En weer een ervaring......

.....rijker. Hoewel ik deze liever kwijt, dan rijk was. Afgelopen vrijdag (18 september) ben ik namelijk geopereerd en is mijn galblaas verwijderd. Na zoveel 'eerste keren' in dit land voor Bas, had ik dan eindelijk ook een primeur ;-) :-): ik ging een ziekenhuis van binnen bekijken. Het was me een weekje wel. Want ook al kon het laparoscopisch (kijkoperatie) en waren ze binnen een uurtje klaar, ik moet toch ff flink herstellen. Maar laten we bij het begin bij beginnen.

Vrijdag 11 september naar het ziekenhuis voor een "Pace-" afspraak, zoals ze dat hier noemen. Je krijgt dan een gesprek met een verpleegkundige over de ins en outs van je ingreep. Wat mag wel, wat mag niet, wat moet je vooraf doen, je wordt gewogen, gemeten en er wordt wederom bloed afgenomen. Met een uurtje klaar en een heel pakket papieren naar huis.

Donderdagavond; prepare-night. Op tijd douchen, want twee uur daarna moest ik me insmeren met een soort vochtige doekjes. Deze brengen een filmlaag op je huid aan, wat infecties probeert te voorkomen. Daarna mocht ik eigenlijk niet meer wassen, geen deo, geen tandenpoetsen en ook geen kauwgum of iets dergelijks. Uiteraard mocht ik na middernacht ook niets meer eten.

Vrijdagmorgen moest ik me om 6.00 uur in het ziekenhuis melden. De operatie stond gepland voor 7.30 uur. Bas heeft me daar gebracht, maar moest daarna natuurlijk naar huis voor de kids. Ik werd 5 minuten later opgehaald door een verpleegkundige en naar een 'eigen' kamertje gebracht. Daar moest het ritueel met de desinfecterende doekjes nog een keer gedaan worden. Er kwamen alleen drie zaken bij; het desinfecteren van de neus, de mond en je moet urine inleveren. Je neus moet je swappen met een soort wattenstaafjes welke je doopt in betadine. Je mond moet je eerst poetsen met een spulletje en daarna ook nog een keer swappen met een sponsje. Daarna zo'n prachtig ziekenhuis hemdje aan plus rode "not slip" sokken. Het infuus werd aangebracht en ik kreeg twee pilletjes tegen de misselijkheid van de anesthesie. De urine bleek toen voor een zwangerschapstest te zijn (??!!??); procedure, procedure!!!

Ik moest nog even wachten, om vervolgens de chirurg, de anesthesist en de operatiezuster aan bed te krijgen. De chirurg gaat nog een keer over wat je te wachten staat en wat te doen na de operatie, de anesthesist komt nog even je gegevens checken, stopt een pleister achter je oor, wederom tegen misselijkheid en zegt dat hij goed op je gaat letten (toch fijn :-)) en de operatiezuster komt eigenlijk ook alleen maar kennismaken. Zij stopte wat in het infuus waar ik lekker relaxed van raakte, zei ze. Nou, dat werd ik wel zeker, want daarna weet ik helemaal niets. Ik weet niet dat ik het kamertje ben uitgereden, heb geen OK van binnen gezien en werd denk ik zo'n beetje voor het eerst weer wakker op de uitslaapkamer tussen 9.00 en 10.00 uur. Even spieken en toen weer weg, maar dat was voldoende om me te verhuizen. Ondertussen is Bas om 8.40 uur door de chirurg gebeld dat alles goed was gegaan. Geen complicaties, wel liet de galblaas al lichte ontstekingen zien, dus goed dat ie verwijderd was.

Om 10.15 deed ik mijn ogen open in het 'eigen' kamertje. Ik was nog erg afwezig. Er was een nieuwe verpleegkundige en ik kreeg wat extra's toegediend tegen de misselijkheid. Na circa anderhalf kon ik redelijk rechtop zitten en mocht Bas aanstalten maken om me te komen halen. Aangekleed en in de rolstoel naar beneden. Bas had ondertussen ook de voorgeschreven medicijnen gehaald. Ik was om 12.45 uur thuis en ben gelijk mijn bed ingedoken. De hele middag geslapen, maar eenmaal wakker voelde ik me best redelijk. De kids gesproken (die het natuurlijk ook allemaal best spannend vonden) en aan tafel gegeten. De volgende dag ging ook best goed. Kon alleen niet scherp stellen met mijn ogen. Kon dus niets lezen of kijken, zag alles wazig. Dit bleek eventueel een neveneffect van de ibuprofen 800 te zijn, dus daar heel snel mee gestopt. En omdat het zo goed ging en de andere medicijnen ook wat bij-effecten gaven die ook afgebouwd. En of het daar nu aan lag, of wij geen goede verwachtingsmanagement hadden of dat de medicijnen in het ziekenhuis nu echt waren uitwerkt; zondagavond ging het eigenlijk bergafwaarts. De plek waar de galblaas had gezeten deed ontzettend zeer, ik had er bijna 24 uur per dag een ice-pack op. Medicijnen weer opgevoerd, misselijk, moe en erg afwezig. Had ook continu van die klamme zweetaanvallen waarbij het water gewoon tussen je tenen vandaan komt (of is dat te intiem ;-). Enfin, na een paar dagen zo doorgemodderd te hebben en dinsdag en woensdag contact met ziekenhuis te hebben gehad zijn we woensdag gestopt met de medicijnen en overgegaan op eigen paracetamol. Dat bleek al een schot in de roos. Ook ging ik wat regelmatiger eten (om de twee uur) en langzaamaan gaat het nu wat beter.

Ik heb gisteravond weer eens aan tafel gezeten (kwartiertje) en ben er nu ook even uit. Slaap nog wel heel slecht en heb echt de ice-pack nog nodig voor mijn buik, maar het gaat wel de goede kant op. Spijsvertering lijkt nu ook eindelijk op gang te komen (dubbel intiem??). De incisies op mijn buik zien er super goed uit. Ik hoop toch na het weekend weer een heel eind op de been te zijn, maar goed dat hoopte ik vorig weekend ook. Maar nu ik geen 'gal meer kan spuwen' , zal ik dat ook niet doen hier. De week werd in ieder geval opgevrolijkt door twee geboortekaartjes die tegelijkertijd kwamen, een brief van Marieke (echt geweldig), een kaart van Frank en Miranda en pap en mam, foto's van Lisa, facetimen met de moeders en veel berichtjes van familie, vrienden en collega's (ja, die heb ik nog steeds, de schatten!!!) en last but not least door de top verzorging van mijn hubby en twee super schatten. Zonder hen had ik het niet gered deze week.