Saturday, December 30, 2006

En dat was 2006...

Lieve allemaal,

Laten we eerst eens beginnen met iedereen te bedanken. Dit voor alle lieve berichten die we, in welke vorm dan ook, hebben gehad voor de feestdagen. Het was, zoals we al eerder schreven, elke dag een feest om naar de brievenbus te lopen of de computer te openen. Op tweede kerstdag zelfs een kaart met een heuse brief. Erg leuk. We hopen dat iedereen de dagen goed zijn doorgekomen dan kunnen we met z'n allen op naar Nieuwjaar.

Ook hier waren het heerlijke dagen. Al is het alleen al omdat papa niet naar z'n werk moet. Zaterdagavond dus bij Bas zijn manager op christmas party geweest. Ze zijn nogal, hoe zullen we het zeggen, welvarend. We waren in een huis, je gelooft je ogen niet. Alles was groot, groter, grootst. Ze hadden een cateringbedrijfje ingehuurd en in alle vertrekken stond er eten in overvloed. Het was erg gezellig en zoals het hoort zijn we zo'n twee uurtjes gebleven. Bas heeft daarna nog Lisanne naar huis gebracht en toen heerlijk naar bed, want de bovenburen waren nog steeds weg. Bijslapen dus.

Zondag is Bas nog even met de kindjes naar een trail (soort uitgezet wandelpad) geweest om te kijken of dat wat was. Wel weer leuk, maar wederom niet echt een park zoals wij dat kennen. Ondertussen had ik de strijk weggewerkt. De rest van de dag gerommeld en 's avond een start gemaakt met het inplakken van de bouwfoto's. We hebben alles laten afdrukken en het zijn ongeveer 400 foto's. Niet niks, maar het begin is er.

1e Kerstdag 's morgens eerst uitgebreid ontbeten en daarna de cadeautjes uitgepakt. Dit was natuurlijk binnen 10 minuten gebeurd, maar dat mocht de pret niet drukken. De kindjes waren erg blij met alles en we weten nu al niet waar we dit speelgoed allemaal moeten laten. Maakt niet uit, als ze er maar mee spelen. En dat is echt het geval. Ook waren wij niet vergeten. Santa had voor ons samen een mooie nieuwe videocamera achtergelaten. Voor Sabina een prachtige goud met wit gouden set oorbellen, ketting en armband. Santa schreef er wel bij dat dit gelijk ook voor haar verjaardag was. Bas kreeg nog twee hardloopshirts en toen was het feest weer gevierd.



De rest van de dag en de dag daarop volgend hebben we eigenlijk al kokend doorgebracht. Bas zijn collega Dave kwam eten samen met zijn vrouw en drie zonen. En als je dan belooft Hollands te koken moet je dan natuurlijk ook doen. Op het menu stond boerenkool, hutspot, preischotel en hangop toe. Alleen kun je hier geen zakjes met alvast voorgesneden en gewassen groenten kopen. Nee, we hebben dus 1 kilo boerenkool staan ritsen. Een kilo winterpeen staan schoonmaken, 2 kilo piepers geschild en alles in elkaar gedraaid. Maar het resultaat was er dan ook naar. Gelukkig wel, stel je voor dat het dan mislukt?! Het was zalig en we hebben heerlijk gegeten. Ook onze gasten vonden het lekker. Hoewel de kinderen alleen de worst hebben gegeten (niet die van ons hóór, die eten rustig een bord boerenkool op). By the way was dat natuurlijk geen lekker Unox worst, maar dat mocht niet baten. Het was dus ook een erg gezellige tweede kerstdag.

Woensdag ging Bas weer aan het werk. Wij hebben die dag een stukje gewandeld naar de bouwplaatsen hier in de buurt. Want tijdens de kerst was het echt Hollands weer. We konden er niet op uit. Donderdag bij Bas op het werk geweest. We gingen hem verrassen. Eerst even kantoor bekeken en daarna samen met nog twee collega's gelunched bij AppelBee's. Erg lekker. Vrijdagmorgen samen met de kindjes naar Hobby Lobby geweest. Een hele grote hobbyzaak waar je erg hebberig van wordt. We waren er om 10.30 en om 12.15 liepen we de zaak weer uit. "Dat was erg leuk", waren Scott zijn woorden. Maar ook voor hem was het een feest met zoveel auto's, viltstiften, verf, karton, etc. Een heerlijke ochtend dus. 's Avonds nog even alleen met Scott boodschappen wezen halen en omdat hij zo lief was geweest een ijsje toe. Vlakbij de supermarkt kun je echt softijs krijgen. Zodoende waren we wel een tijdje onderweg en dat was voor Bas niet echt fijn. Die was namelijk, nadat hij Jill in bed had gelegd, tegen een deur opgelopen. Scheur boven zijn wenkbrouw en een heel dik ei. Hij zat al een uur met ijs op zijn voorhoofd te wachten op ons. Als echt BHV'er (ha, ha) heb ik het toen even bekeken. Pleister erop want het zat al bijna dicht. Momenteel is de pleister eraf en bloed het nog een klein beetje. Hopenlijk droogt het allemaal snel en zakt de zwelling snel weg. Zo zie je maar, een ongeluk zit in een klein hoekje.

Wat ik trouwens de vorige keer helemaal vergeten heb te melden is dat we een nieuwe auto hebben. Of liever gezegd een nieuwe auto van de zaak. Het leasecontract van de vorige car was afgelopen en moest dus ingeleverd worden. We rijden nu een Jeep Grand Cherokee met 50 kilometer op de teller. Het is wel een grote auto, maar ik denk dat ik mijn panda maar ga inruilen. Een heerlijke auto dus.

Nu dus zaterdag. Vanmorgen met Jill nog naar een andere hobbyzaak geweest. Ook weer erg leuk. Vanmiddag het een en ander aan het huishouden gedaan, blog bijgewerkt en nu is het alweer half vier. Tijd om de kindjes uit bed te halen. We wensen iedereen heel veel plezier morgen, doe voorzichtig met het vuurwerk en tot horens in het nieuwe jaar. Oja, de fotogalerij is ook weer eens bijgewerkt.

Voor iedereen een dikke nieuwjaarskus, Bas, Sabina, Scott en Jill

Saturday, December 23, 2006

Bijna kerst

En week acht is ook weer voorbij. Het gaat hier nog steeds oké. Bedrijvig met van alles en nog wat. De hele week krijgen we al post uit Nederland binnen en dat is toch wel erg leuk. Daarvoor, maar ook voor iedereen die een kerstgroet via de mail of blog verstuurd heeft hartstikke bedankt. Het blijft erg leuk om wat te horen uit Holland. Het “de Boerenjournaal” heb ik dan ook verslonden. Ik heb hem na de helft weggelegd en de volgende dag de rest gelezen. Anders had ik het te snel uit, moet je nagaan J! Toen ik klaar was stond er een comment van nicht Suzan en Jan Willem op de blog, heel toevallig. Maar toeval bestaat niet toch?! Maandag niet zoveel bijzonders gedaan. Het was nog steeds erg warm weer, dus met de kindjes een rondje wezen lopen. Hier vlakbij wordt er van alles uit de grond gestampt en dat is een oase voor Scott. Tractors, kranen en zelfs “rollie’s”(van Bob de Bouwer), alles rijdt er rond. Scott kan daar uren naar kijken en het is echt een feest voor hem. Dinsdag kwam Bas op tijd thuis en ben ik gaan kerstinkopen. Ja dat is het voordeel van twee culturen. Hier komt Santa Claus natuurlijk ook langs. ’s Avonds de cadeautjes onder de kerstboom gelegd. Toen Scott ’s morgens in de woonkamer kwam riep hij ‘mama, mama kijk een heleboel “kadooën”’. Helemaal in extase. We hebben hem uitgelegd dat als alle vakjes van de adventkalender op zijn, de cadeautjes mogen worden uitgepakt. We hebben (heel verkeerd van ons misschien) 1 dag overgeslagen, zodat we 1e kerstdag ’s morgens kunnen gaan uitpakken. Het valt mee, eigenlijk talen ze er verder niet naar. Wat toch wel verbazing wekkend is. Ook ben ik die dinsdag voor het eerst naar de kapper geweest. Nu, daar is ook niet over om naar huis te schrijven. Iedereen die hier een schaar kan vasthouden, mag zichzelf een kapper noemen. Ze bleef plukken en knippen. Daarna föhnen. Ik kan je vertellen ik liep voor jan met de korte achternaam door het winkelcentrum heen. Maar goed, nu ik het zelf gewassen en geföhnd heb, valt het allemaal wel mee. Ik kan er mee leven, laat ik het daar op houden.

Woensdag de badkamers gedaan en nog even naar het speeltuintje met de kindjes geweest. Het werd al wat kouder en dat was donderdag goed te merken want we hadden een grauwe, koude dag. Geen fijn weer dus en ook geen goed humeur. Ik had het wat zwaar die dag. Mede omdat de bovenburen al twee dagen zoveel herrie maakte dat ik echt niet kon slapen. Het kraakt en het doet boven mijn hoofd. Deze keer kon zelfs Bas er niet van slapen, dus dat zegt wel wat. Achteraf zijn ze waarschijnlijk druk geweest met inpakken want in de nacht van donderdag op vrijdag was het weer zo. Maar toen hoorden we om 4.15 uur koffers van de trap af gaan. Je kan wel raden wat wij dachten. Hopelijk blijven ze een week weg. Enfin, een slechte nachtrust, grauw weer, maandelijkse periode; nee het was niet mijn dag. Bas had gelukkig vrij donderdagmiddag. Dit hadden we al zo afgesproken, want dan kon ik de kerstinkopen gaan doen qua eten. ’s Middags dus overal geweest en op een paar verse dingen na hebben we alles in huis.

