Een lange dag...

Zo, maar weer even snel een berichtje posten. Vandaag is een lange dag voor me. Ik sta bijna 24 uur op m'n benen. Vanmorgen eerst de uitslag gehad van mijn assessment voor het Leadership Development Program van Solvay op Nijenrode. Dit assessment was 2 weken geleden afgenomen en het rapport werd nu doorgesproken met me. Het rapport was erg positief en volgens de psycholoog was ik de perfecte kandidaat voor dit programma, dus dat beloofd wat. We wachten af!

Daarna ben ik naar Schiphol gereden en vervolgens naar New York gevlogen. Ik moet iets buiten New Jersey zijn voor een congres en een meeting met onze leverancier van software. Ik had voor het eerst de mogelijkheid goed uit het raam te kijken. Wat mij opviel is de indrukwekkende skyline van New York City, dat blijft toch indrukweekend. Aan de ene kant het beton van Manhattan en aan de andere kant het groen van New Jersey. Over tegenstellingen gesproken, maar het blijft mooi om het Empire state buidling te zien en het vrijheidsbeeld. Op het vliegveld stond Freddy mij al op te wachten, bij hoe kan het anders, Starbucks. We zijn samen naar hun huis gereden in mijn gehuurde Volvo S60 (niet verkeerd) en konden uitgebreid bijpraten. We haddden elkaar al een paar jaar niet meer gezien, dus dit was erg leuk. Natuurlijk Joyce, Freddy en Petra's dochter, bewonderd! Wat een mooi meisje. We hebben gezellig zitten babbelen en ik kon zelfs blijven eten. Petra's moeder had spaghetti gemaakt, erg lekker hoor. Buiten de familie ben ik volgens mij een van de eersten die met Joyce op de foto staat! Jongens, ik vond het erg gezellig. Het was maar kort, maar heel gezellig en voor herhaling vatbar. :-)



Daarna ben ik naar het hotel gereden. Veel binnendoor weggetjes. Dan merk je weer hoe dicht we tegen de stad aan woonden in Atlanta. Wat een ruimte hier. Onderweg bijna een aanrijding. Op een donkere weg stond er opeens een hert midden op de weg. Wow! Dat ging maar net goed.

Maar goed, ik heb het hotel gevonden. Nog ff zappen en toen kwam ik de CMA Awards tegen, zeg maar de oscars van de country muziek. Mijn favorieten, Kenny Chesney en Sugarland pakten de belangrijkste prijzen! Zoals gezegd morgen een congres en vrijdag een vergadering met onze software leverancier. En dan weer terug, om op tijd te zijn voor St. Maarten. Scott heeft een hele mooie lampion gemaakt en allemaal liedjes geleerd. Dat wordt dus leuk zondag!

Nu ben ik echt 24 uur op, dus hoog tijd om te gaan slapen na een boeiende dag.

Groet,

Bas

Gister alweer een jaar geleden...

Ja, het is echt waar! Het was gister een jaar geleden dat wij voor een half jaar naar Atlanta gingen. Ons avontuur begon die dag met de KL621 naar Atlanta.

Het is een cliché, maar wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel. We zijn dus nu ook alweer bijna een half jaar thuis. Het is net alsof er niets gebeurd is. Maar dat is natuurlijk niet zo. We hebben een fantastische tijd gehad, leuke mensen ontmoet, de Starbucks ontdekt, de Subway ontdekt, een amerikaanse kerst gehad, op nieuwjaarsdag in korte broek buiten gezeten, een hele gave vakantie gehad in Florida, Scott's en Sabina's verjaardag gevierd met de ouders en vervolgens op 5 mei weer terug gekeerd. Ik heb vandaag eens door de oude blog posts gekeken en ik moet zeggen dat het me wel wat deed. Wat een geweldige tijd!

En nu zitten we hier weer in het hectische leven. Met natuurlijk ook hele leuke dingen, laten we dat vooral niet vergeten. De sinterklaas tijd staat voor de deur en al weken worden de boekjes hier uitgespit. We gaan binnenkort op zoek naar een groter huis, want als de Sint alles komt brengen wat er aangekruist is, dan gaat dat niet meer passen.

Anyway, zo maar even een kort berichtje.

Sabina en Bas

Jill en Scott op zoek naar paddo’s ?!?

Ja, jullie lezen het goed. Scott en Jill waren zondag op zoek naar paddenstoelen. Het was dit weekend prachtig weer in Nederland met bijna 20 graden, dus tijd om er op uit te trekken! Zondag zijn we in de auto gestapt naar Schoorl. Paddenstoelen zijn er helemaal hot op het moment en dat wilden wij wel eens meemaken. We keken er van op hoe druk het daar zondagmorgen is zeg. Bij het informatiecentrum van Staatsbosbeheer een paddenstoelen paspoort gekocht, zodat wij als stadspikkies, ook weten wat voor soort paddenstoel het is. De jongens hebben we maar even snel uitgelegd dat je er niet aan mag komen. Kijken met je ogen en handjes op je rug. Dat hadden ze goed in de oren geknoopt. De route die we uitgekozen hadden, was de berenkuil route. Een wandeling van 5,5 km door de duien, bossen en heide van Schoorl. En natuurlijk ging deze route langs de Berenkuil, waar ze de inwendige mens verzorgen. Een Starbucks hebben we niet gezien, hun logo is mooi groen dus het zou er prima passen. Behalve de drive-through dan natuurlijk.
Maar even alle gekheid op een stokje. We hebben een heerlijke ochtend gehad. Lekker in de buitenlucht en kijken wat er zo vlak bij de deur allemaal te zien valt. Heel erg leuk om te horen dat bij iedere paddenstoel Scott het liedje van Op een grote paddenstoel begint te zingen. Tegen half 2 zijn we naar huis gegaan en toen zagen we dat er meer mensen op het idee waren gekomen. Wat een file naar de kust zeg!
Wij hebben dus nog even heerlijk genoten van misschien wel de laatste mooie herfstdag. Ik begreep van Sabina dat het vandaag geen lekker weer was, dus goed dat we het er nog even van genomen hebben. Ik ben vanmorgen in het vliegtuig gestapt naar Atlanta voor een klein weekje. Alles is goed gegaan en zowaar is mijn bagage aangekomen. Altijd lekker. Daarna direct doorgereden naar Toys ‘r Us en Hobby Lobby om alvast de Sint een handje te helpen. Natuurlijk moest er ook even gegeten worden en dat heb ik even samen met David gedaan in The Cheesecake Factory. Altijd lekker en konden we direct even wat dingen doornemen. En nu zit ik dit berichtje te tikken en wordt het wel tijd om naar bed te gaan. Het is hier nu tegen 22:00 uur, dus 4:00 uur Nederlandse tijd en ik was er vanmorgen uit om 5:30, dus al met al een aardige dag!

Tot blogs,

Bas

Houden jullie de blog nog wel bij???

Ja, dat is de vraag die wij zo af en toe krijgen over onze blog. En we geven het direct toe, we zeggen vaker dat we de blog bij moeten werken dan dat we het daadwerkelijk doen. Maar ja, je kent het wel druk druk druk.

We zijn deze week weer begonnen met werken na een welverdiende vakantie van 3 weken, althans dat vonden we zelf dan. De eerste week moest Sabina nog werken op maandag en woensdag, terwijl ik al vrij was. Wie zou bij ons toch het carriere dier zijn? :-) Maar goed, donderdag was dan voor ons echt vakantie. Met het vliegtuig naar Fuerte Ventura, ik hoop dat ik het goed schrijf, maar het is op de Canarische Eilanden. Samen met Geert, Femke, Bas en Tim Kuiper gingen wij 11 dagen naar Dunas Paradise, All Inclusive. Normaal zijn we hier niet zo van, wij gaan liever een restaurantje zoeken in een stadje, maar met de kids is dit toch veel makkelijker. Na een lange reis, waar ik jullie de meeste details van zal besparen, waren zo rond 23:00 uur in het hotel en kregen we de sleutel van ons appartement. Het zag er allemaal goed uit.

De volgende morgen voor het eerst kennis gemaakt met All Inclusive. Het bandje hadden we al om gekregen bij binnenkomst en dat moesten we de hele week om houden. Het buffet was echt heel uitgebreid en goed verzorgd. Dat bleek later bij de lunch en het avondeten ook zo te zijn. Eten en drinken was dus goed verzorgd en dat goldt ook voor het weer. Het was iedere dag zo'n 28 tot 30 graden met een aangenaam briesje. Iedere dag zijn we lekker aan het zwemmen geweest. Die hadden we voor de deur en het leek wel alsof het ons prive zwembad was, zo rustig was het. Al met al kunnen we rustig stellen dat we het heerlijk hebben gehad. Echt super!!!

Zondag 30 september zijn we weer terug gekomen. Ook dat was weer een hele reis. We werden 's morgens al om 6:50 opgehaald met de bus en 's avonds waren we rond 18:30 weer thuis. Lekker ff chinezen en dat was het einde dan. Echt heerlijk hebben we het gehad. Ik zal zeer binnenkort de foto's uploaden, dan kunnen jullie die ook zien. Hieronder alvast een voorproefje...







Daarna hadden we nog een weekje vrij om Jill d'r verjaardag voor te bereiden. Onze kleine meid werd afgelopen vrijdag (5-10) alweer 2 jaar. Donderdagavond de kamer versierd met Elmo als thema. Overal slingers en ballonnen. Jill is echt heel erg verwend. Allemaal cadeau's en dat vond ze natuurlijk prachtig. Nogmaals iedereen bedankt voor jullie komst een cadeau's. Mochten jullie binnenkort de jaarcijfers van Duracell omhoog zien gaan, dan zijn wij daar debet aan! :-)





Dat was het weer even voor nu. We beloven beterschap in het bijhouden van de blog, maar in ieder geval zullen we iets posten voor de volgende vakantie. Ik zag dat de laatste post van de vorige vakantie was.

