer meer in de buien zit, dat hadden we heel veel afgelopen weken. Er zijn continu updates over flood-watching, straten die overspoelen omdat het afwateringssysteem het niet aankan. Overigens is dat eigenlijk alleen bij wegen die in onderhoud zijn. Voor de rest zijn hier hele grote waterbergingen en zijn al straten voorzien van enorme kolken, dat gaat dus wel goed. Blijf toch een beetje een waterschapper hè?

Vanmorgen konden we er dan ook echt niet onderuit en moesten we met de auto naar school. De eerste keer; een ervaring op zich. Om 8.05 uur stonden we buiten het terrein (buiten campus) in de file. Op de kruisingen om en nabij school staat speciale verkeerspolitie het verkeer te regelen. Om half 9 was ik dan eindelijk bij de drop-off zone ('s middags de pick-up zone). Hier staan kinderen (safety patrols) die de deur open doen en de kinderen, indien nodig, helpen uitstappen. Om 8.40 was ik weer thuis. Een half uurtje dus, voor een afstand van 1,5 kilometer. Maar de kids zaten met droge kleren op school, dat vinden we toch wel heel fijn. Terug naar huis, maakt het ons nooit zoveel uit, maar de hele dag in nate kleren op school...., daar zijn we geen fan van.







's Middags moesten Scott en Jill natuurlijk ook weer gehaald worden. Omdat ik verwachtte dat veel mensen vanmorgen voor de auto hadden gekozen reed ik hier om half drie weg (ze zijn om 10 voor drie uit). Wederom aansluiten in de file buiten campus. Ook nu weer is de verkeerspolitie aanwezig. Dan door het parcours heen, waar ik om 10 over drie bij de pick-up stond. Je hebt in de auto dan een bordje hangen met de namen van de kinderen erop. Die namen en klassen worden door een medewerker buiten, ietsjes voor de pick-up zone, door middel van een walkie-talkie doorgegeven aan diverse medewerkers binnen. Deze staan bij de verschillende klassen, die zich al hebben gegroepeerd in de gangen beneden. Dan komen de kids naar buiten en ook nu doen de safety patrols de deur voor de kinderen openen. Ze sluiten de deur en vanmiddag kreeg ik zelf nog een fijne dag toegewenst. Om 10 voor half 4 waren we weer thuis. Scott en Jill vertelde 's middags dat de directrice in haar dagelijkse bericht via de intercom had laten weten dat er vanmorgen 200 nieuwe auto's (drop-offs) waren. Enfin, we zijn weer een ervaring rijker, maar hopelijk komen de zonnestraaltjes snel terug.

Eerst Danny, toen Erika en Fred en nu Grace

De afgelopen weken was Florida en ook een (klein) deel van Nederland in de ban van Erika. Echter, voordat Erika bekend werd, hadden we eerst Danny en na Erika kwam Fred en nu is Grace aan de beurt. Ja, we hebben het dus over de tropische stormen. :-)

Dit is een terugkerend iets tussen juli en september. Deze depressies ontstaan aan de westkust van Afrika en steken dan de oceaan over om ellende te veroorzaken in het Caribisch gebied. Daarna kunnen ze aan land komen in de VS. Voorbeelden zijn oa. Katrina in New Orleans en Sandy in New Jersey. Florida en zeker Jacksonville blijft meestal buiten schot. De laatste orkaan is zo'n 40 jaar geleden over JAX getrokken.

Wat je vaak ziet, is dat het wel gepaard gaat met warme, vochtige lucht die onweer en regen brengt na een dag van 33-36 graden. En het is altijd een beetje afwachten hoe hij zich ontwikkeld en dat is maar goed ook. Hij/zij kan zich in de Golf van Mexico versterken of afzwakken en de koers is altijd een beetje ongewis. Waarom is dat goed? Nou, de TV stations en de winkeliers varen er wel bij.

Ieder uur is er een update en probeert men te voorspellen wat er gaat gebeuren en laten de TV stations beelden zien van de supermarkten en bouwmarkten waar mensen zich suf kopen aan eten, water en generatoren, want stel je voor. Zo zie je, Amerikanen hebben dit ook tot commercie verheven.

Maar ja, wat moet je dan als nuchtere Hollanders? Moeten we iets doen? Of "waait" het wel over? Wij besloten ons licht op te steken bij collega's die hier al jaren wonen en die gaven aan dat het wel mee zou vallen. In onze wijk liggen de stroomkabels, in tegenstelling tot veel andere gebieden rondom JAX onder de grond, dus dat helpt zeker.

Hoe zit het dan met die noodtoestand? Die wordt door de gouverneur uitgeroepen om extra fondsen te krijgen uit Washington en om de Nationale Reserve paraat te laten staan en verloven in te kunnen trekken. Mocht er dan iets gebeuren, dan kunnen ze snel schakelen. Daarnaast is het tussen het puntje van Florida en waar wij wonen nog steeds zo'n 700 km rijden. Als er een orkaan dreigt in Parijs of midden Duitsland, maken we ons in Nederland toch ook niet druk? Kun je je beter druk maken over zwarte piet! Die komt tenminste zeker langs. :-)

Verder is het heel normaal dat deze tropische stormen mannen- en vrouwennamen krijgen. De vrouwen orkanen zijn meestal heftiger dan de mannelijke variant. Ik heb mijn vermoedens waarom, maar heb het bewijs nog niet gevonden. :-) Mocht je meer willen weten over de "hurricanes", klik dan hier.

Verder geen noemenswaardig nieuws. Tot de volgende keer!!!

Veel liefs van ons...