Vrijdagochtend op de koffie geweest bij Mandy. Intussen was het gaan regen en dat heeft wel de hele dag zo’n beetje aangehouden. Daar een broodje gegeten en toen in de file naar huis. Veel mensen hadden vrijdagmiddag al vrij en dan ga je…… ja je raad het al Christmas shopping. Het is hier echt een hot item. Je wilt nu echt niet bij de grote winkelcentrums in de buurt zijn. Overal is het vol, vol, vol. En wat ook opvalt is dat de Amerikanen meestal te beroerd zijn om de te lopen. Ze willen allemaal een plekje voor de deur. Als het moet rijden ze daarvoor wel tien rondjes eer ze parkeren. Vrijdagmiddag nog een kerstkaart gemaakt voor Susan, Bas zijn manager. Daar hebben we vanavond een Christmasparty. Lisanne komt weer oppassen, dus dat moet goed gaan. Op het moment is het weer prachtig weer. Wel wat kouder, maar vanmorgen hebben we een stukje gewandeld en nu liggen ze lekker te slapen. Hoewel, Scott hoor ik nog steeds en dat is de derde dag al (zal het dan toch overgaan dat middagslaapje?!).

Nu, nogmaals iedereen hele fijne feestdagen en een goed, gelukkig, maar bovenal gezond 2007. Veel liefs, Sabina en de rest van de familie.

Monday, December 18, 2006

Holidays are coming

Hallo allemaal,

Hier even een berichtje van de dingen van afgelopen week. Langs deze weg wensen wij iedereen prettige feestdagen toe en het allerbeste voor het nieuwe jaar. Wij hebben al diverse kerstkaarten, via de post en via de e-mail, mogen ontvangen en zelfs een heus kerstpakket uit Nederland. Bedankt Jo, Er en kids! Jullie zullen wellicht begrijpen dat wij dit jaar geen kaarten gaan versturen. Volgend jaar maar weer!

Vandaag niet zo veel gedaan. 's Ochtends even boodschappen gedaan met de jongens en vanmiddag hebben we lekker in het zonnetje gezeten. Heerlijk zeg, ruim 20 graden en op een gegeven moment zijn we maar naar binnen gegaan, want het zonnetje werd toch wel erg warm. Een witte kerst zit er hier dit jaar dus niet in.

Gister hebben we een hele leuke dag gehad bij Mandy, Marco en Björn. Björn zit bij Scott in de klas en de papa's en mama's van de mannen kunnen het prima met elkaar vinden. Zij wonen in een prachtig huis in Canton, zo'n 40 minuten bij ons vandaan. Heerlijk, groot huis met grote tuin waar vandaan je zo het bos in kunt lopen. 's Morgens eerst lekker een bakkie gedaan en 's middags toen de kids sliepen buiten in de zon gezeten met een koud wit wijntje. Goh, wat is het leven toch slecht. Daarna zalig met z'n allen gegeten bij de Mexicaan en toen op huis aan.





Vrijda was Scott z'n laatste schooldag voor dit jaar. Hij begint het steeds leuker te vinden. Juf Simpha en juf Kiki hadden de hele klas omgetoverd voor de kerstviering en toen de mama's tegen twaalven kwamen, gingen de lichten uit, de kaarsjes aan en werden er liedjes gezongen. De foto is met Sabina's telefoon in het donker genomen, maar je ziet duidelijk dat Scott dichtbij de juf zit.



Donderdag hadden we voor het eerst echt oppas. Mandy had al een keertje opgepast, maar die konden we en dat is toch anders. Donderdagavond kwam Lisanne, 15 jaar en dochter van juf Kiki, op de kids passen. Wij hadden een diner van Solvay met Bas z'n nieuwe team. Alles ging perfect en zelfs Jill ging zo bij haar op schoot zitten. Dat zien we toch wel eens anders. Het diner was lekker en gelukkig voor ons dichtbij. Toen we terug kwamen was alles prima gegaan, dus voor herhaling vatbaar. Gelukkig maar, want zaterdag hebben we de volgende Christmas Party. Dit keer bij Susan, Bas' manager, thuis.

Woensdag hebben we onze vakantie geboekt! We gaan in Januari een week naar Florida en dan Disneyworld en Sea World bekijken. Eerste wilden we een hotel/resort op het park, maar dat werd toch wel een beetje te gek. Hotel kamers zijn nog wel te betalen, maar een suite, met 2 slaapkamers en een apart leefgedeelte, is echt niet te betalen. Dat vinden wij toch wel lekker, want als de kindjes dan 's avonds slapen, kun je tenminste nog even in je kamer televisie kijken of een boek lezen. Via via kwamen we aan wat links op het web en vlakbij Disneyworld, zo'n 5 km er vandaan, kun je voor een hele goede prijs complete huizen huren. We hebben een grote villa met 4 slaapkamers en zelfs een eigen zwembad en bubbelbad in de tuin voor 25% van de prijs voor wat je op het park betaalt. Wij hebben er in ieder geval zin in. Het schijnt zo'n 6 uur rijden te zijn, dus dat moet te doen zijn.

Nu, dat was het weer voor deze keer. Nog een weekje werken en dan is het kerst. Nee, Bas heeft geen 2 weken vrij; 25 en 26 december en dan 1 januari. Tussendoor wordt er hier gewoon gewerkt. Ja, daar kijken jullie van op he? Maar je hoort ons niet klagen hoor.

Veel liefs van ons.

Thursday, December 14, 2006

Happy WYC

Ja, wat is dat nou weer??? Happy WYC spreek je uit als heppie dobbeljoe zie en dat staat voor Happy Whatever You Celebrate. Het moet hier toch niet gekker worden.

Er is een grote discussie gaande over wat je als verkoper in een winkel moet zeggen of wat er op de advertenties moet staan tijdens de feestdagen, of was het nu tijdens de kerstdagen. Deze week zijn zelfs op het vliegveld van Seattle de kerstbomen weggehaald, omdat de autoriteiten daar weigerden in te gaan op het verzoek van een Rabbi om een Menorah op te hangen. De autoriteiten aldaar zeiden dat ze daar niet op in konden gaan, omdat dan voor alle geloven de symbolen van deze tijden getoond moeten worden. Vervolgens werd er gedreigd met een rechtzaak door de Rabbi. Uiteindelijk liep het niet zo hoog op, en zijn na 2 dagen de bomen weer terug gezet.

Vorig jaar werd er in bijna alle winkels "Happy Holidays" gezegd. Dit zou te maken hebben met de spanningen met de arabische wereld en de oorlog in Irak. Dit jaar wordt er in de meeste winkels weer Merry Christmas gezegd en getoond. De grote winkels, zoals Wal*Mart, Macy's enz. gaven aan dat zij vorig jaar heel veel klachten hebben gehad en er zelfs gedreigd werd met boycots. Er zijn zelfs websites waar je je op kunt geven en van die "Lance Armstrong" bandjes kunt kopen, www.operationmerrychristmas.com. Hiermee geef je aan dat je voor Merry Christmas bent.

Toch blijft het en vreemd verhaal. President Jefferson heeft in 1802 een wet aangenomen en daarin stond dat in de VS kerk en staat gescheiden zijn. Het zou beledigend naar andere geloofsgroepen zijn om de staat aan 1 geloof te verbinden. Vandaag de dag echter vinden nog steeds veel Amerikanen dat kerk en staat gescheiden zijn, maar ik ben het daar dus niet mee eens. President Bush die God bedankt voor de overwinning tijdens de verkiezingen en om de 2 dagen hoor je wel ergens God bless America. Ik kwam vorige week zelfs een kerstkaart van iemand tegen en daarop stond God Bless Family .... Kun je je voostellen, God Bless The Ursems?

Vandaar de titel Happy Whatever You Celebrate! Die mijn colega Mike in het leven heeft geroepen.

Anyway, wij vonden dat we dit even met jullie moesten delen. Dit zijn zaken die hier flink opgeklopt worden door de media, maar ja het is net als in Nederland, alle zenders moeten gevuld worden nietwaar.

Monday, December 11, 2006

Ditjes en datjes

Hallo allemaal,

Hier weer eens een berichtje vanuit een zonnig Atlanta. Ja, want dat is het hier nog steeds. Het is wel koud. 's Avonds en 's morgens is het rustig min 7, maar als eenmaal dat zonnetje begint te schijnen.... Dan is het echt geweldig, net wintersportweer. De temperatuur loopt op zo'n dag snel op tot een graad of 15-20 en in de auto moet je de airco dan al weer aan doen. Wel heel lekker, maar ook een beetje vreemd hóór. We missen het winterseizoen in Holland niet echt, maar kerst met dit weer is toch een rare gewaarwording.

Afgelopen maandag is Mandy met Bjorn op bezoek geweest. Ze bleven gezellig de hele dag. Kindertjes 's middags lekker geslapen en wij in de zon op het balkon heerlijk zitten kletsen.

Dinsdag was natuurlijk de dag van de sint. We hadden een bovenbuurvrouw bereidt gevonden om op de deur te bonzen (werd een bescheiden klopje), wat pepernoten naar binnen te gooien en de cadeautjes achter te laten. Het ongeloof op Scott zijn snoet (zie foto bij vorig bericht) was prachtig en het waren een paar erg leuke uurtjes.