Alweer bijna naar huis

Zoals jullie al weten zijn we dit weekend in Oostenrijk. Zaterdag heb ik eerst ’s morgens vroeg een stuk hard gelopen langs de Ziller. Erg lekker en gelukkig nog niet zo warm. Het zonnetje was nog niet over de berg en dus liep het lekker. Zodra de zon er overheen komt, loopt de temperatuur op naar 30 graden. Later op de morgen hebben we een mountain bike gepakt en zijn we gaan fietsen richting Kaltenbach. Op de terugweg nog een koppie gedaan in Zell. Lekker op het terras, wat is het leven toch slecht.

Maar, zaterdag was natuurlijk de dag van het concert. De laatste maal een optreden van de Schürzenjäger, op de berg in Finkenberg. Speciaal voor de fans had Doris, de vrouw waar wij logeren, het mogelijk gemaakt om het avondeten al tijdens de lunch te gebruiken. Zo gingen wij dus met een hele goed gevulde maag op pad. We besloten om met de fiets naar Mayrhofen te gaan, zodat we in ieder geval niet terug hoefden te lopen. Vanaf het station in Mayrhofen gingen er pendelbussen de berg op. Ik denk dat er 3 bussen waren voor echt duizenden mensen, dus dat ging niet werken. We besloten om door te fietsen en dan maar te gaan lopen. Sabina kwam op het briljante idee om naar iedere taxi 2 vingers op te steken en na 3 taxi’s was het raak. Snel achter in de taxi bus gesprongen en daar begon het avontuur. De achterdeur kon niet dicht, dus goed vasthouden maar. Gelukkig werd het verderop wat drukker zodat hij niet zo hard kon rijden. Aangekomen bij het festivalterrein, bleek dat we van onder bij het podium omhoog moesten lopen. En dat met zo’n 30 graden en een rugzak, dat viel niet mee. Maar we hadden een goed plekje waar we lekker konden zitten. ER bleven maar mensen komen en het terrein kon het niet meer aan. Aan de achterkant hebben de mannen het terrein vergroot, zodat er nog een paar duizend man bij kon. Ik heb het echt nog nooit zo druk gezien.

Iets over 20:00 uur begon het concert. De sfeer zat er bij de bezoekers wel goed in, maar dat kon niet overgenomen worden door de mannen zelf. We kregen het gevoel dat ze hun ding deden, maar niet echt voor de laatste keer wilden knallen. Verder was het geluid vooral verder naar achter slecht. De muziek ging nog wel, maar als Peter begon te praten, dan was het bijna niet te verstaan. We hadden het idee dat ze niet op deze grote hoeveelheid mensen hadden gerekend. Was het dan zonde van het geld? Nee, dat niet. Het is toch echt wel speciaal om met zoveel mensen op een berg te staan en Sierra Madre mee te galmen. Afsluitend een prachtig vuurwerk en met z’n allen lopend naar beneden naar Mayrhofen. Al met al toch een leuke dag.

Vandaag hadden we het plan om naar het zwembad te gaan en een beetje te luieren. Helaas was het bewolkt en fris toen we wakker werden. Dat werd dus geen zwembad, althand niet het buitenbad van Hippach. Wel lekker een wandeling gemaakt een koffie gedronken bij Kröll. Tradities moet je in ere houden nietwaar? Nu zitten we lekker beneden bij Doris aan een borrel. Het is zowaar hier gaan regenen, dus ik denk dat we er niet meer uitgaan. Vanavond gaan we pakken en dan rijden we morgen weer naar huis.

Groeten van ons.

Wieder in die zweite Heimat...

Zo, eindelijk zomer. Gister zijn we met z’n tweetjes naar Oostenrijk vertrokken. Dit weekend is daar het afscheidsconcert van de Zillertaler Schurzenjager. Zij gaan er na 34 jaar mee stoppen. Zaterdag zullen er zo ruim 60.000 mensen op de alm bij Finkenberg staan.

Gister zijn we om 8:00 vertrokken. Alles ging prima zo tot Würzburg. Toen begon het te regenen en hard ook. Veel werkzaamheden en verkeer op de weg zorgde ervoor dat het niet echt snel ging. De navigatie gaf in eerste instantie aan dat we er rond 16:45 uur zouden moeten zijn, maar ondanks een enkele stop in Würzburg reden we toch pas tegen 19:30 bij Gasthof Theresia het pad op. Het is hier al weken erg warm met zo’n 30 graden. Dus prachtig weer voor ons. Bij aankomst hebben we lekker gegeten. Vanmorgen zijn we naar het Stilluptal gereden. Op een gegeven moment kun je niet verder en dan moet je lopend verder. We hebben een heerlijke wandeling gemaakt langs het stuwmeer. Tegen 15:30 waren we terug in Mayrhofen waar we lekker hebben geshopped. Lekker winkeltje in winkeltje uit. Daarna heerlijk buiten gegeten en nu op het balkonnetje met de laptop op schoot. Lekker portje erbij. Gut gut, wat is het leven slecht. Overigens merk je wel dat het weer aan het veranderen is, want op het moment (22:00 uur) waait het flink wat voor lekkere afkoeling zorgt. Maar zo hard heb ik het hier nog nooit zien waaien. We zullen dus wel zien wat voor weer het morgen wordt. Misschien vanavond een onweersbui en verder niets. Hopelijk houden we het tijdens het concert droog. Dat zou wel lekker zijn. Helaas kan ik nu geen foto’s meesturen, dus die houden jullie te goed.

Tot het volgende berichtje, na het concert. We zullen jullie op de hoogte brengen.

Tsjuuuusssss,

Sabina en Bas

Kruizer kermis... alvast een voorproefje

Vanavond hebben wij een feessie... Vanmiddag druk de boel verbouwd en zelfs de Key Lime Pie is gelukt!!!!!

Kermis foto's en nog geen speeltoestel...

Daar zijn we weer. Zoals ik al eerder had gemaild zouden we de foto's plaatsen van de kermis in Heerhugowaard en van het speeltoestel. Belofte maakt schuld nietwaar?!? De foto's van de kermis staan er nu op. De foto's van het speeltoestel laten nog even op zich wachten.

Toen ik vrijdag terugkwam uit Londen was het eerste wat ik deed, even kijken bij het bouwpakket. Wat bleek, er zat geen handleiding bij. :-( Er hoorde een CD ROM bij te zitten met de beschrijving, maar die was helaas niet geleverd. Dus in plaats van te starten met bouwen op zaterdag morgen, ben ik eerst druk geweest met het regelen van de beschrijving. Dat is gelukt en tegen 13:00 uur kon ik samen met Rene Dudink starten met bouwen. Jullie zullen wellicht begrijpen dat het nog niet af is. Het huisje staat, maar de schommel moet er nog aan en hij moet nog verankerd worden in de grond. Deze foto's houden jullie dus nog tegoed.

Maar onderstaande foto's zijn zeker de moeite waard om te kijken.



Boef 1 en Boef 2!


Sinds kort heeft Jill een petje en zodra ze die ziet, moet hij op.


In de draaimolen op de motor.


Jill samen met nicht Roos in de draaimolen. Jill vond er niet zoveel aan, maar later bleek dat dat kwam doordat ze niet zelf achter het stuur van een auto mocht zitten.

Neef en nicht op de motor.


Dat, dat beviel mevrouw een stuk beter. Lekker zelf sturen.





Samen met oma in het vliegtuig.

Starbucks!!!!!

Het is alweer enige tijd geleden dat we de blog hebben bijgewerkt. Je kent het wel, druk, druk, druk. Gister was er echter iets dat ik toch even wil delen.

Nu we terug zijn in Nederland, is de Starbucks een van de dingen die we missen. Zoals jullie eerder konden lezen, waren wij daar vaak te vinden. Een heerlijk capuchino of frappuccino gaat er echt altijd in. Dinsdag kreeg ik te horen dat mijn trip in juli naar Atlanta niet doorgaat, dus ik dacht dat gaat wel weer even duren voordat ik langs de Starbucks kan gaan. De collega's die ik nodig heb zijn die week in Weesp, dus het had weinig zin om naar de VS te vliegen. Jammer, maar helaas. Het zal niet de laatste keer zijn en het is net voor de vakantie, dus het komt helemaal niet zo slecht uit.

Maar goed, wat denk je? Ik ben gister naar Londen gevlogen voor een meeting van een paar dagen. Avondvlucht, dus niet op tijd, moe van de dag, drama op de weg naar Schiphol, enz. enz. Ik was dus niet echt in top vorm. Wat blijkt? Ik loop Terminal 4 uit op Heathrow Airport en kom ik direct een Startbucks tegen. Dan denk je nog, zouden ze alles hebben wat ze in de VS ook hebben? En ja hoor... Een Grande Frappuccino Strawberry Cream!!! Ja, en dan gaat je lichaam automatisch naar de bar om er eentje te scoren. En lekker!!! In de taxi meteen Sabina gebeld en gevraagd of zij kon raden wat ik dronk. In 1 keer goed! :-)



Dit wilde ik toch even met jullie delen. Verder is gister het speeltoestel binnen gekomen en is het kermis in Heerhugowaard. Zondag zijn we met opa en oma Ursem naar de kermis geweest en gister is Sabina met oma de Boer naar de kermis geweest. We zullen dit weekend een aantal foto's plaatsen van het toestel en de kermis. De kinderen vonden de kermis helemaal geweldig. Het was echt goed op kids ingericht. Scott gaat overal in en Jill is gefrustreerd omdat ze nog niet overal in mag, maar ik denk dat ze zeker niet onder doet voor haar broer.

