Het begint op een thuis te lijken

Het was even stil op de blog, maar we hadden het dan ook ff heeeeeeel druk. Want eindelijk was de container dan daar.  Maar, voor de juiste chronologisch volgorde beginnen we bij het einde van de vorige blog.

Maandag de 20ste nog niets gehoord, alleen dat ze wat gezien hadden en verder onderzoek nodig was.  Dinsdag 21 juli zijn we verhuisd naar een ander hotel. Het hotel waar we zaten was vol geboekt en we moesten eruit. Verre van ideaal, maar 'it is, what it is'. Woensdag 22 juli kregen we aan het einde van de dag te horen dat de container gereleased was. Yeahhhh, er was licht aan het einde van de tunnel. Er werd gewerkt aan het transport. Wat ze nu uiteindelijk gezien hebben of dachten te hebben gezien, blijft voor ons een groot raadsel. Donderdagmiddag werden we gemaild dat de container zaterdag gebracht zou worden. En vrijdag wisten we dat het tussen 8.00 en 10.00 uur zou zijn.

Zaterdag de 25ste om 8.10 uur hoorden we de vrachtwagen aankomen. Jeetje, kan me niet herinneren dat we ooit zo blij zijn geweest om onze eigen spullen weer te zien. Het leek erop dat container uiteindelijk niet open was geweest, maar bij aankomst zagen we dat de zegel verbroken was. Het hoe of het wat blijft onduidelijk. De heren waren met z'n vieren en buffelden aardig door. Geen koffie en koek zoals in Nederland, maar af en toe een water of frisdrank, sigaretje en weer door. Met als gevolg dat we om half 2 aan onze eigen tafel, op onze eigen stoelen aan de lunch zaten. Zalig!!!!

Doel voor die dag was om 's avonds in ons eigen bed te slapen. Voornamelijk ook omdat de hotels vaak in het weekend worden gebruikt voor trouwerijen/familiebijeenkomsten en jullie snappen hoe dat dan gaat; laat, luid en party. Dus wij wilde eigenlijk wel weg en....dat is gelukt. De heren hebben nog geholpen met de bedden van de kinderen, maar met ons bed kwamen we er niet uit. Dat gingen we dan wel zelf doen. Nou, dat hebben we geweten. De bouten bleken te lang (we hebben hier dikkere vloerbedekking in de slaapkamers). Helaas konden we geen bedrijf vinden die de 6 bouten even konden afslijpen, dus Bas is 1,5 uur bezig geweest met een ijzerzaag. Toen moesten de lattenbodems erin, wat ook nog even een gepuzzel was. Vervolgens stonden de elektrische lattenbodems omhoog en tja, waar zijn de bedieningen ervan??? Ja, gevonden, maar doen het natuurlijk niet hier op het elektriciteitsnet. Echter inmiddels ook de omvormer gevonden en ja hoor, daar gingen de bedden naar beneden. Snel de bedden opgemaakt en na 6 weken heerlijk in ons eigen bed geslapen.

De afgelopen dagen hebben zich dus gevuld met schoonmaken, uitpakken en inruimen. Het valt ons 100% mee hoe alles er onderuit is gekomen. Tuurlijk hebben we hier en daar schade, maar nog niet onoverkomelijk. Grootste gemis is eigenlijk twee sleutels van de kast in onze slaapkamer (echt niet handig) en de stroomstrijkijzer lekt water, dus is waarschijnlijk overleden. Van de 237 dozen staan er nog zo'n 14 vol. Dit zijn voornamelijk garagespullen, buitenspeelgoed en de glazenkast is nog niet ingeruimd. Maar ons huis begint al aardig op thuis te lijken en dat is het voornaamste.

Scott is verder naar de introductiedag van de middlescholers geweest, zijn de schoolspullen binnen (daarover later meer), hebben we evengoed nog tijd gevonden om te zwemmen, is de 1e soccer training een feit, zijn de dames naar de nagelsalon geweest en tja, heeft Bas gewoon weer gewerkt deze week.