Woensdag na een aantal boodschappen wezen lunchen met de kindjes bij Atlanta Bread. Een leuke zaak, maar druk. Als het ook maar even kan eet iedereen hier echt buiten deur. Bij elke restaurant of cafetaria staan de parkeerplaatsen afgeladen vol.

Donderdag niet veel bijzonders gedaan. Hoewel ik natuurlijk ook hier gewoon een huishouden heb. Het schoonmaken, wassen, strijken en boodschappen doen gaat hier gewoon door, helaas. Daarnaast de kindjes en het mailen, bloggen, skypen, msn'en, sms'en en bellen. Ik heb het gewoon druk. Ook probeer ik twee keer in de week te sporten. Ze hebben hier een minisportzaaltje en daar breng ik dan zo'n anderhalf uur door. Bas sport twee keer in de week op het werk. Mijn fotoproject staat dus nog steeds in de kast en op 1 kaartje na, voor thanksgiving, heb ik niet meer gesneden. Oja, ik ben donderdagavond nog wel naar de pedicure en manicure geweest. Die vindt je namelijk ook op elke hoek van de straat. Wel lekker, maar niet heel bijzonder en binnen 45 minuten stond ik weer buiten, maar wel met mooie nagels! Ziet er echt mooi uit, maar is niet handig met schoonmaken :-).

Vrijdag Scott naar school gebracht. Ook dit keer was het weer huilen, maar zodra ik uit het zicht ben drogen de tranen begrijp ik van de andere moeders. Wel hebben de juffen verteld dat het opvallend is dat Scott niet met de andere kindertjes wil spelen. Hij kijkt toe en blijft in een hoekje staan. Ook tijdens het vrij spelen, als de juffen het aanliggende lokaal gaan opruimen en de kinderen daar niet mogen komen, blijft hij in de deuropening staan. "Scott kijken naar juffen", zegt hij dan. Ik heb gevraagd wat ik daar eventueel aan kan doen, maar het is waarschijnlijk een kwestie van gewenning. Voor de rest doet Scott overal aan mee en had hij zijn eerste werkje mee naar huis; stukjes appel en brood voor de vogels geregen op een ijzerdraadje. Super! Als Scott naar school is ga ik met Mandy wat doen, want zij kan vanwege de afstand niet even naar huis rijden. Deze keer ging Saskia (de moeder van Joost) ook mee. Ze had een ochtend vrij genomen van haar werk. Saskia woont hier al 10 jaar en is getrouwd met een Amerikaan. Ze hebben 1 zoon en blijven permanent in Amerika. We zijn eerste naar de Wallgreens gereden. Een kerstboom gekocht voor in huis, want helemaal niks is ook zo wat. Daarna koffie met wat lekkers gedaan. Elke keer gaan we een andere winkel bekijken en soms doen we dan ook nog koffie. Ja, het shoppen hier is echt een groot iets. Maar ze hebben dan ook veel, heel veel winkels. Wij proberen elke keer wat anders te zien, want echt culturele uitstapjes zijn niet dichtbij school. En we moeten toch weer om 12.00 uur de kindjes op halen.

Bij Solvay kwam zaterdagmorgen de kerstman. Ook Scott en Jill waren hier voor opgegeven. Nadat we een klein half uurtje in de rij hadden gestaan waren we eindelijk bij Santa. Helaas, Scott ging onder ging beding op schoot en Jill zetten we neer, maar begon meteen te brullen. Nee, niet echt een leuke, eerste kennismaking met deze mijnheer. Gelukkig kregen ze wel een cadeautje (dat was wel weer fantastisch voor ze) en op weg naar buiten nog een kerstsok met daarin lekkers. De ochtend was weer voorbij. Zaterdagmiddag boodschappen gedaan en kerstspullen voor in de boom gehaald bij de Dollar Tree. Dat is een winkel met alles voor 1 dollar. Het stelt natuurlijk niet zoveel voor, maar ik wil ook niet voor honderd euro gaan uitgeven aan kerstspullen. We nemen het namelijk toch niet allemaal mee naar huis. Zaterdagavond kwam Mandy oppassen. Wij gingen naar een party 'to celebrate the holidays' bij de baas van Bas zijn manager. Dat is hier heel normaal. Je krijgt een uitnodiging met datum en tijd. Nooit op de aangegeven tijd komen, altijd een half uur daarna of waarneer je het beste uitkomt. Dan blijf je zo'n twee uurtjes en ga je weer naar huis. Er is een tafel vol met kleine hapjes en er is wijn, bier en frisdrank. Wel staat iedereen en voor diegene die mij wat beter kennen; dat houd ik niet zolang vol. Dit was heel informeel, maar er schijnen ook party's te zijn die heel chic zijn. Enfin, het was leuk om Bas zijn naaste collega's te ontmoeten en ook trof ik daar Cindy aan. Cindy komt uit België, was met man Frank mee die ook bij Solvay werkt, al is dat op inhuur basis. Cindy werkt als leerkracht op de Nederlandse school (wat is het toch een kleine wereld :-), maar zij staat voor de oudere kinderen. Het was dus ook erg leuk omdat we gewoon even in onze eigen taal konden kletsen. Verder is Cindy een goede vriendin van Pauline en dat is ook weer erg toevallig. Pauline heeft namelijk met mij contact gezocht via de mail. Ze zag dat ik toegevoegd was aan de kletskoppenlijst. Wat dat precies inhoudt weet ik ook nog niet, maar eenmaal in de maand komen een aantal Nederlandse dames bij elkaar om ...... te kletsen, eten, whatever. Ik heb me daar voor opgegeven, maar moet de eerste bijeenkomst nog meemaken, dus wordt vervolgd. Goed, ik was bij Pauline gebleven. Pauline schijnt zo'n beetje hier om de hoek te wonen. Dat is voor Amerikaanse begrippen heel dicht bij. Ze is net bevallen van een dochtertje en vroeg of ik een keer zin had om koffie te drinken. Altijd natuurlijk; morgen ga ik naar haar toe.

Zondagochtend naar het bos geweest. Wederom een stuk gewandeld, deze keer over wat betere paden. Al ging het wel omhoog en omlaag. We hadden nu een ander gedeelte langs de Chattahoochee River uitgezocht. Ook hier weer erg mooi. Zondagmiddag de kerstboom opgezet. Dit met hulp van Scott want die kon niet slapen. Dat gebeurt de laatste tijd ook regelmatig. Hij mag van ons dan wel opblijven, alleen na zessen is het dan een klein draakje en dat is wat minder. Aan de andere kant loopt het slapen 's middags natuurlijk langzamerhand af. We zien wel, nu ligt ie tenminste lekker te tukken en zit ik al weer twee uurtjes achter de computer. Ja, het vraagt heel veel tijd, maar niks horen of van ons laten horen is ook niet leuk. We zien jullie comments nog steeds met veel plezier tegemoet.



Verder zijn er bij Jill deze week twee kiezen doorgekomen. Dat verklaart de vele ontplofte luiers en het slechte eten. Op dit moment kan ze er ook wat van en de wasmachine staat niet stil. Er zal dus nog wel wat aankomen. Rot hóór dat tanden krijgen. Ze zit inmiddels op 1 knie en het andere beentje gaat dan gestrekt naar de zijkant. Zo kan ze net boven de salontafel komen en precies alles bekijken. Als je er neerzet blijft ze wel even staan, maar uit zich zelf kan ze het nog niet. We kan ze sinds verleden week zelfstandig in zithouding komen, dus dat is alweer een stapje.

Scott is momenteel erg aan het boeven. "Ik wil niet", is de nieuwste ontdekking. Ik wil niet: jas aantrekken, eten, slapen, mee naar de winkel, uit bed, in bad, tandenpoetsen, schoenen aan en noem alles maar op. Het is een fase, we weten het. Maar af en toe is het verdomd lastig. Vanaf 6 december heeft Scott 's middags geen luier meer om. Op twee foutjes na gaat het hartstikke goed, dus daar zijn we supertrots op (vamiddag helaas de derde fout).

Nou luitjes, dit was het wel weer even. Tot horens en veel liefs van ons vieren.

Wednesday, December 06, 2006

Ook bij ons een heerlijk avondje...

Ook bij ons is vandaag de Sint langs geweest
Jullie zullen begrijpen, het was een prachtig feest
Even na zessen werd er gebonkt op de deuren
Scott en Jill wisten toen nog niet wat er zou gebeuren
Rijmen en cadeaus vielen ons ten deel
Helemaal te gek en veel te veel
Ook al zitten wij dan ver en overzee
Sint zit er blijkbaar helemaal niet mee
Allemaal bedankt voor wat julie hebben vergaard
Tot volgend jaar, dan zijn we weer in de Waard

Sint en Piet en hun Pietjes



Saturday, December 02, 2006

Vakantie in Chattanooga

Hier weer een berichtje uit de VS, waar natuurlijk van alles te beleven is. Blijkbaar worden onze berichtjes op de voet gevoegd want Bas kreeg afgelopen vrijdag zelfs telefoon op zijn werk met de vraag of alles wel goed ging bij ons. We hadden al een tijdje (1 week) de blog niet bijgewerkt :-).