Dit was het voor nu. We zullen snel een nieuwe update plaatsen. Belofte maakt schuld nietwaar.

Groeten van ons!

Joepie de poepie, Jill mag bijna uit de spreider

Afgelopen dinsdag naar het ziekenhuis geweest. Op tijd van huis vertrokken, want ja de ring van Alkmaar is nog steeds niet optimaal. En als je dan om 08.30 uur in het ziekenhuis moet wezen...... Ook nog ff verkeerd gereden. Is er opeens een straat eenrichtingsverkeer, weten wij veel! Dat hebben we het afgelopen half jaar niet mee gekregen. Maar goed, om 08.20 uur waren we in het ziekenhuis. Ook daar is flink verbouwd. Een geheel nieuwe poli, die helaas nog niet open was. Wij evengoed naar binnen, want ja.... weten wij veel :-). De dame achter de balie hielp ons evengoed. Zij melde dat ze zelf misschien wel wat laat was. Na een klein half uurtje te hebben gewacht konden we met Jill op de foto. Deze keer hield ze zich heel goed. Geen gehuil en gebrul, toppie! Terug naar de poli en daar begon het wachten. Wat is dat toch een ellende. Enfin, om 09.30 uur werden we opgeroepen. Weer wachten in het polikamertje en na ca. 5 minuten kwam daar dan eindelijk dokter Stavenuiter. Zoals gewoonlijk weer in een vreselijke haast. Dus het gesprek was vlug, vlug, vlug. Maar hij had wel goed nieuws. De waardes van Jill haar heupen waren nu 18 graden en 20 graden. Dat is vrij normaal voor haar leeftijd. We moeten nog drie maanden de spreider omhouden. Daarna mogen we abrupt stoppen. We hoeven dan niet meer terug totdat ze drie is. Tussen het tweede en derde jaar doen ze namelijk niets. Een eventueel hulpmiddel heeft dan ook weinig zin, we moeten de natuur z'n gang laten gaan. Met drie jaar gaan ze dan kijken en maken ze de schifting tussen kinderen die verder behandeling nodig hebben, kinderen die onder controle blijven en kinderen die klaar zijn. We gaan uiteraard voor het laatste. Maar voorlopig dus geen ziekenhuis meer en even een jaartje rustig aan.

Alweer een week terug

Hallo allemaal,

Hierbij een nieuw bericht op onze blog. We zijn dan wel terug in Nederland, maar we hebben beloofd aan onze vrienden in Amerika dat we de blog wel bij blijven werken. Al zal het wel wat minder frequent zijn. We gaan eerst nog even terug naar Atlanta.........

Woensdag was Bas zijn laatste dag op kantoor. Hij heeft het echt ontzettend naar z'n zin gehad en wat dat betreft hoefde hij echt niet terug. Om 14:00 werd er een heerlijke taart binnen gebracht en daarbij vruchten en ijs. Susan hield een korte toespraak en Bas kreeg een mooie kaart met leuke teksten van de collega's. Tsjaa, en dat was het dan...

Donderdag en vrijdag zijn we aan het inpakken geslagen. Het werd toch allemaal wel een beetje krap. Maar uiteindelijk hielden we 1 doosje over met spullen die Bas een volgende keer mee zal nemen. Vrijdagavond waren we uitgenodigd bij Tjeerd en Kiki om lekker te komen grillen. Echt zalig gegeten. Het was bere gezellig en om rond 21:30 gingen we naar huis. De kids hadden het helemaal naar hun zin (zeker met ootje=oma) en waren verbaasd dat we al naar huis gingen. Op deze manier hebben we een hele leuke, bijzondere laatste avond gehad. Dus familie Edelman nogmaals ontzettend bedankt!

Zaterdag was dan de grote dag. Terug naar Nederland. Om 13:30 zou de taxi komen en we werden uitgezwaaid door Wouter, Pauline en kleine Robyn. Heel lief! Anders ga je gewoon weg en dit maakte het toch speciaal. De vlucht was compleet op schema. Eerst nog even wat gegeten en gedronken in de lounge en toen de lucht in. Dat had nog wel wat voeten in de aarde, want ze hadden ons echt compleet verspreid door het toestel. Maar de crew kon ons gedeeltelijk weer bij elkaar krijgen. De vlucht is echt prima verlopen. Scott en Jill hebben zo'n 3 a 3,5 uur geslapen en toen konden papa en mama mooi even een filmpje kijken.



We landen een half uur voor op schema, 7:15. Maar ja, Polderbaan, wachten op de wandelwagen, wachten op de bagage, enfin om 8:15 stapten we door de deuren en stond ons werkelijk waar een compleet ontvangst comitee te wachten. Niet alleen onze ouders, maar ook zus, schoonzus en heel veel vrienden met hun kinderen stond op ons te wachten. Dat was echt geweldig! We hadden dat echt niet verwacht. En wat voelt dat dan goed. Ik probeerde met 2 bagagekarren mij een weg te banen naar de uitgang. Opeens stond Milorad en vader de Boer voor me om de karren over te nemen en vervolgens waar ik ook keek zag ik bekenden. Iedereen is daarna mee gegaan naar ons huis om even koffie te doen. Op die manier konden we toch al een heleboel mensen spreken.

Verder de dag doorgekomen met uitpakken en 's avonds heerlijk gegeten op de Jade. Ja, we moesten natuurlijk gelijk het nieuwe optrekje van paps en mams ff bewonderen. Maandag hadden we beiden nog vrij, dus dat was wel lekker. Verder uitpakken, op zoek naar spullen in je eigen huis en boodschappen doen. Dinsdag was de eerste dag dat we beiden weer aan het werk moesten en dat viel niet mee. Scott had namelijk nog wel wat last van het tijdsverschil. Hij dacht om 1:00 uur 's nachts dat het wel genoeg was en wilde gaan spelen. Hij kwam iedere 15 minuten wel aan ons bed en viel pas tegen 4:00 uur weer in slaap. Ja en dan is het snel 5:30 als de wekker gaat. Gelukkig heeft het maar een paar dagen aangehouden en nu is het over. Jill heeft echt helemaal nergens last van gehad en zat direct weer in het schema.

Het was meteen alweer een drukke week met van alles en nog wat op ons pad. Het lijkt wel of we niet weg zijn geweest.

Vandaag ging Scott weer voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Hij had er erg veel zin in. In de auto zij hij tegen Bas:"Papa, ik ben wel een beetje verlegen." In het begin was hij inderdaad wel wat verlegen, maar binnen 5 minuten was dat over. Hij had nog net tijd om Bas uit te zwaaien, want hij ging spelen. Om 15:15 heeft Bas hem opgehaald en hij wilde niet mee. Hij was nog aan het spelen. Dat is ons dus 100% procent mee gevallen.
Morgen moeten we met Jill naar het ziekenhuis voor haar heupjes en natuurlijk hopen we dat het allemaal goed gaat. Woensdag gaan Gertjan en Rina trouwen en donderdag en vrijdag hebben we alle twee vrij.

Voor iedereen die dit leest vanuit Amerika, we zullen proberen de blog regelmatig bijwerken. We willen jullie nogmaals danken voor jullie gezelligheid en als Bas weer eens in de buurt ben, komt ie wel ff een bakkie halen. Als laatste willen we natuurlijk iedereen in Nederland bedanken voor het lezen van de blog en voor de vele berichtjes die we hebben ontvangen. Het was zo ontzettend leuk dat we op de hoogte werden gehouden van ieders wel en wee. Het was elke keer een feest als we wat hoorden. Nogmaals bedankt. Blijf lezen als jullie het leuk vinden en vooral blijven reageren.

Veel liefs, Bas, Sabina, Scott en Jill

Er veranderd ook niets...of misschien toch wel?

Zondagmorgen, Atlanta GA. Zo tegen 8:30 zetten we de PC aan. Natuurlijk direct naar pagina 818 voor de tussenstanden betaald voetbal. OK, de wedstrijden zijn begonnen. Wie zou er toch kampioen van Nederland gaan worden? AZ heeft de beste papieren, maar ja, die druk hè? Dat hebben ze nog niet eerder meegemaakt. Bovenaan staan op de laatste dag is toch wat anders dan bovenaan de winterstop in gaan. Ajax dan? Lucky Ajax, volgens Henk ten Cate zou zijn vriend Ton Lokhoff er voor zorgen dat "zijn" Excelsior niet zou verliezen van AZ. Maar ja, dan moet Ajax ook wel winnen en zorgen dat ze PSV voor blijven. Of wordt het dan toch gewoon PSV, zoals de laatste jaren het geval is. Ouch, 1-1 tussenstand AZ en de overigen staan voor. Dat doet natuurlijk pijn. Aan Van Gaal kan het niet liggen, want die zit op de bank nietwaar? We kunnen de spanning niet meer aan. Wij gaan naar de Starbucks voor een cappuccino en een frappuccino, een heerlijke milkshake. Die hebben ze daar ook. Natuurlijk aardbeiensmaak, maar dat is geen verrassing voor de mensen die mij kennen. Bij terugkomst staat het 2-2 en de rest staat voor. Ajax virtueel kampioen. Maar als ik dan even later voor de zoveelste keer op F5 druk, verversen van de pagina voor digibeten, en vanuit de kamer krijg te horen:"Wat doe je toch steeds bij de computer? PSV wordt toch kampioen", is het duidelijk. Alle standen geel. Dus eindstanden en AZ met 3-2 verloren. Ik kan zo ff snel niet bekijken wie het dan wel is, dus snel naar nu.nl. En ja hoor, daar staat het:"PSV kampioen in voetbalthriller!" Sorry mensen, dit was niet bedoeld om zout in de wonden te strooien, maar we hebben echt meegeleefd. Wat balen zeg!