Nou, het gaat hier prima hoor. De vrijdag na Thanksgiving zijn we naar Chattanooga in Tennessee gegaan. 's Ochtends eerst nog even heerlijk buiten gespeeld in de speeltuin (de foto's staan op de bekende plaats) en na de slaapies van Scott en Jill zijn we de auto ingegaan. Het was zo'n twee uur rijden en rond 17.00 uur waren we op de plaats van bestemming. Helaas bleek dat de kinderstoel en het kinderbedje niet in de kamer stonden, maar er werd netjes een campingbedje voor Jill geregeld. De kinderstoel hebben we maar gelaten voor wat het was. Een keurig, wat verouderd hotel. Twee aparte slaapkamers met douche en toilet en een aparte woonkamer met keuken. Het klinkt groter dan het was, maar het was groot genoeg om daar een weekend te verblijven. Even later kregen we telefoon van Mandy, de mama van Björn (zit bij Scott op school), die daar ook vertoefden met man en kind. Ze vroeg of we het leuk vonden om met z'n allen te gaan eten. Dat leek ons een goed plan en een half uurtje later zaten we met het hele spul aan tafel bij Olive Garden, een Italiaans restaurant. 's Avonds nog even lekker geborreld met elkaar. We hadden gelukkig wat biertjes, Smirnoff en borrelnoten mee, want er was geen hotelbar of zo iets. Dit komt omdat het suites zijn en niet echt een hotel. Om 12.00 uur in bedje gerold om vervolgens om 4.30 uur wakker gemaakt te worden door Jill. We dachten eerst laat maar liggen ze valt wel weer in slaap, maar zie hield echt aan. Het bleek dat de luier min of meer ontploft was, werkelijk alles zat onder en zij tot in d'r nek erin. Snel het bad aangezet en daar zit je dan. Half zes 's morgens; Jill lekker te spetteren in bad en dikke pret met Scott die grapjes aan het maken was, want 'daar moet Jill om lachen mama en papa'. De hele familie was dus wakker. Omdat haar bedje ook onder zat mocht ze bij ons in bed en dat vond ze bere interessant. Gelukkig zakte iedereen nog even een klein uurtje af. Wij al een beetje in de stress over hoe dat voor de volgende nacht moest, want hier hadden we niet op gerekend. Gelukkig was er in het hotel een Guest Laundry, waar je zelf kunt wassen en drogen. Om 9.30 uur zat alles al weer in de droger; een meevaller, maar we hadden er wel alweer bijna een halve dag op zitten. Verder samen met Marco, Mandy en Björn naar de Chattanooga Choo Choo geweest. Dit was vroeger een van de grootste en oudste stations van Amerika en is nu verbouwd tot hotel. Je kunt zelfs in de rijtuigen slapen. De heren hebben nog even een ritje met het treintje gemaakt terwijl de dames genoten van het zonnetje. Na de lunch afscheid van elkaar genomen want de familie Van Straaten ging richting huis. Na het middagtukkie downtown geweest, gewandeld over een loopbrug, in het park gezeten en Scott samen met papa in een prachtige draaimolen gezeten. Heerlijk! Op dat moment ben je, je echt bewust van 'tel je zegeningen'. Het klinkt wat overdone, maar het toch allemaal wel bijzonder vinden wij.

Zondag naar Ruby Falls, een natuurlijke waterval in grotten. Het was een schitterende tour van ruim een uur met prachtige gesteenten, erg mooi verlicht. Wat gedronken in het kleine speeltuintje aldaar en toen richting huis of home zoals Scott dan zegt (want thuis is in Holland). Onderweg nog een broodje gehaald bij de SubWay en zo kwam er een einde aan dit fijne weekend.

De afgelopen week waren er veel collega's over van Bas in verband met een workshop. Dus veel vergaderen en 's avonds wat leuke dingen doen.

Scott is erg ziek geweest de afgelopen week. Hij hoestte heel wat af (en nog) en moest zelfs af en toe overgeven. Gelukkig is hij nu weer aan de betere hand en vrijdag toch maar naar school geweest. Het gaat steeds beter en hij vind het 'gezellig'. Begint zelfs liedjes te leren en dat is erg leuk om te horen. Hij heeft alleen Jill aangestoken dus die is sinds vandaag erg verkouden.

Gisteravond mochten ze hun schoen zetten en zelfs in Atlanta komt Sinterklaas die vullen. Scott kreeg een mooie adventkalender en Jill een zak met rozijntjes. Sint bedankt!

Vanavond is het Solvay Christmas Gala waar Bas helaas alleen heen moet. We konden geen oppas krijgen en Sabina moet dus thuis blijven. Jammer, jammer, jammer, want het was toch wel een kans om nu eens een gala mee te maken. Wel is Sabina vandaag alleen naar Buckhead gereden op zoek naar normale foto albums (niet gevonden). Gelijk nog wat boodschappen gedaan en koffie gedroken bij Starbucks. Toch wel lekker even zo zonder kindjes op pad. Want hoe lief ze ook zijn, soms ................

Nou dit was het wel weer even. Lieve groeten en dikke knuffels van Scott en Jill

p.s. kon de hele week niemand bellen, want telefoon voor de tweede maal stuk. Hebben nu ander merk telefoon gekocht, proberen maar weer!

Friday, November 24, 2006

Onze eerste gasten en Thanksgiving

Daar zijn we weer,

Zoals jullie in het vorige stukje hebben kunnen lezen, kregen we onze eerste gasten over. Vorige week vrijdag arriveerden Femke en Geert. Dat zou een druk weekend worden, want we hadden van alles gepland.

Zij kwamen met een grote koffer met van alles en nog wat. Veel kado's voor de komende "weken" en speciale bestellingen, zoals limonade, liga's enz. Iedereen die daar z'n steentje aan bijgedragen heeft hartelijk bedankt. Er waren wel wat problemen bij de douane. Alles moest open en Femke moest uitleg geven. De dounanier zei zelfs dat hun vrienden wel heel blij zouden zijn met zoveel 'candies' en 'presents'. Uiteindelijk mocht alles mee het land in. Vrijdagavond ben ik met Geert naar een ijshockey wedstrijd geweest. Het was een wedstrijd uit de NHL, de eredivisie van het ijshockey. Er waren nog drie collega's en het was erg gezellig. Veel entertainment en een leuke pot.

Zaterdagochtend zijn we naar het Aquarium geweest. Een schitterend aquarium met totaal plm. 100.000 vissen van 500 soorten. Daarna ben ik met Geert naar huis gegaan en konden de dames direct doorgaan naar "de outlets" om te shoppen. De kids moesten tenslotte naar bed. Heerlijk een biertje gedaan in de voortuin. Wie heeft het, 19 november en buiten aan een biertje. Later zelfs naar binnen gegaan omdat het te warm werd in het zonnetje. Nadat Scott en Jill weer wakker waren, zijn we met z'n allen naar de mall gegaan. Die was totaal verbouwd en werd geopend door de kerstman inclusief een "tree lightning".



Zondag zijn we eerst "down town" gegaan om het Olympisch park te bekijken. Helemaal aangekleed voor de kerst met zelfs een echte ijsbaan in het park. Wel koud, dus tijd voor een bakkie in het hoofdkantoor van CNN. Er is daar een soort plein met fast food en Starbucks, waar je goede koffie kunt halen. Nadat Scott en Jill hadden geslapen, weer in de auto naar Stone Mountain. Dit is een soort attractiepark om een grote berg. Ook al helemaal in kerstsfeer. Kijk maar naar de foto's, die spreken voor zich! 's Avonds lekker geborreld en tegen 11 uur kwam het moment dat onze gasten al weer gingen. Wij hebben super genoten jongens! Top dat jullie langs kwamen.



Tja, en dan maandag. Geen gasten meer, een druk weekend gehad en dan val je een beetje in een gat. Niet echt een top dag dus, zeg maar gerust het eerste dipje. 's Avonds ging het alweer beter en besloten we voor dit weekend maar een kleine vakantie te boeken. Deze week is het Thanksgiving op donderdag en de vrijdag is ook een vrije dag. Een mooie gelegenheid om er een weekend tussenuit te gaan. We gaan dan ook morgen naar Chattanooga in de staat Tennesee, zo'n twee uur rijden vanaf hier. Toevallig kwamen we er achter dat er ook een gezin van Scott's school is, dus kunnen we mooi 's avonds even borrelen.



Vandaag was het Thanksgiving en waren we uitgenodigd bij David, mijn collega. Dit is de belangrijkste dag voor de Amerikanen. De dag begint met de Macy's Parade in New York, een optoch met een soort luchtballonnen en fanfare's. Bijna alle families komen bij elkaar en eten kalkoen en heel veel andere, niet Sonja proof, lekkere dingen. Het is de drukste dag van het jaar op de weg en op de vliegvelden en ook voor zondag wordt veel drukte verwacht. Wij werden om 13:00 verwacht. Eerst een paar snackies en om 14:00 kwam al het eten op tafel. Erg lekker allemaal. Na de hoofd maaltijd American Football kijken en na een uurtje kwam het desert, apple pie, banana pie en pumpkin pie, op tafel. De calorieen vlogen door de kamer. Erg leuk om mee te maken op deze manier. Het was niet zoals in de films, waarin iedereen aan tafel met een grote kalkoen op tafel zit en strak in het pak zit, maar meer zoals m'n collega's het hadden voorspeld. Het hoofdgerecht aan tafel en dan bank hangen en televisie kijken en af en toe een happie tussendoor. Wel schitterend weer met iets meer dan 20 graden.

Verder nog wat huishoudelijk nieuws, deze week zijn de stoeltjes voor op de veranda binnen gekomen, de knijpers zijn er en de wasmachine wordt niet vervangen. Onze, Extra Large Capacity, is dus niet groot genoeg om de dekbedden te wassen.

Morgen zoals gezegd voor een kleine vakantie naar Tennesee, daar horen jullie wel weer over.

De foto's staan op de Foto Gallerij, hebben jullie weer wat om naar te kijken.

Groeten van Bas en de rest of The Ursems.

Friday, November 17, 2006

Update-je

Goedendag lieve mensen,

Wat is het toch heerlijk om jullie reacties te vernemen. Alle comments lezen we met veel plezier. Het is echt fijn om van jullie wel en wee een beetje op de hoogte te blijven. En al lijkt het voor jullie niets wij vinden het erg leuk om op de hoogte te blijven. Al is het over het feit dat Annie en Kees weer veilig terug zijn uit Denemarken, Jo en Er heerlijk hebben kunnen uitslapen na Sint Maarten (hoe doen jullie dat toch; 9.00 uur Thierry wakker), Tara al weer een hele meid wordt, Chris aardig begint te praten (geweldig die opmerking tegen Serra), Roos van alles tegelijkertijd last krijgt en Nelly het druk heeft gehad met afbellen van de kleintjes op zaterdag, het is super (we kunnen niet alles opnoemen hóór). Het is voor ons onmogelijk om iedereen persoonlijk bericht terug te geven, maar we lezen alles. Zowel op de blog, als de zonnet-accounts en de hotmail. Jullie genieten van onze verhalen, maar wij niet minder van die van jullie.

Hier begint het dagelijks leven aardig z'n ritme te vinden. Afgelopen weekend hier en daar boodschappen wezen doen en zoals we al eerder schreven daar ben je niet zomaar mee klaar. Niet alleen omdat ze zoveel hebben, maar ook omdat je voor bepaalde dingen dan toch weer ergens anders naar toe moet en dat is vaak niet om de deur. Alles is hier gericht op shoppen met de auto. Parkeerplaatsen zijn er dan ook overal en in overvloed. Voor Scott hebben we een paar nieuwe schoenen gekocht. Cars (van de film) schoenen met lichtjes. Helemaal geweldig vondt hij het. Bij de Hallmark winkel alvast het kerstmisitem gekocht. Dit wordt voor ons een collectorsitem, want thuis hebben we er al drie staan. Elk jaar komt Hallmark namelijk met een nieuw soort, ja hoe noemen we dat eigenlijk, speelgoed op de markt. Bij drie Hallmark kaarten mag je het dan voor de helft van de prijs kopen. En omdat het verleden jaar op het eind geheel uitverkocht was, moesten we er dit jaar maar vroeg bij zijn.

Stomste fout deze week was de koop van bietjes. De bietjes uit blik waren niet te eten, dus Sabina dacht 'dan koop ik toch verse bietjes'. We moeten ze dan wel zelf schoonmaken, koken, raspen, nu jullie weten het natuurlijk wel. Helaas heb ik nooit goed naar mijn moeder geluisterd (ja ik weet het mam, had ik maar beter opgelet) en dus niet naar de prijs gekeken. Toen ik ging afrekenen, moest ik toch wel even slikken. Nog geen pond bieten voor $ 8, dat is omgerekend € 6,40. Dat moeten toch wel hele lekkere bietjes zijn. Nou ja, leren we ook weer van. En als we het dan toch over foutjes hebben; ik heb deze week het beddengoed gesloopt. Althans, in zowel Scott zijn sprei/deken als in die van ons zit een (flinke) scheur. Op je bed hier ligt namelijk een soort van sprei/deken/dekbed. Je bed is dan geheel in kleur op elkaar afgestemd. Dit kan, volgens de labels, in de wasmachine. Nadat ik die van Scott had gewassen ontdekte ik al een scheurtje, maar ach we konden zien dat dit geen nieuwe deken was, dus misschien zat het er al. Vervolgens onze deken in de wasmachine gestopt en wat er toen gebeurde. Als eerste kwam het water boven uit de wasmachine lopen. Bijkeuken blank, niet fijn. Vervolgens eruit gehaald en toen ontdekte we dat er ook hier, nu een flinke, scheur in zat. Ik baalde ontzettend, want alles zag er keurig uit toen we hier kwamen en dan wil je het niet stuk achterlaten. Maar goed, Bas heeft toevallig net een gesprek met Joanne gehad (P&O Solvay Amerika) en zij melde dat die gewoon moest kunnen. We moeten dus contact opnemen met Fred Lemon & Associates. Zij hebben hier het huis ingericht. Kunnen we ook gelijk melden dat de vaatwasser niet echt goed schoonmaakt en omdat het hier vaak nog lekker weer is zouden we wel twee buitenstoeltjes willen hebben. Wordt vervolgd.

Afgelopen dinsdag met Charla (de vrouw van Dave) en twee van hun kinderen naar de dierentuin geweest. Het was prachtig weer en we liepen zelfs in ons t-shirtje buiten. Het was een hele mooie, schone dierentuin. Ruim twee maanden terug is er een baby panda geboren. Helaas was deze nog niet buiten. Dit gebeurd pas begin februari, op z'n vroegst. Chase, de middelste zoon, was hier erg verdrietig om. Hij wilde perse de baby panda zien. Maar na een snack en een ritje in de trein was het verdriet al weer over. Scott en Jill vonden alles prachtig. Het was heel leuk om te zien hoe de kinderen met elkaar communiceerde. Eigenlijk niet dus, maar donderjagen is bij elk kind hetzelfde. William (de jongste zoon en dezelfde leeftijd als Scott) vond het heel moeilijk dat Scott hem niet begreep. En als je Chase uitlegde dat hij engels spreekt, ontkende hij dit direct. Dat vond hij toch zo raar. Maar goed het was leuk om zo met elkaar op stap te zijn en het maakt het voor Thanksgiving misschien iets makkelijker. Dan zijn we namelijk bij Dave en Charla uitgenodigd voor het diner. Heel erg leuk en we zullen jullie daar ook zeker over berichten, want we verwachten natuurlijk wel zo'n grote kalkoen op tafel.



Woensdag heeft het hier de hele dag geregend. Niet een klein beetje, maar het regende continu hard. Omdat we toch wel in heuvelachtig gebied zitten, stroomde het hier naar beneden. Ik heb er weinig last van gehad, want toen de kinderen 's middags op bed lagen heb ik mijn snijspullen gepakt. Lekker begonnen aan een thanksgivingkaart voor Charla. En als ik eenmaal aan het snijden ben vliegt de tijd. Donderdag was het ook nog grauw. Even naar de Wal*Mart geweest voor shoenveters en schoenpoets en toen gauw weer naar huis. Al met al 2 uur onderwerg, maar dat mag de pret niet drukken. Je bent bezig om het zo maar te zeggen.

Vanmorgen Scott voor de derde keer naar school gebracht. Was het de vorige keren dat hij op school pas begon met huilen, nu wilde hij niet eens van thuis mee. Dikke tranen. O, wat doet je moederhart dan toch zeer. Ook op school was het niet veel beter. Niet uit de auto willen en in de klas niet van mijn zijde te krijgen. Op slot moet je dan toch weg. Achteraf heeft het nog even geduurd de tranen, maar daarna heeft Scott lekker meegedaan. Ik was ondertussen met Mandy (de moeder van Björn, klasgenoot van Scott) naar een winkelcentrumpje gereden. Een hele leuke vrouw die hier nu vier maanden is. Haar man heeft getekend voor drie jaar bij de Firma Meyn uit Oostzaan. Ze belde me afgelopen maandag omdat ze uit ervaring wist dat de eerste maand nooit de telefoon gaat. Heel lief. Lekker koffie gedaan (wat een huisvrouwen leven hé?!) en wat gewinkeld. Jill had alleen erg last van krampjes (gisteren voor het eerst druiven gegeten, zal het daar aan liggen?) en heeft wel drie poepbroeken gehad. Ze was dus niet echt tevreden, maar we moeten zeggen dat ze over het algemeen aardig is bijgedraaid. Ze kan zich echt heel goed vermaken 's morgens, ze is dan zo ontzettend lief aan het spelen. 's Middags is het niet meer huilen als ze naar bedje gaat en ook 's avonds slaapt ze nu snel in. Helemaal goed dus.

En nu komen dan straks onze eerste gasten. We hebben er ontzettend veel zin in. We hebben allemaal leuke plannentjes bedacht, maar daarover volgende keer meer. Het is in ieder geval zo fijn om de eerste ervaringen en indrukken te kunnen delen met vrienden. We gaan voor een fantastich, zonnig en plezierig weekend, maar dat komt wel goed als je het mij vraagt.


Veel liefs, Sabina, Bas and a big hug from Scott and Jill

P.S. De duizeligheid is zo goed als over, ook erg prettig!

Friday, November 10, 2006

Alweer een week voorbij

Hallo allemaal,

We zijn weer een weekje verder en hebben wederom van alles beleefd. Zondag heerlijk een wandeling gemaakt in het park. Althans het was meer een bospad langs een rivier, maar het was prachtig weer, dus zalig. Op woensdag gingen we een dag op cursus, alleen hadden wij de luxe dat de lerares aan huis kwam zodat we geen oppas hoefden te regelen. Onze lerares ging ons van alles bijbrengen over en het leven en werken in de VS. Wij kregen geschiedenis, een overzicht van de normen en waarden in de VS, het dagelijkse leven in de VS, omgangsvormen, management stylen en hoe je het beste gewenningsproblemen kunt oplossen. De zogenaamde "Culture Schock", bleek eigenlijk niets anders te zijn dan heimwee. Oftewel een dipje als je een tijdje hier bent. Ook terug in Nederland kan ons dit dus overkomen.