Er veranderd dus inderdaad helemaal niets. Aan het begin van het seizoen ga je naar de VS en aan het einde van het seizoen ben je weer terug en PSV is kampioen! Laten we hopen voor AZ dat ze de beker pakken zodat er toch nog iets verandert is. Maar ik heb er een beetje een hard hoofd in. Ajax is toch wel meer gewend aan het spelen van finales dan AZ.

Zoals ik in het vorige artikel al schreef hadden we zaterdag bij Susan thuis een feestje voor het team ter ere van ons afscheid. Ze zijn dus echt blij dat ik weg ga! :-) We werden om 17:00 uur verwacht en volgens goed Amerikaans gebruik waren we er om 17:10. Eerst nog even door de buurt gereden, wat is het daar mooi zeg!
Susan had gemaild dat ze de pool zou verwarmen voor de kids, dus wij hadden alles mee. Zij hebben echt een schitterend huis en tuin met een prachtig zwembad.

BBQ stond er vandaag op het menu. En ik had het kunnen weten, want ik had het al eens meegemaakt in Texas, maar dat heeft dus niets met onze barbeque te maken. Deze BBQ is en vorm van gerookt vlees met heerlijke sauzen, mais kolven en cole slaw. Mocht je meer willen weten over BBQ, klik dan hier. We hebben ons prima vermaakt. De kinderen vonden het helemaal geweldig in het zwembad en Scott had dikke pret met Sarah, Erick's dochter, en Hudson, David's zoon. Op een gegeven moment liep hij hand in hand met haar en riep hij:"Let's go!"

Vrijdag zijn we heerlijk uiteten geweest met David en Charla naar Canoe's. Dit is een goed restaurant, in de buurt en je kunt er aan de rivier eten. Het was erg gezellig. Wat ons het meeste opviel is dat we met hun over van alles en nog wat kunnen praten met heel veel humor. En dat in een voor ons vreemde taal. Geeft toch wel aan dat je de taal aardig oppikt in een half jaar.

Verder kregen we vrijdag via de mail door dat Anny Kay een lintje heeft ontvangen uit naam van de Koningin. Van harte Anny! Dat heb je meer dan verdiend. Mocht je trouwens de regels willen lezen klik dan even hier. Je kunt daar lezen dat je hem niet iedere zondag op mag spelden als je naar KSV gaat. :-) OK, alleen als ze kampioen worden op Koninginnedag, dan is het een feestdag.

Wij hebben hier een rustige koninginnedag gevierd. Moest zelfs aan het werk. 's Middags heeft Sabina samen met de kids, Kiki, de moeder van Kiki en Agnes heerlijk gelunchd bij de Atlanta Bread Company in Vinings. Deze lunch stond ook weer in het teken van afscheid nemen, want Agnes zou ze niet meer zien. Ze kreeg van de meiden een echte Starbucks beker cadeau en ook de lunch. Was, zoals gewoonlijk, dus weer erg gezellig. 's Avonds had Sabina een Kletskoppenavond die in het teken stond van 30 April. Ook hier weer.......erg gezellig. Eerst lekker eten en daarna diverse spelletjes gedaan. Volwassen vrouwen die spijkerpoepen, donut happen en piepers jassen. Onder het motto:"Als het maar gezellig is". Alle foto's staan op de foto galerij, maar hier vast een impressie.

Vandaag hebben de kids zich helemaal uitgeleefd op het balkon met water. Wij hebben hier wel een zwembad op het complex, maar daar is geen pierebad. Het is direct 1 meter diep. Niet echt handig dus om overdag alleen met de kids naar toe te gaan, dus dan maar op ons balkon. We gaan denk ik morgen wel even met z'n allen naar het zwembad. Het is echt heerlijk weer met 30 graden, dus ze hebben zich helemaal uitgeleefd.

Vanavond is Sabina uiteten met Mariska Mulder, een collega van mij die hier 3 jaar is komen wonen. De dames zouden gaan stappen, maar dat is er niet van gekomen, dus dan maar een happie eten bij de Cheesecake Factory. Erg gezellig.

Morgen heb ik de laatste dag op kantoor hier. Het voelt erg vreemd allemaal, ik heb het enorm naar m'n zin. Het is net alsof je een andere baan hebt aangenomen. Ik weet wel dat ik hier nog geregeld terug zal komen, maar toch. Morgen ga ik de laatste dingetjes doen en overdragen. Om 13:30 is er taart en daarna is het feest hier echt afgelopen. Donderdag en vrijdag gaan we alvast inpakken en vrijdag natuurlijk de laatste dag van Scott's school. Vrijdagavond zijn we uitgenodigd bij Kiki en Tjeerd om te komen eten. Dan gaan we grillen, dus geen BBQ. :-) Dat zal wel erg gezellig worden en aan het einde van de avond zal er wel een traantje vloeien.

Zaterdag gaan we, denk ik, 's morgens nog naar de Starbucks. Daar moeten we natuurlijk nog even afscheid nemen. Niet dat ze ons daar kennen, maar het is altijd lekker zullen we maar zeggen.

Kortom, het is weer druk druk druk. het lijkt wel alsof we weer thuis zijn. Of zijn we hier nu thuis? ;-). Hoe het ons de laatste dagen is vergaan, dat lezen/horen jullie volgende week wel weer via de blog of face to face, zoals ze dat hier zeggen.

Groeten van Bas en iedereen vanuit een zonnig en warm Atlanta.

Missie geslaagd?!

Nu we aan het einde komen van ons avontuur vragen een aantal mensen of alles gelukt is en of de missie geslaagd is. Voordat ik hier op terugkom, wil ik eerst even de week doornemen.

In het vorige stuk vertelden we al over de verjaardag bij Joost. Daar had Sabina afgesproken om dinsdag koffie te gaan drinken bij Charlotte. Charlotte woont in Dacula, in de buurt van David. Hun huis was nagel nieuw en zelfs Tom wist niet waar het precies was. Maar goed, Sabina in de auto met de kids en op naar Dacula. Na een uur en een kwartier gereden te hebben was ze dan op de plaats van bestemming en het was gezellig. Max, hun zoon, had een levensgrote Thomas trein en daar was Scott helemaal weg van. En ook Jill vermaakte zich prima met het vele speelgoed wat Max en Tessa hadden.

Op woensdag niet zo veel gedaan. Behalve dan naar de Starbucks gelopen voor een lekkere cappuchino. Altijd weer een mooi loopje, het weer is nu een stuk beter, en lekkere koffie (leert ze het dan toch nog :-). Donderdag lekker geluncht met Bas bij de Applebee's. Bas had een $ 50,- gift card gehad van een project manager bij Solvay. Dit omdat hij een aantal dingen had gedaan wat erg op prijs werd gesteld en niet bij zijn standaard takenpakket hoort. In Nederland wordt dit vaak gezien als onderdeel van je takkenpakket genaamd Verder Voorkomende Werkzaamheden. Hier krijg je dan een extra beloning in de vorm van een Team Award. Maar goed, lekker geluncht. Scott vind het helemaal geweldig als hij papa op kan halen van "Het hele hoge huis". Tijdens de lunch realiseerden we ons dat het de laatste keer was, dus we hebben maar snel nog een lunch gepland voor volgende week. Nu kan het nog ;-).
De vrijdag staat altijd in het teken van de school. 's Avonds is Sabina nog bij de voetbal van Lisanne wezen kijken. Dit was de afscheidsavond van de seniors. Lisanne is nog wel geen senior maar speelt wel al met de seniors mee. Om 17:00 uur moest ze bij Kiki zijn en ze dacht rond 19:30 wel weer thuis te zijn. 19:30 werd 23:30, maar wel een hele leuke avond gehad. We hebben het hier over het schoolvoetbal. Het afscheid nemen was tussen de wedstrijd van de dames en heren in. Heel apart allemaal, maar wel ontzettend leuk dat ze er op deze manier wat aan doen. Helaas kon Sabina voor onze dames bij KSV niemand scouten, maar de jongens kunnen makkelijk mee bij KSV!

Zaterdag was het feest van De Molenwiek. De hollandse school in Atlanta bestaat alweer 5 jaar en dat moest gevierd worden. Vanuit Nederland was het circus van Hannes en Co ingevlogen. Zij hebben met de oudere kinderen een geweldige act gepresenteerd. Daarna was er een receptie, die erg gezellig was met lekker eten en drinken. Ook hier was Lisanne en Scott en Jill hadden haar al snel gevonden. Namens Solvay mochten wij nog een kado aanbieden aan de jarige school en ook wij zelf hadden wat meegenomen. Alles werd erg op prijs gesteld.

Aan het einde van de receptie hebben we afscheid genomen van de eerste mensen hier. Ja, dan komt het afscheid toch wel dichtbij en realiseer je, je dat het echt over is over 2 weken. Bij thuiskomst hadden we een SMS en daarin stond dat Rene en Ilona Dudink een dochter hebben! Geweldig nieuws natuurlijk!
Zondag als eerste gebeld naar de kersverse ouders van Gwen. Gelukkig is alles goed gegaan en we komen snel kijken hoor! Daarna zijn we naar de outlets gegaan om nog wat inkopen te doen. De dollar werkt in ons voordeel op het moment, dus we nemen het er nog maar even van.

OK, dan nu terug naar de vraag in de titel, het week overzicht kost toch altijd meer woorden dan je denkt.

Zoals jullie ongetwijfeld weten was ik officieel op een Mission voor Solvay. Deze missie had als doel om meer te weten te komen hoe er bij CRIS gewerkt wordt. CRIS is een knowledge center binnen Global IT van Solvay Pharmaceuticals. OK, nu even in het Nederlands. CRIS is een afdeling binnen IT dat wereldwijd projecten uitvoert en IT systemen beheert voor diverse andere afdelingen. Poeh, best lastig om dat goed neer te zetten in het Nederlands als je met zoveel engelse termen werkt. Het doel van de missie was dus het opdoen van kennis van deze afdeling. Door projecten te leiden vanuit IT moest ik hun methoden gebruiken en moest ik een werkrelatie opbouwen met de anderen in dat team. Ik moet zeggen dat dit erg goed gelukt is. Helaas is een ander project dat ik zou doen uitgesteld, maar ik heb m'n handen vol aan het huidige project. Het is erg interessant en ik heb met hele andere mensen te maken dan waar ik tot nog toe mee te maken had.

Is de Missie geslaagd? Ja! Dat kan ik volmondig beaamen. Ik weet nu goed hoe zij projecten aanpakken en heb een goede relatie opgebouwd met de mensen hier. Vooral dit laatste is erg belangrijk in een team dat verspreid over de wereld zit. Misschien realiseren jullie je dat niet zo snel, maar het is lastig om met mensen te werken die je maar eens in de 6 tot 8 weken ziet. Natuurlijk hebben we de telefoon, email en chatprogramma's, maar dat kan het echte contact niet vervangen. Voeg daaraan toe dat engels niet de moedertaal is van collegae uit Frankrijk, Duitsland en Nederland en dat we dus geen amerikanen zijn en je snapt dat een eenvoudig iets als communcatie heel erg lastig kan zijn.

Natuurlijk was mijn werk bij Solvay de driver om naar de VS te gaan, maar ook als gezin was het een uitdaging. We hebben het afgelopen half jaar heel veel tijd samen doorgebracht en het als heel bijzonder ervaren en wij zijn elkaar nog steeds niet zat :-). Zo maar een half jaar weg van huis, je familie en je vrienden. Het geeft je absoluut een andere kijk op je leventje en dat neemt niemand ons meer af. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk, ik denk dat het voor mij zelfs nog het makkelijkste was. Maar Sabina was altijd thuis, zonder werk en met de kids, die ook wel eens een off-day hebben. We hadden nooit verwacht dat we bepaalde zaken helemaal niet zouden missen en andere dingen juist weer wel. Verder hebben we hier met sommigen onder jullie meer contact gehad dan dat we thuis in Nederland hebben. Dat zijn toch dingen die je niet van tevoren kunt bedenken.

Inderdaad nog iets meer dan een weekje en dan gaan we terug naar Nederland. Komende zaterdag heeft Susan, mijn manager hier, een poolparty voor de medewerkers en hun families georganiseerd. Dit is een officieel afscheidsfeest, al zal ik ook na de missie hier nog veel komen.

Naturlijk zullen we jullie in de volgende blog hier wel weer verslag van doen. Dan weten we ook wie er kampioen van Nederland geworden is. Tsjonge, wat een ontknoping van de competitie. Wie had dat gedacht! Wij zorgen in ieder geval dat we het volgen via het Internet.

Storm en regen... en jullie 25 graden.

Goedendag allemaal,

Weer een week voorbij. Aan de ene kant gaat het nu heel hard. Aan de andere kant zijn we er klaar voor en duren de weken heel lang. Het voelt allemaal een beetje dubbel. Het is net als op vakantie. Als je weet dat het tijd wordt om naar huis te gaan dan wil je ook erg graag naar huis. We hebben, wat mogelijk was, gezien en gedaan. En verlangen naar ons eigen huis, onze spullen, vrienden, familie, kennissen en het normale leven. Maar van andere dingen zullen we nooit genoeg krijgen en bevalt het leven ons dus nog prima hier. Enfin, nog drie weken te gaan en dan staan we weer op Nederlandse bodem.

De week is rustig verlopen. Maandagochtend samen met Pauline en de kindjes een bakkie gedaan bij de Starbucks. Dinsdag bij huis gebleven. Woensdag naar de Hobby Lobby geweest voor splitpennentjes (ga dat maar eens uitleggen in het Engels!) en een cadeau voor vriendje Joost. Ook deze keer zag ik natuurlijk weer van alles,maar kon me goed inhouden. Want ja, er moet al meer dan genoeg mee terug. Maar het is allemaal o zo leuk! Ook donderdag bij huis gebleven en vrijdag was het weer schooltijd voor Scott. Jill en mama zijn met de andere mama’s, hoe kan het ook anders, koffie wezen drinken en shoppen. Ja, wat dat betreft werkt dit land echt een shopverslaving in de hand. De middagen van afgelopen week zijn opgegaan aan huishoudelijke klussen, scrapbooken, bellen, mailen en Scott bezig houden. Want ja, de kleine man wil niet zo erg graag meer slapen. En krijgt daar natuurlijk ook de leeftijd voor. Maar dan zijn de middagen wel vol hóór. Ik weet niet hoe jullie dat allemaal beleven of hebben beleeft, maar de hele middag is het ‘mama, wat gaan we nu doen’, ‘mama, helpen’, ‘mama, kom eens kijken’, ‘mama, ik moet naar het toilet’. Goh, dan zijn die paar uurtjes “voor jezelf” toch wel heel erg lekker. Maar het is ook heel gezellig hóór. Samen lekker knutselen, koken of gewoon boekje lezen. Dat is toch ook heel fijn met onze kleine grote vriend.

Zaterdag hadden we een echte mama-Scott dag. We zijn samen met vriendje Björn, mama Mandy, vriendje Joost, mama Saskia en de oma van Joost naar het poppentheather geweest. Ontzettend leuk. We hebben eerst in Midtown een koppie gehaald en daarna naar het Center for Puppertry Arts. We gingen naar de voorstelling van Galapagos George. Een klein schildpadje dat als enigste van zijn soort overleefd op een van de Galapogos eilanden. Er is een dame die het verhaal verteld en tegelijkertijd met de poppen speelt. Eigenlijk heel simpel allemaal, maar wel heel knap. Want ga daar maar eens staan. Een uur lang in je eentje een verhaal neer zetten. Na de voorstelling mochten de kinderen nog een schildpad knutselen. Om 12.30 uur namen we afscheid van elkaar en zijn Scott en mama terug gereden naar Midtown. Daar met z’n tweeën heerlijk geluncht, een marktje bezocht en toen op naar huis. Om half drie waren we weer thuis. Scott vertelde ’s avonds tegen papa dat hij een hele leuke dag had gehad. Nou, een mooier compliment kan je toch niet krijgen.

En nu is het dan zondag. Vanmorgen een lekker rustig ochtendje gehad. Vanmiddag zijn we bij Joost op verjaardag geweest. Joost woont samen met z’n papa en mama in Snellville. Dat is zo’n uurtje hier vandaan. We werden om twee uur verwacht voor zijn partijtje. Er waren heel wat Nederlanders. Dit aangevuld met vrienden en familie van Saskia en Walter. Het was dus een drukke bedoening, maar heel gezellig. Ze wonen ontzettend leuk in een wat “ouder” straatje. Daarmee bedoelen we dan niet in zo’n mega grote nieuwbouw community. Dus een wat kleiner (wat is in Amerika klein?!) huis met veel privacy en een echte veranda. Helemaal gaaf. Ze hadden het goed voor elkaar. Als iemand ooit nog zegt dat wij overdrijven met een verjaardag……… Hier staat er gewoon een heel koud en warm buffet klaar. De kinderen konden cakejes versieren en chipskettingen rijgen. De boefjes van ons waren dus niet naar bed geweest, maar hebben zich prima vermaakt. Scott heeft heel lief gespeeld en Jill hebben we neergezet en niet meer gehoord. Zet mevrouw maar tussen al die grote kinderen en je ziet er alleen nog voor een hapje of drankje. Al met al dus een zeer geslaagde middag.

Verder is het hier koud. Heeft iedereen ons verteld dat we onze winterkleding wel mee konden geven (en dat hebben we dan ook gedaan), nu is het gewoon vies rot weer. We hebben van de week zelfs -1 gehad ’s morgens. De rest van de week veel wind, regen en gewoon koud. Echt niet leuk. Zo wisselend als het land is, zo wisselend zijn hier dus ook de temperaturen.

Jill heeft verder niet meer gestapt. We durven dus nog steeds niet ons geld in te zetten op een lopende Jill bij thuiskomst. Maar ze probeert wel meer en meer zelf te staan. Erg grappig. Want ze gaat staan en applaudisseert dan zelf het hardst. Tevens wil de dame ook niet erg meer slapen ’s middags. Na een uurtje heeft ze het wel gezien. En dat is natuurlijk veel te kort voor onze kleine kontkrummel. De eerste paar middagen brulde ze om het hardst. Maar de volhouder wint. We horen nu wel dat ze wakker is, maar ze blijft rustig liggen. Het is wel niet ideaal, maar dan rust ze in ieder geval wel.

Zo, dit was weer de wekelijkse update. We hopen dat jullie nog steeds van onze verhaaltjes genieten. Voor iedereen een dikke knuffel en groetjes vanuit Smyrna.

Wow, Jill heeft haar eerste stapjes gezet!!!