Het was een leerzame dag, hoewel ik nog steeds vind dat als je het boek van Charles Groenhuijsen, ´Amerkanen zijn niet gek´, leest, je net zoveel weet. Maar de praktische vragen, zoals wat neem ik mee als we ergens worden uitgenodigd, of een overzicht van cursussen en andere handige tips maakten de dag absoluut tot een waardevolle.

Het is algemeen bekend dat Amerikanen veel aan liefdadigheid doen. Bij Solvay is de United Way campagne weer gestart met diverse acties. Onder andere loterijen en Chili Cook Off, waar je gerechten kunt proeven van medewerkers en geld kunt doneren als het lekker is. Als je wat meer geld ter beschikking stelt, kun je een diner bijwonen waar ook de CEO van Solvay Pharmaceuticals US aanwezig is. Allemaal voor het goede doel. Een andere actie is "Wear jeans on Friday" stickers. Je koop dan een sticker die je op je toegangspas van kantoor kunt plakken. Die sticker geeft je het recht om op vrijdag in spijkerbroek naar je werk te komen. Deze moest ik echt even kopen. Voor $ 150,- kon je een jaarpas kopen die recht gaf om iedere vrijdag in jeans naar je werk te komen, maar er waren ook goedkopere varianten. Natuurlijk stond er in de kleine lettertjes dat je wel representatief moest blijven en dus geen (heup)broeken of broeken met scheuren en gaten mocht dragen. Ik had er al vaker van gehoord, maar nu kan ik ook 10x naar kantoor in spijkerbroek. Het geeft maar weer eens aan hoe creatief je kunt zijn in geld ophalen.

Vrijdag was ik uitgenodigd voor een Expat Welcome Diner. Voor lokaal bekenden, dit was bij Canoe. Erg lekker eten en erg gezellig, waarbij ook iedereen een mooi glazen wereldbol mocht ontvangen. Het geeft toch maar weer eens aan hoeveel waarde Solvay hecht aan mensen die in andere landen gaan werken. Ik moet zeggen dat ik nog steeds verbaasd ben hoe goed alles geregeld is.

En jawel, we hebben een nieuwe auto. Ik heb voor een klein bedrag de auto van mijn collega gekocht. Een oude Toyota Camry met bijna 2 ton op de teller. Ik ga er zelf in rijden van en naar kantoor. Kan Sabina met de andere auto op pad als ze dat wil. Piekfijn karretje!

Wij krijgen regelmatig de vraag of we ook nog op een andere manier zijn te bereiken. Voor iedereen geldt dat onze eigen zonnet accountants gewoon zijn te benaderen. Ook onze mobiele nummers zijn niet veranderd en ons hotmail adres is ook onveranderd. Iedereen kan dus altijd iets ergens naartoe sturen (of bellen) wat niet in de comments op de blog past.

Verder ik jullie even laten weten dat de foto gallerij is bijgewerkt. Kijk aan de rechterkant bij Links en daar vind je de Foto Gallerij. Je komt dan in een nieuwe scherm en daarin kun je de albums selecteren. Tot op heden November en Vriendenweekend, maar er zullen regelmatig nieuwe albums bij komen.

Als je een album hebt gekozen, krijg je een overzicht van de foto's op dia formaat. Klik nu op een foto en je krijgt hem groot in beeld. In de rechterboven hoek vind je een knopje die er zo uitziet:
. Als je hier op klikt, dan wordt na 3 seconden automatisch de volgende foto geladen. Boven in de balk kun je naar een hoger niveau of een ander album.

Succes!!! En we lezen het wel als het niet werkt. :-)

Bas en de rest van de familie

Monday, November 06, 2006

The first week

De eerste week zit erop. Het was een week vol ontdekkingen, leren, uitproberen en opslaan. We waren dan ook (en zijn nog steeds een beetje) ontzettend moe. Elke avond om 21.00 uur ging en gaat het licht uit. Voordeel is dat we dan ook wel weer op tijd wakker zijn, alhoewel ik kan beter zeggen gemaakt worden. Het is hier namelijk wel erg gehorig en overdag heb je daar geen last van, maar 's morgens vroeg (5.30 uur) vind ik dat toch wat minder. Als de bovenburen naar het toilet gaan, lijkt het net of de stortbak over ons hoofd wordt uitgestort en zachies lopen (misschien proberen ze het wel hóór) is er ook niet bij. Enfin, het zal wel wennen.

Ook het boodschappen doen kost veel energie. We zijn de afgelopen week wel tien keer naar de supermarkt geweest. Dan weer voor dit, dan weer voor dat. Op vrijdagavond ben ik voor het eerst alleen gegaan met de auto (ja, ja, ik durfde het aan). Ik was om 18.30 uur in de supermarkt en liep er om 21.00 uur weer uit; gebroken. Voordat je alles hebt ontdekt en gelezen. Gaan jullie maar eens opzoek naar nootmuskaat en dan zoeken in stellages met honderden potjes. Of probeer eens ketjap te vinden. Het is niet niks, alles is groot en veel. Wel heb ik wat 'hollandse' groente gevonden. Van de week eten we bloemkool, witlof en broccoli. De mevrouw achter de kassa vroeg zich af wat de witlof was, ze had het nog nooit gezien. Geweldig! Tevens hebben we eindelijk lekker brood gevonden. Ook leuk is dat je in de supermarkt toch wel gauw contact hebt. In Nederland heb ik eigenlijk altijd haast en zijn de boodschappen een must. Nu stond ik bij het water en een grote, dikke Amerikaan melde dat je toch niet ging betalen voor water. Ik moest lachen en vertelde hem dat ik het water hier uit de kraan niet te drinken vind. Het kan wel, maar er zit een chemisch smaakje aan. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, want hij merkte mijn accent op. Toen ik vertelde uit Nederland werden vrouw en kinderen erbij geroepen en hebben we even staan praten. Ik werd wederom welkom geheten, een prettig verblijf toegewenst en als ik dit al een grote Publix (naam van de supermarkt) vond, moest ik eens een paar kilometer verderop gaan kijken. Oké, het mag dan oppervlakkig wezen het is toch wel leuk. En wat de grote van de supermarkt betreft, het is ongeveer tweemaal zo groot als de 'oude' Dekamarkt in Middenwaard en bovendien 5 minuten met de auto dus lekker dichtbij. Nee, ik denk dat dit wel onze huisleverancier wordt, alhoewel het ook leuk shoppen is bij Wal*mart. Die hebben echt alles. Niet alleen levensmiddelen, maar ook kleding, potten en pannen, meubels noem maar op. Opvallend in de supermarkt is dat de cassieres staan en dat alles voor je wordt ingepakt (aan plastic tasjes hier geen gebrek) en als je mazzel hebt lopen ze nog mee naar je auto en zetten ze het er voor je in. Echte service waar je ze niet voor hoef te tippen. Gelukkig maar, want de levensmiddelen hier zijn niet echt goedkoop. Alle overige artikelen wel (zoals kleding, meubels, etc), maar voor je eten moet je echt wel betalen. Daarom gaan veel Amerikanen dus ook uiteten, want het maakt niet of je nu thuis eet of buiten de deur. De kosten zijn hetzelfde. Gisteren zijn wij voor het eerst uiteten geweest en met z'n vieren waren we nog geen 40 dollar kwijt. Geen geld! Bovendien sta je bijna binnen een uur weer buiten, dus met kinderen geen probleem. Erg gezellig is het niet, maar wel makkelijk.

Bas is inmiddels begonnen op zijn nieuwe oude werkplek. Hij had woensdag nog niet veel zin, maar er is genoeg werk en hij kreeg een heel warm welkom. De start was dus goed en dan komt de zin vanzelf. Nu de tweede week van start is gegaan en hij gesproken heeft met zijn baas welke projecten hij gaat doen, is het enthousiasme weer geheel terug (het was niet echt weg hoor, maar zo'n eerste week heb je toch een beetje vakantiegevoel).

Verder moet ik een nieuwe ritme proberen te vinden. Het is wel gek hóór. Je neemt je eigen gezin mee, met je eigen gewoontes en toch ben je van slag (en dat is niet bevoordelijk voor zo'n gewoontedier als ik). In huis ben ik nog erg zoekende. Ik ben heel erg duizelig in het appartement en dat is niet leuk. Dit komt waarschijnlijk daardat mijn oog/evenwicht coordinatie niet juist is. De weg voor ons huis loopt namelijk af naar beneden omdat we op de voet van de heuvel zitten. Ook de keuken is niet helemaal recht geplaatst en zijn de vloeren niet helemaal recht. Op allerlei plekken in huis ben ik dizzy en ik kan je vertellen dat is echt niet fijn. Daarnaast mis en miste ik toch wel veel dingen (een droogrekje, wasknijpers, waterkoker, etc) en moet je ook leren hoe hier de wasmachine (rare dingen hier), droger, kookplaat enzovoort werkt. Leren, leren, leren dus. Maar alles went en het gaat met de dag beter. Ik begin aardig te wennen. Ook met skypen, msn'en, bloggen en mailen ben ik druk in de weer. Daarover wil ik nog wel even zeggen dat wij het ontzettend leuk vinden jullie reacties te lezen. Het is super om op deze manier op de hoogte te blijven van jullie wel en wee. Daarnaast wil ik even de reactie van Danielle en Damian uitlichten. Wat gaaf om wat van jullie te horen. Ik kan alleen niets terugmailen want ik heb geen adres en ik kan ook jullie weblog niet vinden. Maar nogmaals super tof om wat van jullie te vernemen. De techniek staat ook voor niets hé!?