Hallo allemaal,

Laat ik met het aller hotste nieuws beginnen.... Jill heeft vanavond haar eerste stapjes los gezet!!!!! Ze liep al een weekje aan 1 handje en ook zelf opstaan ging goed en steeds langer, maar vanavond ging mevrouw stappen nadat ze eerste zelf was gaan staan. Tsja, en wie kan dat zeggen:"Ik heb m'n eerste stapjes in Amerika gezet." Natuurlijk zijn wij als ouders super trots, maar dat begrijpen jullie.

Zoals de meeste van jullie wel weten zijn maandag onze gasten weer huiswaarts gekeerd. Maandag om 17:10 zou het vliegtuig de lucht in gaan. Natuurlijk nooit een leuk dagje. 's Morgens nog wel even lekker koffie gedronken bij de Starbucks en daarna een broodje gegeten. Scott mocht mee opa en oma weg brengen. Dat was natuurlijk bere interessant. Bij de KLM balie vroeg ik of ik een pas kon krijgen om mee te gaan tot aan de gate en dat kon zowaar. Normaal mag dat alleen om kinderen weg te brengen, maar blijkbaar wordt daar niet zo zwaar aan getild op het moment. Dus wij konden mee door de security en met de metro naar de E-Terminal. We werden ook nog toegelaten in de Crown Lounge. Voor de niet-vliegers onder ons, dat is een aparte ruimte waar je als Frequent Flyer naar toe kunt gaan als je gaat vliegen met gratis eten en drinken en rust om te werken. Scott kreeg appelsap in een echt glas met een rietje en chippies, dus meneer had het helemaal voor elkaar. Daarna zijn we met z'n allen naar de gate gegaan en hebben we afscheid van elkaar genomen.

Verder was het deze week een Hollands weekje zullen we maar zeggen, vol met voorbereidingen. We hebben de plaatsing voor Scott definitief kunnen maken, dus de man mag op 14 mei voor het eerst naar de Peuterdeel en wel op maandagmiddag en donderdagochtend.

Deze week zijn ook de tickets voor 5 mei binnen gekomen met stoelreserveringen. Het einde begint nu dus wel heel erg te naderen. Aan de ene kant willen we wel weer naar huis, maar aan de andere kant hebben we hier nog steeds een prima leven. Op 5 mei gaat de KL621 ons in ieder geval weer naar Nederland brengen.

Laatste opmerkelijke feit is dat we een auto gekocht hebben. Toen we weg gingen hebben we de Citroën verkocht. Ja, en als je dan terug gaat, moet er wel weer wat op het pad staan. Nou, dat is gelukt. Ik had al een tijdje het Internet af lopen struinen en nu wat gevonden. Het is een Volkswagen Touran van nog geen jaar oud. Nadat we "special agent" vader Joop op pad hadden gestuurd en hij de auto had bekeken en er een rondje mee had gereden, konden we het rond maken. "Seal the deal" zoals ze dat hier zeggen.

Verder, nou ja verder, was het weer een week als alle andere. Poezen eten geven van juf Kiki die op vakantie was en natuurlijk ons optrekje even doorwerken. Want als je gasten weg gaan.... Nee hoor, dat viel wel mee. Maar op dit moment hebben we hier flink last van geel stof/stuifmeel. Dat ligt echt overal. Ik heb een foto van de weg gemaakt, dat normaal heel erg zwart asfalt is. In het midden wordt er nog gereden, dus dat is nog een beetje zwart, maar voor de rest was het een gele deken, dat natuurlijk ook binnen lag. O ja, op de achtergrond staat mijn huidige auto, een Toyota Camry uit 1988 met 230.000 kilometer, maar wel met elektrische ramen, deuren, gordels, met airco en cruise control. Prima karretje, handel? De kleur is bordeaux rood, maar nu was het meer geel.

Vandaag zijn we ook nog naar Canton geweest. Björn, van Marco en Mandy, vierde zijn verjaardag en dat werd gevierd met paaseieren zoeken. Het was in het begin buiten nog een beetje fris, maar later hebben we heerlijk in de tuin gestaan en gelunched. De paashaas had leuke cadeautjes voor iedereen en de kinderen hadden het prima naar de zin.

OK dat was het weer. Ik ga zo maar eens naar bed, want 2e paasdag kennen ze hier niet. Dus het wekkertje gaat weer vroeg. Van hieruit willen we iedereen een prettige 2e paasdag wensen en succes bij Ikea, de meubel boulevard, de auto dealers of andere sociale verplichtingen! :-)

Alweer bijna voorbij...

Tsja, en dan is het alweer bijna voorbij. Voor ons op 5 mei, maar dat bedoel ik natuurlijk niet. Morgen gaan onze loge's alweer weg. De tijd is veel te snel gegaan en we hebben erg genoten. Desperate Housewives op de TV, dus tijd om eens even te bloggen en alle foto's op de gallerij te zetten. Er staan een hoop nieuwe foto's op van deze week.

Vanavond hebben we lekker gegeten bij de Applebee's. Ja, we hebben ze nog een kans gegeven. Na de vorige keer, waar het echt helemaal mis ging, mochten we nu niet klagen. 6 personen met een booster zitje en een kinderstoel lijkt nog steeds erg moeilijk te zijn, maar goed we hadden een tafel. Lekker gegeten en een heerlijk toetje was symbolisch het einde van het bezoek. Eerder op de dag hebben we een wandeling gemaakt door Virginia Highlands. Dit is een wijk in Midtown met mooie oude huizen en allerlei shoppies en restaurantjes. Helaas kwamen er wel wat regendruppels door en werd het tijd om naar de auto te gaan.

Gister hebben we paaseieren gezocht op het complex hier. Om 13:00 uur moesten alle kinderen tot 5 jaar zich verzamelen bij de speeltuin. Het management van het complex had overal plastic eieren verstopt. Hierin zaten weer allerlei snoepjes. Er lagen er meer dan genoeg voor iedereen. In het begin waren we bang dat Scott vanaf de zijlijn toe zou kijken, maar hij had het al heel snel door. Hij had z'n emmertje heel snel vol en oma moest zelfs helpen dragen. Het was erg leuk. Zelfs Jill vond het geweldig, hoewel ze na een aantal eieren het wel genoeg vond en ze alvast open ging maken.

Vrijdag is Scott lekker naar school geweest en voor de rest niet zoveel gedaan. Overigens was het wel de dag dat Jill echt goed los kan staan. Het gaat nu echt steeds beter. Bij toeval staat het nog op de video ook. Iedere keer als ze gaat staan krijgt ze applaus en dat vindt ze erg leuk. Zo leuk zelfs dat als ze gaat staan, ze zelf alvast gaat klappen waardoor ze weer op haar kontje valt. Geweldig om te zien!

Donderdag zijn we 's morgens eerst naar het Aquarium geweest om naar de vissies te kijken zoals Scott dat zegt. Het was in het begin lekker rustig. Later werd het wel drukker door een aantal schoolgroepen, maar toch een stuk rustiger dan de vorige keer. Helaas konden we hierna niet naar het Centennial park, omdat dit omgebouwd werd voor een groot event dit weekend hier in Atlanta. 's Middags zijn de dames naar de Hobby Lobby geweest en bleven wij thuis om op de kids te passen.

's Avonds zijn wij mannen naar ijshockey geweest. Voor het eerst in de geschiedenis van de Atlanta Trashers kunnen ze zich plaatsen voor de play offs en het was dan ook een geweldige wedstrijd die in de verlenging werd beslist in het voordeel van de Trashers. Bij iedere goal van de Trashers spuugt hun mastcotte vuur. De foto is wel aardig gelukt. Moest alleen even later starten met juichen. :-)

Woensdag moest Bas nog werken en is de rest naar de Starbucks geweest voor een lekker bakkie koffie met wat lekkers. Jill begint steeds beter te lopen. Ze loopt nog niet los,maar aan de hand van opa, haar favoriete loop-partner, stapt onze kanjer de kamer rond. Zelfs al een keertje van de tafel naar de bank, maar dat was slechts eenmalig. Jullie kunnen allemaal nog weddenschappen afsluiten of Jill lopend terug komt, maar ik durf er m'n geld niet op te zetten. 's Avonds zijn we lekker uiteten geweest bij Sonny's BBQ.

Het werd wel eens tijd om te gaan shoppen, dus dinsdagmiddag zijn de dames lekker naar de Cumberland mall geweest. Lekker geshopt en leuke kleren gekocht. 's Avonds hebben we buiten gezeten en tot 23:00 lekker zitten teuten.

Zo, het het bezoek aan Cobb Park hebben jullie in het vorige artikel al kunnen lezen, dus ik ga weer afsluiten. Nogmaals, helaas moeten we morge n alweer afscheid nemen van elkaar al zal het niet zo lang meer duren. Over 5 weken gaan we terug naar Holland en zien we iedereen weer.
Een lieve groet van ons allemaal en tot blogs!

Logees

Zo, de vorige keer zoveel commentaar gehad dat bezoek geen reden mocht zijn om de blog niet bij te werken……dus hier zijn we al.

Laat ik beginnen met iedereen te bedanken die op wat voor manier dan ook aan mijn verjaardag heeft gedacht. Wat ben ik toch gezegend met zo veel lieve mensen om mij heen. Het klinkt een beetje oubollig, maar zo voel ik het wel. Ik was ontzettend blij met alle lieve kaarten, belletjes, mailtjes, e-cards en cadeautjes. Want ja, er lagen zelfs (oerhollandse) cadeautjes op de ontbijttafel. Het heeft me heel erg goed gedaan en ik weet weer waarom ik naar huis wil. Ik wil iedereen gewoon weer even in levende lijve spreken en knuffelen. Ook nu is het onmogelijk om persoonlijk naar iedereen te reageren, maar ik heb echt genoten van alle updates die ik heb gehad. Nogmaals heel erg bedankt. Verder heb ik een superdag gehad. ’s Morgens heerlijk ontbeten en daarna naar Vinnings geweest. Dat is een klein plaatsje 5 minuten hier vandaan. Rondje gelopen in het centrum en koffie bij de Starbucks gehaald. ’s Middags kindjes naar bed, Bas te sporten, papa oppassen, Sabina naar de manicure/pedicure en mama mee. ’s Avonds heerlijk uiteten geweest in de Longhorn. En dat alles bij een temperatuurtje van 28 graden. Ja, deze verjaardag zal ik me lang heugen.

Zaterdag zijn we de hele dag naar Stone Mountain geweest. Dit is een heel groot park om een rotsberg heen. Voor meer informatie kun je kijken op http://www.stonemountainpark.com. Ook die dag hadden we fantastisch weer, heerlijk. We zijn met de kabelbaan omhoog geweest, een treinritje om de berg heen gedaan, gevaren met een ouderwetse riverboat en naar de speeltuin geweest. De kindjes waren ’s middags niet naar bed geweest, dus die waren stuk en af aan het eind van de dag. Maar het was een geweldige dag.



Afgelopen vrijdag moest Scott natuurlijk weer naar school. Nadat opa en oma de school en de klas hadden bekeken, lieten we Scott achter. Wij zijn ondertussen naar Harry’s Farmers Market geweest. Diegene die de blog goed bijhouden weten ondertussen wel wat dat is. Maar voor de laatste keer; dit is een supergrote winkel met heel veel buitenlands delicatessen. Ik kan hier pannenkoekenmix halen, maar ook appelstroop en rolletjes drop (haribo). Dit was natuurlijk heel leuk om even te zien. Nog ff een koppie gedaan bij, hoe kan het ook anders, de Starbucks. En toen was het tijd om Scott op te halen. ’s Middags rustig aan gedaan en ’s avonds naar de Mexicaan geweest.

Donderdagmorgen kwam Kiki op de koffie. Erg gezellig en ze at ook een broodje mee. Scott was helemaal in de gloria dat juf Kiki kwam en ook Jill kan haar naam al goed uitspreken. Ze was hier trouwens niet namens school of zo hóór. Gewoon gezellig! ’s Middags bed van Scott verschoond en de slaapkamer gesopt want om 15.19 landen papa en mama. Het werd een emotioneel weerzien. Zowel op het vliegveld met Bas, als hier thuis met de kindjes en mij. Maar heerlijk dat we weer even bij elkaar zijn. Ook deze opa en oma hadden natuurlijk weer een koffer vol verassingen mee en onze kleine Scott weet dat al goed. En nadat de kindjes naar bed waren, hebben we nog even heerlijk bijgekletst en daarna heeft iedereen zijn bed opgezocht. Mijn ouders waren echt wel moe. Ze hebben een goede vlucht gehad, maar vonden het wel erg lang. Ja, en dat kunnen wij natuurlijk niet ontkennen. Je bent zo’n beetje 17 uur onderweg en dat is niet niks. Maar het weerzien maakt veel goed en ze kunnen hier lekker uitrusten.

De dagen voor hun aankomst waren natuurlijk gewoon ASD dagen. Het hele appartement moest weer lekker schoon. Ja van wie, hoor ik jullie nu denken. Nou, gewoon van mij. Dat wil ik nu eenmaal graag. En daarbij denk ik dan; dan hoef ik niet zoveel meer te doen als ze er zijn. Verder dus geen bijzondere dingen afgelopen week. We hebben gewandeld naar de Starbucks, ik heb een keertje ’s middags gesport. Dit kon omdat Bas twee dagen om 4.00 uur ’s nachts moest beginnen. Er waren telefonisch vergaderingen en ja dan is het in Nederland 9.00 uur. Verder heb ik een paar uurtjes op Robyn gepast. Dit is de 4 maanden oude dochter van Pauline en Wouter. Echt een schatje. Zo’n mooi meisje. Nee, ik hoor jullie weer denken. Wij vinden het genoeg geweest zo. Ook ben ik maandagavond nog naar de Kletskoppenavond geweest. De Kletskoppen is een groep Nederlands vrouwen die eenmaal in de maand bij elkaar komen. Vaak is het lekker uiteten, maar ook wel eens spelletjes doen bij iemand thuis of koken met elkaar. Iedereen mag aanschuiven, maar als je een keer niet kan ook geen probleem. Afgelopen maandag gingen we met 13 meiden uiteten, heel gezellig.

En ja, nu is het alweer maandag. De zomer is hier echt begonnen en we hebben temperaturen tussen de 25 en 31 graden. Echt lekker. Hoewel ik wel moet zeggen dat ik (denk ik) blij ben dat we hier niet zitten in juni/juli en augustus. Dan is het hier dus niet om uit te houden. Scott en Jill zijn gelukkig allebei weer beter. Nu is uitkijken dat ze niet weer last krijgen. Want ja, buiten bloedheet en overal waar je binnen komt koude airco. Dat is ook niet echt goed voor die kleintjes. Daarnaast moeten we bij Jill nog wel een keer het hele proces door, want er is nog geen nieuwe tand of kies te zien. Helaas. Vanmorgen zijn we lekker naar het park geweest. Nu ligt Jill te slapen en ook opa en oma doen ff een tukkie. Ja jongens, ze worden echt ouder (en gelukkig maar). Scott is heel lief aan het spelen. Hij kon al een paar dagen ’s middags niet slapen, dus we gaan maar afbouwende heen. Maar hij is zo pittig, dat ik even de tijd had om een verhaal te schrijven.

Nu, iedereen is weer op de hoogte. Volgende week doen we ons best om weer wat nieuws te schrijven.

Veel liefs, Sabina en natuurlijk van Bas, Scott, Jill, opa en oma De Boer

Druk, druk, druk...(in de zomertijd)

Dat was al met al een druk weekje. Zondagavond op het vliegtuig naar Nederland en donderdag weer terug. Ik zal er in vogelvlucht doorheen gaan. En dat in de zomertijd. Sinds afgelopen zondag is het hier namelijk al zomertijd en hebben we dus tijdelijk 5 uur verschil met Nederland.

Zoals gezegd ben ik afgelopen zondag voor een paar dagen terug gegaan naar Nederland. Het was niet de bedoeling dat ik zou reizen, maar een aantal ontwikkelingen in het team leidde ertoe dat Frans, mijn manager, toch vroeg om voor deze workshop naar Weesp te komen. Dus ja, dan land je gewoon maandag morgen in Amsterdam. Snel een douche genomen op het vliegveld, de huurauto opgehaald en naar Weesp gereden. Wel raar hoor, in je eigen land, met een huur auto en slapen in een hotel. Maandag goede sessies gehad en gegeten in het hotel. Om 20:00 uur had ik een afspraak met pap en mam in de lobby van het hotel. Ik had namelijk voor de gelegenheid alvast maar 2 koffers meegenomen met diverse dingen die weer terug konden. Wat speelgoed van de jongens en vooral winterkleren, want die hebben we hier echt niet meer nodig. We hebben even in de lobby een bakkie gedaan en toen de spullen overgeladen. Dinsdag en woensdag wederom erg goede vergaderingen gehad. Woensdagavond nog even snel naar HHW gereden om een extra lege koffer op te halen. Ja, en dan kom je daar. Kun je niet eens parkeren op je eigen pad, je was trouwens laat Geert :-), en moet je aanbellen om je eigen huis binnen te komen. Maar goed, was toch wel weer even gezellig. Donderdag het vliegtuig weer teruggepakt en donderdagmiddag om 17:00 uur was ik weer thuis. Ja, thuis, want dat is daar waar je gezin op je wacht toch?

Sabina heeft het die dagen niet makkelijk gehad want de kinderen werden in plaats van beter nog zieker. Scott heeft een hele nacht gehuild van de oorpijn en Jill kan vanwege de verkoudheid gewoon niet slapen. En dus moest ze bellen met de huisarts die weer recepten uit moest schrijven voor Scott en ophalen bij de Pharmacy. Het ging niet allemaal vanzelf. Dokters die hun eigen handschrift moeten lezen voor een telefoonnummer, blijkt erg moeilijk. Maar goed, het is gelukt. Ondertussen had Jill de oogontsteking van Scott overgenomen en oogdruppels vond mevrouw niet zo erg fijn. Het was bijna onmogelijk om die bij mevrouw in haar ogen te krijgen. Gelukkig gaat het nu intussen wat beter. Jill krijgt er weer een kies bij en dat draagt natuurlijk niet bij aan de feestvreugde. Nogmaals, alles is erg goed gegaan in Weesp. Ik kon m'n hoofd er goed bij houden en dat kan natuurlijk alleen maar als je weet dat het thuis, ondanks de zieken, goed draait!

Vrijdag en zaterdag hebben we het eigenlijk een beetje rustig aan gedaan. Zaterdag kwamen Wouter en Pauline op bezoek met Robyn. Dit was erg gezellig en we hebben lekker gegeten van de chinees.