Afgelopen weekend zijn we ook nog op zoek geweest naar een auto voor tante Sabien, maar helaas. Bas had wat gezien en was daar met een collega naar toe gereden. Ze belanden zo'n beetje in de achterbuurten van Atalanta. Dave was hier nog nooit geweest en melde dat hij er ook niet zo snel meer zo komen. De auto's waren niets. Of aan de buitenkant met deuken en gebladerd of van binnen heel smerig. Ik mag nu twee weken Dave zijn nieuwe auto lenen, want die gaat voor twee weken naar Nederland. Vandaag neemt een andere collega van Bas zijn tweede auto mee, want die wil er vanaf. Hopenlijk is dat wat.

Tot slot nog even over het weer. 's Nachts is het hier om en nabij het vriespunt. Overdag komt dan meestal het zonnetje en loopt het op tot gemiddeld 14 graden. Heerlijk winterweer dus. Gisteren zijn we met de kindjes naar het park gegaan. Nu, het was meer een bos met een hikepad, maar we hebben even een lekker stuk gelopen. De bomen hebben hier prachtige kleuren en het was zalig. De foto's hierbij zijn van de weg naar de outlets toe, daar kun je goed de verschillende kleuren op zien. Echt plaatjes.

En als allerlaatste wil ik nog even wat zeggen over de verkiezingen deze week. Deze week kan men stemmen op gouverneurs, rechters, scherrifs enzovoort. Overal langs de kant van de wegen staan kleine bordjes met daarop 'vote for ......'. Vrijdag heb ik vreselijk gelachen. Gaan bij ons de kandidaten zelf het land in (doen ze hier ook wel denk ik), de aanhangers van hier nemen een bordje ter hand en gaan staan zwaaien langs de kant van de weg. Echt Amerikaans?!

Nu, het is wel weer genoeg geweest (je tikt toch gauw wat uurtjes weg hé?!). Keep in touch en tot gauw.

Dikke kus van Sabina en de rest van de fam

Saturday, November 04, 2006

Halloween en de nieuwe school

Zo, daar zijn we weer. Even een kort stukje over twee grote gebeurtenissen deze week, voor Scott; Halloween en de nieuwe school. Nadat we zondag waren aangekomen hebben we maandag en dinsdag besteed om een beetje te settelen, even naar de supermarkt, schoonmaken, inrichten, enz. Dinsdag was het Halloween, voor meer info klik hier om door te linken naar Wikipedia. Dat hield dus in dat er snoep gekocht moest worden en dat Scott verkleed op pad moest. Met z'n allen in de auto naar de dichstbij zijnde Walmart. Daar hebben we snoep gehaald en daar zagen we ook het kostuum voor Scott, Winnie the Pooh.

De hele dag hebben we hem geleerd en toen het zover was kon hij keuig netjes zeggen: "Trick or treat" en "Thank you". Aan het begin van de avond had het management van het complex een kraampje gemaakt. Hier waren de eerste snoepjes te verkrijgen en voor de papa's en mama's appelcider. Daarna op pad met mama om snoep op te halen. Eerst wat verlegen, maar bij de laatste deur had Scott het goed in de gaten; snel wat zeggen en graaien wat je graaien kan. Wat een feest, twee dagen in de VS en nu al zo'n event!

Vrijdag was voor de Scott het volgende grote moment. Hij mocht vandaag naar school. De hele week kwam het af en toe al ter sprake, maar vrijdag was dan de grote dag. Al vroeg op pad met de auto, zo'n 40 minuten rijden vanaf huis. Hij vond het allemaal wel spannend en toen wij weg gingen was het brullen. Gelukkig vingen juf Kiki en juf Simpha hem op en als het echt niet ging zouden ze Bas bellen, maar dat is niet gebeurd. Hij vond het allemaal toch wel leuk.

Verder beginnen we te wennen hier. Vooral Jill heeft het wel moeilijk gehad met slapen deze week, maar ook dat gaat steeds beter. De 2e boventand is doorgekomen, dus dat zal er allemaal op wel wat mee te maken hebben gehad. Dit weekend gaan we op zoek naar een auto voor Sabina zodat ze op pad kan wanneer ze dat wil.

Groeten van ons!

Tuesday, October 31, 2006

Ja hoor, daar zijn we dan!!!

Hallo allemaal,

En dan hebben we eindelijk internet en kunnen we jullie laten weten veilig en wel aan de andere kant van de oceaan te zijn aangekomen. Alles is goed gegaan. Na een emotineel afscheid van de papa's en mama's en Frank en Miranda (heel erg lief dat jullie er waren) gingen we bepakt en bezakt richting gate. Daar waren ze gelukkig al aan het inchecken en een grondstewardes was zo vriendelijk ons meteen te helpen. Zo hoefden we niet nog eens in de rij te staan. Werkelijk alles moest door de scan (ook de twee autostoeltjes) en Jill haar wagen werd van voor naar achter gecontroleerd. Na goedkeuring (het lijkt wel de veemarkt) door, waar we na circa 10 minuten gingen boarden. De wagen kon worden ingeleverd in de knik van de slurf en nadat we de stoeltjes hadden geïnstaleerd waren we "ready for take off". Helaas werd ons op dat moment verteld dat we de stoeltjes in verband met nieuwe regelgeving bij start en landing niet konden gebruiken. Jill moest op schoot met een speciale babygordel en Scott mocht gewoon op zijn eigen plekje blijven zitten. Het team aan boord was erg vriendelijk, alhoewel de gezagvoerder wat autoritair was. Bij binnenkomst werd er meteen een opmerking gemaakt dat de kinderen wel erg rijke ouders had in verband met de business class (waar bemoeid hij zich mee?!) en nadat ik alleen even de broek van Jill gecheckt had kreeg ik de opmerking dat ik me wel bewust moest zijn van het feit dat ik in de business class zat. Maar goed deze mijnheer hebben we rest van de vlucht bijna niet meer gezien en nogmaals de stewardessen waar zeer vriendelijk. Om 10.40 gingen we dan echt de lucht in vanaf de polderbaan.

De vlucht zelf hebben we toch wel als zeer heftig ervaren. Met twee kleine kinderen ben je gewoon continu bezig. Alhoewel we wel moeten zeggen dat Scott vreselijk lief is geweest. We hebben hem bijna niet gehoord, alleen als de stoelriem om moest vanwege turbulentie. Dat vond Scott geen goed idee. Hij had de mazzel dat de film Cars werd uitgezonden en deze heeft hij dan ook 2,5 keer gezien. In totaal heeft Scott een kwartiertje geslapen, maar dat deed aan zijn gemoedstoestand geen afbreuk. We waren echt trots op hem. Natuurlijk ook op ons kleine meisje, maar die had het gewoon wat moeilijker. Zolang de dame werd geentertaind was er niets aan de hand. Ze heeft in totaal een half uurtje geslapen en dat is op een vliegreis van ruim 9,5 uur natuurlijk niet veel. Beide hadden ook erg veel last van de oortjes bij landing. Tegen Scott kun je dan nog wat zeggen, maar Jill snapt er natuurlijk niets van. Bij aankomst in Atlanta ging alles van en leien dakje. Het was bij de immigratie niet erg druk en we waren er zo doorheen.

In Atlanta moet je daarna eerst je koffers ophalen en gelukkig konden we iemand aanhouden die ons even hielp om alle koffers door de douane te loodsen op een karretje. Tenslotte de security check en we waren de VS binnen. Bovenaan de trap stond een heer met een bordje met onze naam en hij bracht ons naar ons nieuwe huis. Bij binnenkomst bleek dat David, Bas' collega, boodschappen had gedaan en wat leuke tijdschriften en speelgoed had neergelegd. Zelfs pizza in de vriezer en cola in de koelkast! Al met al genoeg om de eerste dag door te komen. Fantastisch! Het appartement ziet er heel mooi uit met veelal nieuwe spullen.

De afgelopen 2 dagen zijn we druk bezig geweest de boel in te richten. Wel zijn we vroeg wakker. Vooral Jill heeft moeite zich aan het nieuwe tijdschema aan te passen, dus lagen we maandagmorgen om 04:00 uur met 2 kinderen op bed die helemal wakker waren. Vannacht ging het al een stuk beter, dus we hopen dat ze zich snel aan passen.

Vandaag is het Halloween, dus dat betekend dat Scott vanavond op pad mag voor een "trick or treat". Lijkt erg op St. Maarten, maar dan zonder liedjes en verkleed. We zijn even lang Walmart geweest voor een kostuum en meneer gaat vanavond als Pooh op stap. De foto's zullen volgen!

Dit was het weer voor vandaag en tot snel.

Sabina en Bas

Wednesday, October 25, 2006

De laatste vanuit Holland

Er zijn alweer een aantal weken verstreken, dus de hoogste tijd voor een up-date. Als eerste wil ik mijn collega's van het hoogheemraadschap bedanken. Zowel mijn (oud) collega's van het voormalig bedrijfsbureau als mijn huidige collega's. Wat ben ik verwend. Afgelopen vrijdag hebben de collega's van het voormalig bedrijfsbureau mij ontvoerd en lekker mee te lunchen genomen in Hoorn. Wat een verrassing en erg gezellig. Een mooie bos bloemen kreeg ik ook nog mee, alsmede wat kaartjes met lieve teksten. Super! Gisteren had ik mijn (voorlopig) laatste werkdag. Ook door de sectorstaf ben ik niet vergeten. Geweldig vind ik de terugtelkalender. Deze gaat zeker mee. Ook hier weer een prachtig boeket bloemen plus een kaart, het lijkt wel niet op te kunnen. Nogmaals bedankt, ontzettend lief allemaal. Het is fijn te weten dat jullie aan ons denken, maar wij niet minder aan jullie hóór!

Ondertussen zijn we op het Amerikaanse consulaat geweest en dat was een ervaring op zich. 's Morgens om 8.00 uur de trein genomen en om 8.45 uur waren we op het centraal station. Lijn 2 naar het Leidseplein, want we waren zo vroeg dat we vandaar wel konden lopen naar het Museumplein. Om 9.15 uur stapte we uit de tram en gingen eerst maar eens een koppie doen bij het American hotel. Een prachtig historisch Art Nouveau hotel met een Grand Café waar je heerlijk kunt vertoeven. Het begon op een feestje te lijken. Om 10.00 uur de voetenwagen genomen en keurig op tijd stonden wij om 10.15 uur aan de poort van het Amerikaanse consulaat. Na een dubbele controle; poort open, poort dicht, controle, oproep om naar binnen te komen één voor één, controle, kwamen we binnen in een overvolle wachtruimte. Maar we mochten gelijk door naar loket 1. Daar was reeds iemand bezig, dus we mochten naar loket 2. Deze mevrouw moest diverse formulieren hebben en natuurlijk zaten die overal en nergens tussen de drie pakketten die wij hadden ontvangen vanuit Amerika. Goed, een stief kwartiertje later en na betaling van vier maal 85 dollar konden we naar een andere ruimte. Hier moesten we ons bij loket 6 melden. Tot onze grote verrassing moesten we hier 500 dollar betalen. Dit was zogenaamde 'fraude prevention fee'. Een fraude belasting dus. Ondanks dat wij hier niets van wisten, betaalden we het gevraagde bedrag want ja je wilt toch graag heen. Terug naar loket 2 waar de mevrouw ons betalingsbewijs in ontvangst nam. Op dat moment keek ik op mijn horloge; 10.55 uur. Als we nu klaar zouden zijn dan hebben we mazzel. Maar nog geen seconde later zei de dame vanachter loket 2 dat wij nu in de wachtruimte mochten plaatsnemen. Ik zal niet herhalen wat wij op dat moment dachten, maar het was niet veel goeds. Enfin, vol goede moed ga je dan zitten, maar na uur begin je het toch aardig zat te worden. Aan de ene kant van mij zat een heer die om 8.30 uur zijn afspraak had en het was 11.30 uur dat ik hem sprak. Daar werd ik dus niet echt vrolijk van. Maar deze heer vertelde dat ze je altijd laten wachten, alhoewel het nu wel extreem was. Links van mij zat een wat oudere heer. Hij begon met de mooie woorden: "ik ben reeds met pensioen, dus ik erger mij niet". Waarop ik antwoorde: "ik niet". De heer kon zien dat ik mij zat op te winden, maar we kwamen samen tot de conclusie dat we er toch niets aan konden doen. Geweldig vond ik zijn levensverhaal dat hij vervolgens vertelde. In het kort; na 57 jaar had hij zijn eerste liefde (die hem toendertijd niet zag staan) teruggevonden in Amerika en volgend jaar gaan ze trouwen (72 en 73 jaar oud). Fantastisch toch! Ondertussen was de heer rechts van mij opgeschoven en kon Bas ook plaatsnemen. Achtereenvolgens werd iedereen voor een "interview" opgroepen bij loket 4. De wachtruimte werd leger en leger en ja hoor als allerlaatste om 12.45 werden we opgeroepen. Na het beantwoorden van een aantal simpele vragen (daar hoeft echt niemand zich druk om te maken in de toekomst) liepen we om 12.55 uur het consulaat uit. We hadden de benodigde stempels gekregen en binnen drie dagen zouden de visums in huis liggen. Echter kwam de postbode de volgende dag al met onze vier eigen handgeschreven, aangetekende enveloppen met daarin de visums. Er was nu niets meer wat het avontuur kon tegenhouden.

De volgende dag met Jill naar het ziekenhuis waar we te horen kregen dat zij overdag uit de spreidbroek mag. Alleen 's nachts en met de slaapjes overdag moet ze in de visser spreider (de flexibele). Binnen 1 dag had ze het kontschuiven ontdekt en nu is het net een kikkertje, ze komt overal. Verder hebben we nog was bezoekjes afgelegd, jaarvergadering KSV gehad, heb ik het secretariaat van de voetbal overgedragen aan Elma Does en zijn we allemaal flink verkouden geweest. En zo zijn we de laatste week op Nederlands grondgebied ingegleden en hebben we nu nog maar drie dagen te gaan. Vandaag de eerste koffer ingepakt, een mijlpaal op zich. Ook komen er dagelijks kaartjes binnen van ooms en tantes, vrienden en bekenden. Langs deze weg heel erg bedankt daarvoor. We vinden het ontzettend lief dat jullie aan ons denken.

Goed dit was het voor deze keer. De volgende blog zal waarschijnlijk vanuit Amerika zijn. Houd jullie goed allemaal en hopelijk tot gauw.

Veel liefs, Bas en Sabina

Monday, October 09, 2006

Bedankt

Lieve allemaal,

Wat hebben wij een super dag gehad afgelopen zaterdag. Het was echt heel erg gezellig en wij hopen dat iedereen een beetje genoten heeft. Op het hoogtepunt liepen er 24 kids rond en in totaal (de oma's konden het niet laten om even te tellen) zijn er 103 mensen langsgeweest (inclusief kinderen dan hé). Wat een belangstelling! We moeten dan ook zeggen dat het ons wel wat gedaan heeft.

Jill is echt onwijs verwend. Vandaag heeft alles een plekje gekregen en hebben we een hoop cadeautjes uitgepakt. Dit vond Scott natuurlijk fantastisch, want met veel dingen kan hij ook nog lekker spelen. Maar Scott zelf is ook niet vergeten ondanks dat hij niet jarig was, erg leuk.

Tevens hebben we een heleboel gekregen voor ons Amerika avontuur. Overlevingspakketjes, een boek over Noord-Holland, biertjes, geld, fotoboekjes, eigenlijk te veel om op te noemen. Het lijkt wel of we voor altijd weg gaan, maar het is maar een half jaar hóór (toch?????). Het heeft ons echt wat gedaan en vooral de lieve teksten in kaarten of boeken hebben bij mij al de nodige emoties losgemaakt. We willen dan ook iedereen nogmaals ontzettend bedanken; voor jullie komst en voor de vele lieve attenties. We kunnen hier heel lang op teren.

Veel liefs, Bas en Sabina

Wednesday, October 04, 2006

Sabina's eerste blog

Hallo allemaal,

Voor het eerst zelf aan het spelen op en met de weblog. Het valt nog niet mee en wat ben ik toch blij met zo'n man die bijna alles weet op het gebied van computers. Maar aldoende leert men en over 7 maanden ben ik volleerd blogger (als het goed is).

Veel is er niet te melden. Ik ben nog lekker veilig bezig met het organiseren van het feestje op 7 oktober aanstaande en hoef nog niet verder te denken. Daarna zal ik er dan toch echt aan moeten geloven, maar geloof het of niet ik ben niet echt zenuwachtig. Tuurlijk is er wel een stuk spanning, maar dat is, zoals we dat noemen, gezonde spanning.
Bas daarintegen is druk bezig met van alles en nog wat; visums, cars, house, work, furniture, etc. Af en toe noem ik wat op of herinner hem aan iets en dan krijg ik dat wel weer op één of andere manier teruggekoppeld. Ik maak me dus nog niet echt druk, alhoewel....? Mijn grootste zorg is hoe we alles mee krijgen. We mogen in totaal 8 koffers meenemen en dat lijkt (lees: is) best veel. Maar met kleren van ons vieren en speelgoed van de kids is het zo gevuld. Ik heb 1 koffer geprobeerd en daar ging nog geen vierde van het speelgoed van de kinderen in, dus dat belooft wat. Enfin, we moeten gewoon keuzes maken en Scott neemt tot nu toe alleen zijn Bob de Bouwer boek mee, dus wat dat betreft kunnen we wel drie koffers thuislaten.

Bijgaand tot slot nog een foto van ons appartement (begane grond) en hopelijk tot blogs.



Veel liefs, Sabina

Sunday, September 17, 2006

Net terug van het vriendenweekend

Hallo allemaal, zo, net terug van het vriendenweekend. 3 Dagen met de hele club op pad naar Hoogeloon naar Hoeve De Biestheuvel. Errug gezellig en allemaal leuke dingen gedaan. Heb net ff alle foto's gepost. Die kunnen jullie vinden via http://bassabinascottenjill.nl/Photos.

Mocht iemand de foto's in het originele formaat willen downloaden, laat het me dan ff weten. Mocht je je foto's hier ook tussen willen plaatsen, kom dan even met je toestel naar ons toe, dan posten we ze even.

Wij hebben super genoten, iedereen bedankt voor het mooie weekend!!!

Sabina en Bas

Monday, September 04, 2006

De Blog is geboren!!!

Hallo allemaal,

het is vandaag 4 september 15:40 en blog is geboren. Op deze weblog willen we jullie op de hoogte houden over onze voorbereidingen en belevenissen tijdens ons verblijf in de VS.

Bas