Terwijl ik dit schrijf is mijn gezicht nog een beetje aan het nagloeien en mijn oren nog een beetje aan het suizen. Ik ben namelijk vandaag naar Nascar geweest met David en zijn vader. Dit is auto racen op een ovale baan met 50 auto's en gemiddeld tegen de 275 km/uur. Wat een belevenis! Het begon al met het parkeren. Allemaal pick-up trucks met de achterklep open, tailgating noemen ze dat. Dat is BBQ'en met een biertje erbij op de achterkant van je pick-up truck met natuurlijk Country Rock muziek. Vervolgens het stadion in waar ruimte is voor zo'n 80.000 mensen. Voordat de race begint schalt het Onze Vader door de speakers om de coureurs het beste te wensen en heel weer aan de finish te krijgen. Daarna het volkslied met een fly by van de luchtmacht met 4 helikopters waaronder een Apache en een Chinook. En dan... Gentlemen, start your engines!!! Man, wat een herrie komt er uit die auto's. 2 Ronden als warmup en dan begint de race. Formule 1 is luid, maar dit is nog erger. Doordat de toeren lager zijn, dreunt het echt overal doorheen. Zelfs de Cola in je flesje trilt ervan. Heel veel mensen hebben hun eigen koptelefoon. Hiermee kunnen ze afstemmen op de frequenties die de rijders ook gebruiken en dus kunnen ze meeluisteren met hun favoriet en de stadion speaker horen, want zonder die koptelefoons hoor je die dus echt niet. Een absolute ervaring die ik niet snel zal vergeten! Hieronder een paar foto's, maar dit is eigenlijk typisch zo'n gevalletje Daar moet je bij zijn!



Nog een paar dagen en dan komt onze visite. Vader en Moeder de Boer komen op bezoek. Wij hebben er allemaal heel veel zin in en kunnen niet wachten om ze van Hartsfield International Airport af te halen.

Heel veel lieve groeten van ons allemaal!

Weer een rustig weekje

Zo, Bas hoog in de lucht, de kindjes in bed, tijd om de blog bij te werken.

Wederom een easy week. Maandag geen bijzondere dingen gedaan. Evenals dinsdag, woensdag en donderdag eigenlijk. Dinsdag nog wel even om 16.00 uur met Pauline afgesproken bij de Starbucks. Wij lekker aan de koffie en de kindjes konden spelen. Haar dochter Robyn ligt dan nog wel in de wagen, maar genoot zichtbaar van alle aandacht. Jill vond Robyn namelijk erg interessant. Verder zijn we deze week veel buiten geweest. Het voorjaar is hier echt begonnen. ’s Morgens is het nog wel wat fris, maar de afgelopen dagen kon ’s middags de korte broek aan. Gewoonweg zalig. Ik heb eigenlijk de hele week ’s middags niets anders gedaan dan op het balkon zitten met een boekje. Niet echt productief, maar wel lekker. ‘s Morgens konden we ons goed vermaken in de speeltuin, met boodschappen (of schootbapjes zoals Scott ze noemt) doen of we zijn weer op de bouwplaats gaan kijken hier vlakbij. Scott blijft dat echt geweldig vinden. Maandag- en woensdagavond nog in de sportschool geweest, want ja ook dat moet ik bijhouden.

Donderdag zijn we, aan het eind van de dag, nog naar een dokter geweest. Scott blijft maar hoesten en dat is toch heel vervelend. De praktijk zat circa een kwartiertje verderop en na een belletje konden we daar voor vijven terecht. Na alle benodigde papieren te hebben ingevuld en 90 dollar te hebben afgetikt konden we in een soort polikamertje plaatsnemen. De arts die kwam was erg aardig, maar wat gehaast. Hij begon met Scott zijn oren en constateerde een oorontsteking. Ondertussen zat Scott in zijn ogen te wrijven en melde dat hij zere ogen had (hadden wij hem nog nooit over gehoord). Enfin, de dokter vernam dat ook en constateerde een ooginfectie. Toen wij hem er op wezen dat we hier eigenlijk voor de nare hoest waren, luisterde hij snel naar zijn longen en keek in zijn neus. Daarop melde de arts dat hij een zware verkoudheid had en zeer veel last van snotterigheid. Van de praktijk kregen we samples voor de oorontsteking en de hoest. Voor de ooginfectie moesten we druppels halen bij een plaatselijk apotheek. Dat dan ook maar meteen gedaan en om 18.00 uur waren we weer thuis. Bas alleen gegeten met de kindjes want ik had om 18.30 uur een afspraak bij de kapper. Deze keer alleen even bijgepunt en verder leuk in model geföhnd. Het jammere is alleen (en de meeste vrouwen weten dan wel wat ik bedoel) is dat je het thuis niet zo voor elkaar krijgt als bij de kapper. Maar goed, het zit nu in ieder geval weer beter als na het permanenten. Blij dat jullie me toen allemaal niet gezien hebben!

Vrijdag was het weer tijd voor school. Scott heeft er nu echt zin in ’s morgens en dat is erg prettig. Hij komt ook altijd weer blij de klas uit om 12.00 uur. Ze doen erg leuke dingen met de kinderen en spelen niet helemaal vrijblijvend. Alles wat er gedaan wordt staat in verband met een thema. Dat thema wordt uitgedragen door vriendje Puk (een pop). Elke week dus weer wat anders en soms een paar keer hetzelfde thema. Leuk om te zien en te horen. Ondertussen ben ik met Jill inkopen gaan doen bij de GAP. Dit blijft de favoriete winkel van moeders. Zowel Scott als Jill hebben een groeispurt achter de rug. Daarbij moeten ze natuurlijk wel wat voor de zomer hebben, want zoals het er nu naar uitziet kunnen we hier echt nog wel een paar weken in t-shirt en korte broek. Goed geslaagd en met een volle tassen Scott opgehaald en naar huis.

Vrijdagavond zijn we met David en Charla wezen uiteten. Lisanne kwam oppassen, we zijn echt heel blij dat we haar gevonden hebben. We zijn naar het Sun*Dial (http://www.sundialrestaurant.com/mosedavis.php) restaurant geweest. Boven, in de top van het vijf na hoogste gebouw van Atlanta, is een restaurant gevestigd. De buitenste ring, waar je zit te eten, draait rond waardoor je een fantastisch uitzicht krijgt over geheel Atlanta. We hadden prachtig en helder weer, dus het was super. Daarnaast was het eten heerlijk. Wederom weer een zeer geslaagde avond met onze Amerikaanse vrienden.

Zaterdagmorgen naar de Cumberland Mall geweest. Scott een noodluier aangegeven want die was toch aan de diaree. De buikgriep is toch niet iets typisch Nederlands denken we nu. We moesten een broek ruilen die ik op de gok had meegenomen voor Bas. Ook wilde ik, om het geheel gelijk compleet te maken, zomerschoentjes voor de kindjes. Om 12.30 uur liepen we met een nieuwe broek, 4 paar schoenen (ja, mama zag natuurlijk ook weer wat) en een headset het winkelcentrum uit. Die headset was nodig voor het skypen. Onze derde telefoon begaf het namelijk donderdag. We hebben geprobeerd hem nog te ruilen. Maar helaas, de garantie liep af op 24 januari j.l. en verder was er nergens meer zo’n telefoon te krijgen. Dus nu maar verplicht als een telefoniste bellen naar Nederland. Het is niet anders. Zaterdagmiddag grote boodschappen gedaan, gesopt en ’s avonds gesport en voor de buis waar er niet zoveel aan was. Ook ging hier toen de klok een uur vooruit dus het was al snel 23.30 uur (we schelen dus voor 3 weken 5 uur met Holland).

En nu dan zondag. Alles ging eigenlijk wel voorspoedig totdat we in Scott zijn kamer een uitbraak van vliegen hadden. Jeetje, wat was dat naar. Moet je natuurlijk net mij voor hebben! Ze kwamen uit een kier in het raamkozijn. Ik denk dat ik er ondertussen wel 200 heb opgezogen. We hebben eerst het noodgevallen nummer van het complex gebeld, maar daar gaven ze geen thuis. Of in zoverre, pestcontrol valt niet onder een emergency. Toen zelf maar wat gehaald. Scott tijdelijk bij ons in bed en Bas op naar de Publix. Daar hadden ze het natuurlijk niet, dus wielen gekeerd en op naar de Home Depot (zeg maar Gamma). Twee bussen van een één of ander spulletje gehaald en gelukkig dat vonden ze niet fijn. Maar ondertussen zaten ze wel door de hele slaapkamer. Dus bed en nachtkastjes van de kant, bed verschoond en alles schoongemaakt. Ja, zo loopt de zondag weer anders dan gepland. Tussendoor snel de koffers ingepakt want Bas werd om half vier opgehaald door David.

Bas is dus nu vertrokken en sta ik er 4 dagen alleen voor. Het is wel een beetje vreemd, maar ik denk meer voor Bas als voor mij. Hopende dat het van de week niet zulk prachtig weer is ga ik maar weer eens scrapbooken (ligt ook alweer een weekje stil) en wil ik hoognodig een paar mensen terugmailen c.q. bellen. Er moeten nog wat kaartjes de deur uit en verder is er natuurlijk gewoon de was, strijk, stofzuiger en sopdoek. Ik verveel me dus nog niet. Wel merk ik dat de mensen die hier langer zijn of die er net zijn en langer blijven hun eigen leven krijgen. Ze hebben of krijgen het veel drukker dan ik. Gaan overal op en aan en dat doen ze natuurlijk goed. Maar juist dan merk je dat je insteek heel anders is. Wij blijven hier maar een half jaar en dan ga je bijvoorbeeld niet op toneel of Scott naar een Amerikaanse school sturen. Maar nogmaals het is en blijft een hele bijzonder ervaring. En als ik straks eenmaal thuis ben, zal ik ongetwijfeld nog wel eens met weemoed terugdenken aan de tijd hier!